Æskan - 01.03.1907, Qupperneq 7

Æ S Iv A N.
55
tími vai' kominn fyi'ir það að fara í
biirt, ók það í siniim eigin vögnum,
en Tei'esa og eg, fórum eins og við
komum. Þegar við konxum heim, þá
sat Georg frændi og kona hans í lestr-
arhei'berginu og biðu eftir okkur al-
vopnuð. Eg sá að ófriður lxeið okk-
ar, og að síi lilla vinátta sem hafði
verið, var liorfm. Mi’s. Rutland lók
Teresu og hafði hana burt með sér,
og eg varð eftir hjá Georg.
»Sir«, sagði hann. »Yið höfum |xoI-
að ósvifni yðar og ókurteisi nógu lengi,
þér farið úr okkar húsum, þegar á
moi'gun!«
»Geoi'g' frændi«, sagði eg, »láttu þér
ekki renna í skap. Eg lér burt þegar
moi’gundagurinn er liðinn, en bara
með þeim eina skilmála, og hann er
sá, að Teresa Ray fari með mér, ef
liún vill«.
Hann leit undrandi á mig. »Veiztu«,
sagði hann, »að hún er fátæk og um-
komulaus, sem eg af eintómii misk-
unn hefi tekið i hús mitt?«
»Hún á að verða konan mín«, sagði
eg alvarlega, »hafi eg verið svo gæfu-
samur að ávinna mér hylli hennar«.
»0g af hverju ætlarðu svo að lifa,
hvort lieldur al' loftinu eða hamingju
þinni«, spurði hann háðslega.
»Að minsla kosti ætla eg mér ekki
að lifa ai' þér, Georg' Rutland«, sagði
eg, og leit með stífni framan i linn.
»Hlustaðu nú á það, sem eg ætla
að segja þér. Eg lieti einungis ætlað
að reyna þig, eg hefi sáldað ykkur öll
í þessu liúsi, eins og menn sálda hnefa-
fylli af hveiti. Eg hefi fundiðtómt úr-
sáld, en að eins eilt gullkorn. Það
ælla eg að eiga, og fara vel með, sem
það verðskuldar. Gefi guð einungis,
að mér endist aldur lil þess«.
»Pað ei' mjög fallega sagt«, sagði
Georg. »Mjög fallega sagt, en mundu
nú eftir þvi, að lrá þessu augnabliki,
sleppi eg af ykkur hendinni báðum«.
»Yerði þinnvilji«. bælti eg við, bauð
góða nótt, snéri mér á hæl og' fór á
burt.
Snemma næsta morgun, barði eg á
dyr í barnaherberginu, og beiddi fóstr-
una að vekja fröken Theresu, ogbiðja
hana að koma út í garðinn og tala
fáein orð við mig Eg fór aftur ofan
í garðinn og beið hennar. Þetta var
jólamorgun, dagur, sem helgaður er
friði eg gleði.
Það sem lýsti sér hjá mér þennan
morgun, þegar eg leit yfir héraðið, var
þó livorki, lield eg', friður né ánægja,
samt var mér nú eiginlega ekki illa
við n ei nn.
Teresa kom að vörmu spori, hopp-
andi yfir hinar fornu götuslóðir, í hin-
um gatslitna kjól, og fyrirvarð sig
nærri, að brúka hinar dýrmætu liækj-
ur. Mér fanst sem yrði mér hug-
hægra að sjá hana þannig; og þó þeg-
ar eg' tók betur eftir, |iá sá eg að það
var ekki alveg sama Theresa, er eg
liafði skilið við. Eitthvað var orðið
breytt, livort sem breytingin heíir leg-
ið hjá mér eða henni, eða ef til vill,