Æskan - 01.09.1912, Blaðsíða 5

Æ S K A N.
69
um til hjálpar!« og svo hljóp hann
af slað eins og fætur loguðu.
Hann kom aftur að vörmu spori og
lialði menn með sér. Maðurinn lá
þá i dvala.
Hann var nú tekinn upp úr urðinni
og borinn í næsta kot, en það var
kolið hans Aðólfs, og lagður í rúmið
hans, og móðir Aðólfs stumraði yfir
honum og hjúkraði honum.
En Aðólf var sem fyr allra manna
fúsastur og fljótastur til hlaupa. Hann
hljóp nú til baðstaðarins við heilsu-
brunninn og sólli læknir, er kom tljólt.
Hann skoðaði sjúklinginn og mælti:
»Hann er illa kominn, verulega illa.
Það má ekki flytja hann. Báðir fót-
leggir eru brotnir, og liver veit nema
hann hafi kostast eitthvað að innan;
ég hefi ekki kannað það til hlitar. —
Hann þarf að fá góða hjúkrun«.
Nú var kominn sjúklingur á heim-
ilið. ()g þó að læknirinn fullyrti, að
þau fengju allan kpstnaðinn endur-
goldinn, ])á varð hann þó fyrst um
sinn að vera upp á likn þeirra kominn.
»I3ér hafið hjargað liíi hans«, mælti
læknirinn við Aðólf. »Hann hefði get-
að legið svo þarna í allan dag, að
enginn helði lekið eftir honum. Það
var golt, að þér voruð nærstaddur og
brugðuð svona iljótt við að sækja mig.
FJjót hjáip er tvöföld hjálp. — Þér
eruð handavana, en Guð hefir geiið
yður tvöfalda uppbót fyrir það: goll
hjarta og íljóta fætur. Þér eruð sann-
arlega ekki lil ónýlis í heiminuml«
Móðir Aðólfs leit til sonar síns og
þóttist nú af honum. Henni þótli það
mjög merkilegt, að þessi veslings handa-
vana drengur hennar, sem hún svo
oft halði óskað að heldur mætti deyja
en lifa við eymd, skyldi svona alt aí
vera að færast nær því, að verða henni
og hinum börnunum alveg ómissandi.
Hann var farinn að fá peninga fyrir
vinnu sína, og nú heyrði hún lækninn
ljúka lofsorði á hann fyrir dugnað.
Og ofan á þetta alt saman hafði hann
bjargað mannslífi á þessum sama degi.
En af Aðólf er það að segja, að
aldrei hafði hann á æfi sinni verið
eins sæll og nú, og hann lofaði Guð
af hrærðu hjarta. (Framh.)
Úr æsku minni.
iii.
Litli báturinn.
f|plpINU sinni var það uni sumartíma, að
Nlli mamma »lá á sæng«. Við strákarnir
EHW máttum elcki vera inni hjá henni,
því þá höiðum við svo hátt, að yfirselukonan
rak okkur undir eins út.
Alt fólkið halði svo mikið að gera, að
enginn tók ellir okkur, og okkur þótti það
lika gott að mega vera sjálfráðir og geta
lifað og látið eins og okkur sýndist.
í túninu var stór og djúp tjörn, sem
kölluð var Álfkonutjörn. Ofl hatði okkur
langað til að fara til tjarnarinnar, en það
fengum við aldrei, því mamma liélt að við
myndum detta í hana. — »Ef þið farið til
tjarnarinnar, þá tckur áltkonan í ykkur og
dregur ykkur niður í hana«, var mamma
vön að segja. En við trúðum þvi nú ekki.
f*að var ómögulegt að állkonan gæti lirað
niðri í tjörninni, — nei, það gat ekki ált
sér slað, hugsuðum við.