Æskan - 01.11.1912, Side 7

Æ S K A N.
87
Nokkrum dögum seinna fengum ■við að
fara með pabba, í fyrsta sinni á æíinni, ofan
að sjó. Þegar við komum ofan í fjöruna,
fórum við ofan í flæðarmálið, til að gæla að
hvað sjórinn væri djúpur. En okkur brá
iila í brún, þegar við sáum að sjórinn var
ekkert dýpri en bæjarlækurinn heima lijá
okkur, og jafnvel ekki eins djúpur, — því
við héldum, að hann væri hvergi dýpri en
við landið, þar sem við stóðum.
Svona vorum við nú hygnir þá.
Við litum brosandi hvor framan í annan,
— okkur datt báðum það sama i hug.
nMamma hefir sagt okkur að sjórinn væri
svona djúpur, til þess að við skyJdum ekki
fara að vaða hann«, sagði Nonni.
»Já, það er bara svoleiðis«, sagði ég.
»Hún heflr verið hrædd um að við færum
að vaða sjóinn«, sögðum við háðir.
Svoleiðis hlaut það að vera.
[»Sakleysið«|. Ag. G.
Bláberjatínsla í Noregi,
—o—
Norðmenn fara mjög í berjamó á haustin,
einkum börn og kvenfólk, og hafa miklar
tekjur af berjatínslu sinni, eða þetta 2—3
krónur á dag.
Venjulega er i hópnum þrent eða fernt,
og þegar langt er í berjamó, liggur það í
tjaldi. Annan hvern dag er svo fengurinn
íluttur á næsta torg til sölu.
Sumir nota litil blikk-verkfæri við tinsluna,
og má tína 30—40 potta af berjum með því
á dag. En með tómum höndunum geta
stúlkur tínt 20—25 potta á dag.
Berjatíminn er þetta 5—6 vikur, svo að
unglingur getur unnið sér inn um 100 kr. á
haustinu á þennan liátt.
Mikið llytja Norðmenn út af hláberjum
og er það einkum til Englands.
(Visir).
Ávarp
T a f t s B a n d a r i k j a-f orseta til
ameriskra sunnudagaskólabarna.
—o—
Forsetinn hefir látið i ljós álit sitt á
bindindismálinu mcð því að láta lesa
upp í þrjátíu þúsund sunnudagaskól-
um eftirfylgjandi ávarp:
»Kæru ungu vinir mínir! Nautn
áfengra drykkja er að miklu leyti or-
sök þeirrar fátæktar, eymdar og glæpa,
sem eiga sér stað i heiminum. Sá,
sem ekki neytir áfengis, stendur vel
að vigi með að verjast hættulegum
freistingum. Hverjum manni er frjálst
að velja, hvora stefnuna hann tekur.
En sá, sem er svo sjálfstæður, að hann
forðast freistingar áfengra drykkja,
velur vissari og tryggari leiðina«.
Býrmætasta blómið.
Tvær smástúlkur gengu eftir vegi, sem lá
upp á dálitla hæð. Fær hétu Anna og Elísa-
bet. A milli sín báru þær körfu, stóra og
þunga, fulla af ávöxtum. Anna nöldraði og
andvarpaði undir byrðinni, en Elísabet hló
og gerði að gamni sínu.
»Hvernig geturðu verið að hlæja?« spurði
Anna angurvær á svipinn. »Karfan er stór
og þung og naumast berandi, og þú erl
ekkert sterkari en ég«.