Æskan - 01.12.1912, Blaðsíða 4

92
Æ S K A N.

C-
c
a n a av a n a ,
Saga eftir A. V o 11 m a r.
(Niðurl.)
Litlu síðar hað Tíli kaupmaður um,
að kveikt vœri á kertunum á trénu.
Þá bað Gústaf alt heimilisfólkið að
ganga út, en sjálfur lofaði hann því,
að hann skyldi byrgja fyrir augun á
meðan. Tíli var nú ekki seinn á sér
að opna ferðakistilinn. ó, hvað þar
var mai'gt fallegt og gagnlegt! Og alt
var þetta lagt hvað á sinn stað. Móðir
Aðólfs hrepti stóru kökuna og svo
nxai'gt íleira, að hún haíði næga mat-
björg fi-am yfir nýár handa öllu heima-
Jólkinu. Því næst kveikti frúin á kert-
inu á jötunni, en maður hennar kveikti
á jólatrénu og svo var hurðinni lokið
upp. Börnin stóðu alveg agndofa, því
að birtan af ljósunum skar svo í aug-
un á þeim, að þau gátu varla litið upp.
En Aðólf batt endahnútinn á öll vand-
ræðin með því að segja: »Eigum við
ekki að syngja jólasálm?« Og síðan
söng hann af fullu brjósti hinn fagra
sálm Lúthei's:
Nú gjalla klukkur glöðum hreim,
er guðsson fæddist þessum heim
og færði mönnum fegurst jól
með friðarhjartri kærleikssól.
í anda sælir sjáum vér,
hvar sveinn i jötu reifður er,
og heyrum englahljóm við ský
og hjarðarsveina ljóðin ný.
Börnin öll og móðir þeii-ra og Gústaf
tóku undii’, og Tíli og frú hans gátu
heldur ekki setið þegjandi hjá, því nú
var eins og allir væru eitt heimili, eitt
hjarta og ein sál, og öllum var þetta
hin fagnaðai’sælasta stund, en engurn
þó meii' en Aðólf, því honum var svo
heitt um hjartaræturnar eins og hann
lxefði himin og jörð höndum tekið.
Það lá við að hann, sem annars var
alvörugefinn, dansaði nú í kiingum
jólatréð, og hefði hann ekki vantað
armleggina, þá hefði hann þrýst hverj-
um af öðrum að heitu hjarta sínu.
Já, öll voru þau sæl og glöð, en ekk-
ert þeiri’a eins og liann.
Nú var bai’ið að dyrum. — Hver
skyldi nú vera á ferð svona seint?
Það var ökumaðui'inn af póstsleðan-
um, sem kom inn úr dyrunum og
starði forviða inn i glóbjai'ta stofuna
og þoldi ekki að horfa móti birtunni.
Aldi’ei haíði hann séð aðra eins ljósa-
dýrð; honum fanst hann vera kominn
inn i einhverja æfintýrahöll.
Loksins í’ankaði hann þó við sér
og mælti: »Áður en ég færi aftur til
baka, átti ég að afhenda hér þetta
bréf, sem póstmeistarinn fól mér á
hendur«.
»Bréf? Til hvers?«