Æskan - 01.10.1914, Blaðsíða 4

76
Æ S K A N.
með fx-am, að nú vissu þau, hvar
þau áttu að leita að föður sínum.
Á fimtudagsnóttina kom Jóhönnu
varla dúr á auga. Á miðvikudaginn
höfðu þau hitt mann, sem sagði
þeim, að þau væru á réttri leið, og
að nú væri tæp hálfmíla eftir til
Úlfadala. Og áður en sól væri komin
upp, voru þau komin af stað. —
Stundu fyrir nón voru þau komin
til Úlfadala, og þar sáu þau hvern
kofann við annan.
Ekki vakti koma þeirra svo sem
neina eftirtekt þar. Fólkið í þessu
nýfundna gulllandi var vant við að
sjá hitt og annað nýstárlegt, og þótti
því koma þeirra systkina engin sér-
leg nýlunda.
I3au héldu nú áfram niður eftir
dölunum, þangað til þau bar að
húsi, sem var stærra en öll hús
önnur. Það var gistihúsið í því
bygðarlagi og pósthús um leið.
Björn gekk þar inn til þess að
vita, hvar faðir þeirra byggi, en hin
biðu úti á meðan.
»Já, ég skal visa þér til vegar«,
mælti veitingamaðurinn, er hann
kom út á dyraþrepið og benti til
suðurs. »Þú heldur nú áfram þessa
götu kippkorn, en siðan beygir þú
af leið til vinstri handar. Eg ímynda
mér, að þið verðið komin að stundu
liðinni þangað, sem Hrólfur á heima.
Svo þú ert sonur lians? Og slúlkan
þarna er systir þín, get ég hugsað?
En nú fáið þið ekki að fara fyr en
þið eruð búin að fá einhverja hress-
ingu. Komið nú öll inn með mér«.
Þau færðust undan, en veitinga-
maðuzánn vildi ekki annað heyra
en að þau kæmu inn. Hann var
svo dæmalaust góðlátlegur, og áður
en Björn var búinn að átta sig á,
hvað hann ætti að gera, var Jó-
hanna búin að ráða við sig, að þau
skyldu þiggja boðið, því að bæði
voru þau og skepnurnar orðin þreylt
og svöng, svo þau þörfnuðust bæði
hvíldar og hressingar.
Það var bezta máltíð, sem þau
fengu, og veitingamaðurinn vildi
ekkert taka fyrir. Þau hrestust nú
vel við þetta, og þegar Litla-mamma
var búin að sofa miðdegisdúrinn
sinn, til þess að hún yrði góð, þegar
hún kæmi til pabba, þá fóru þau
altur leiðar sinnar.
Hrólfur faðir þeirra hafði áll alt
annað en góða daga síðan hann fór
úr Bröttuhlíð í gullleitina eitthvað
út í bláinn. Hann hafði leitað viða,
en lánið var ekki með honum. Síð-
ast heyrði hann þess getið, að menn
hefðu fundið gnægð gulls í jörðu i
Úlfadölum. Hann brá sér þá þangað
og lá þar úti langlímum saman og
gróf og gróf dag eftir dag' og fann
dálítið. En þá varð hann veikur
og versnaði með hverjum degi, svo'
að hann varð að hætta greftrinum
og fara í rúmið.
Vinur Hrólfs einn hjúkraði hon-
um meira en mánuð, og hefði hann
ekki reynst honum eins og raun
varð á, þá er bágt að vita, hvernig
farið hefði fyrir veslings Hrólfi. Kofa
hafði hann bjrgt sér í einni fjalls-
hlíðinni og þar hafði Kristján gamli
rekist á hann. Og þegar hann sá,
hvað hann var illa staddur, þá á-
selti hann sér að láta börn hans
vita það.
Vér getum því miður ekki sagl,
að Ilrólfur hafi verið eins góður
eiginmaðnr og faðir og hann hefði
átt að vera. Þegar hann fór á braut
frá börnum sínum, og hvorki hann
né þau vissu, hvert hann kynni að
lenda, þá lofaði hann þeim, að senda
þeim bréf bæði oft og reglulega. —
Þetta var fastur ásetningur hans
þegar hann fór; hann ætlaði að skrifa