Æskan - 01.10.1914, Blaðsíða 6

78
Æ S K A N.
þeim að minsta kosti einu sinni í
viku. Eftir því sem tímar liðu og
gullvonirnir brugðust, varð honum
æ þyngra í skapi. Og fyrst hann
gat ekki sagt þeim neinar góðar
fréttir af sér, þá fanst honum eins
vel hlýða, að láta þeim óskrifað.
Svona gekk það viku eftir viku.
Alls einu sinni hafði hann skrifað
þeim. En því var nú svo háttað
vestra þá, að bréf gátu hæglega mis-
farist og þau höfðu orðið forlög þessa
eina bréfs, sem systkinin vonuðu svo
lengi eftir um veturinn.
Þennan sama dag var Hrólfur lilið
eitt hressari en hann hafði lengi
verið; höfuðverkurinn var miklu
minni en hann hafði verið oft áður;
en samt var hann sárlasinn enn.
Hann lá nú þarna einn sins liðs
og var að hugsa um horfna daga,
hugsa um konuna sina góðu og trú-
lyndu, sem liðið hafði alt annað en
vel í heiminum, og urn börnin sín
tjögur, ung og smá, sem hann skildi
eftir i kofanum í Markarfjallshlíðinni.
Hvernig skyldi ókomin æíi þeirra
verða ?
Þegar hann nú lá og var að hugsa
um þetta, þá heyrir hann að drepið
er á dyr. Það var engin nýlunda,
þótt einhverjir litu inn til hans, en
heimsækjendurnir, sem nú drápu á
dyrnar, höfðu aldrei komið til hans
fyr. Hann tók á því sem hann hafði
til og settist upp í rúminu. Síðan
var hurðinni lokið upp hægt og
gætilega og Jóhanna gekk inn.
»Pabbi, ert það ekki þú, pabbi?«
sagði hún. Það var farið að rökkva,
svo hún gat ekki greinilega séð þann,
sem var í rúminu.
»Þetta er málrómur Jóhönnu
minnar«, mælti Hrólfur lágt og rétti
fram hendurnar. »Eða er mig að
dreyma, eða veldur því sótthiti, að
ég er aftur farinn að heyra hitt og
annað næsta nýstárlegt?«
En dóttir hans vafði hann óðara
örmum sínum og hann hallaði höfð-
inu, gráu fyrir hærum, upp að brjósli
hennar. Þá mælti hún hljóðlega:
»Það er enginn draumur, pabbi
minn. Sko, við erum öll saman
komin, — Björn, Karl, ég og Litla-
mamma. Þú varst búinn að vera
svo lengi burtu, að við gátum ekki
lengur haldist við ein saman. Þú
ert okkur öllum svo tjarska ástfólg-
inn, eins og þú getur skilið, og nú
erum við hingað komin til þess að
hjúkra þér og fai’a vel með þig,
svo að þú getir aftur búið með okk-
ur heill og hraustur og hamingju-
samur. Þú skalt sjá það, að þegar
við erum búin að hjúkra þér lítinn
tima, þá verðurðu orðinn alheil-
brigður. Þú getur ekki ímyndað þér,
hvað við önnumst þig vel!«
Það er ekki hægt með orðum að
lýsa öðrum eins fagnafundi og þetta
var. Sem betur fór, voru engir ó-
kunnugir viðstaddir. Það, sem fram
fór i kofanum, kom engum við, nema
fjölskyldunni; enginn aðkomandi,
meira eða minna forvitinn, átti að
fá að sjá það. Samfundir hins sjúka
toður og barnanna, sem hann hafði
ekki séð svo lengi, voru í raun og
veru of heilagir til þess, að nokkur
óviðkomandi væri sjónarvottur að
þeim. (Niðurl. næst).
Ráðvendni.
■^ILTUR nokkur hét Páll. Pegar
§1 hann var á tólfta árinu, misti hann
föður sinn. Móðir hans var heilsu-
tæp og gat ekki staðið straum af honum.
Hann áselti sér þvi, að reyna að hafa
sjálfur ofan af fyrir sér. Hann var nám-