Æskan - 01.06.1924, Blaðsíða 2

42
Æ S K A N
r
Knútur í A1 m y í k.
Saga eftir .Jolm Lie.
(Framh.).
»Það er hvorki of mikið eða lítið,
það er þér og mér til gleði, og það
er vilji minn, að svo verði. Taktu,
geymdu, þegiðu! þú lofar þvi, er ekki
svo?«
»Já«.
»Gefðu mér hönd þína þvi til stað-
festingar«.
Og þeir höfðu lófatak að þessu. »Það
var ágætt«, sagði Ketill. »þú tókst þéttan
í hönd mér og það líkar mér. Og nú
skulum við snæða miðdegisverð«.
Nú sá Knútur, að hornskápur var þar
líka inni. Ketill tók þar út flatbrauð,
smjör, steikt sauðarlæri og soðinn fisk.
»Bið þú nú borðbænina þína«.
Knútur las:
»Gef oss í dag vort daglegt brauð,
vor Drottinn Guð, af þínum auö,
og þegar héðan hverfum vér,
oss himnasælu gef hjá þér«.
»Hver hefir kent þér þessa bæn?«
»Mamma mín«.
»Það er gott, gleymdu henni aldrei.
Áttu nokkra hirzlu á Hómlandi, sem
þú getur geymt i muni þína?«
»Jú, ég á kistil«.
»Er hægt að læsa honum?«
»Já, já«.
»Geymdu þá skrinið þar fyrst um
sinn. Og bið þú svo mömmu þína að
geyma það næst þegar þú fer heim.
Ég ætla nú norður að Urriðavatni og
líta þar eftir veiðistöngunum mínum. fú
gelur komið með mér, ef þú vilt«.
»Já, það vil ég gjarnan«.
Þeir gengu nú fram með ánni all-
langan spöl. Dalurinn varð æ mjórri og
mjórri. Skógur, hæðir og fell skygðu á
til allra hliða; þar var skuggalegl og
sólarlaust og ekki sást nema upp í heið-
bláa rönd af himninum.
»Hér verðum við að klifra upp«.
»Upp snarbratta fjallshlíðina!« sagði
Knútur.
»Já, einmitt það; þar eru klettaskor-
ur, svo hægt er að ná fótfestu; þú ert
alvanur að ganga í skriður og fjöll.
Sérðu ekki bjallann þarna? Hann er
svo fagurgrænn«.
»Jú, en við klifrum þó ekki upp
þangað?«
»Þú skalt nú sjá. Komdu bara með
mér. Ég hefi hamrað járnbolta inn í
klungrið, þar sem ógreiðfærast er«.
Ferðin gekk vel. F*eir komust upp á
hjallann. Þar var mjúkt undir fæti. Það-
an lá leiðin upp i þverbratta skógar-
hlíð. Ketill gekk greitt; en þó leið góð
stund áður en þeir kæmust upp fyrir
skóginn og upp í fjallhagana.
Far lá Urriðavatn og blikaði og glitr-
aði í sólskininu. »þetta er alveg óvið-
jafnanlegt veiðivatn. Hingað koma menn
sjaldan, það liggur svo langt frá bygð-
um. Og það er ágætt, því þá fæ ég að
hafa fiskivatnið mitt i friði«, sagði Ketill.
»Heyra þessar heiðar líka Hómlándi
til?« spurði Knútur.
»Já, svo langt sem augað eygir til
norðurs og vesturs. Hingað er gott að
fara til rjúpnaveiða á vctrum. Erlu skið-
fær vel?«
»0 jæja, ég kann dálítið á skíðum«.
»Þá getur þú farið með mér; ég skal
kenna þér að leggja snörur fyrir rjúpur«.
»Já, getur þú ekki komist upp í fjall-
ið á vetrum?«
»Nei, en það er hægt að fara aðra
leið austan við Hellisfjallið, en auðvit-
að er það miklu lengri leið«.