Æskan - 01.06.1924, Blaðsíða 6

46
Æ S K A N
Flóra.
Æfintýri.
LÓRA, blómadísin, sat í liásæti i
höllinni sinni, langt úti í heimi, par
sem enginn maöur hefir stigið fæti
sinum og engir eiga heima, nema blíöir blóm-
álfar og yndislegar blómadísir.
Flóra var drotning þeirra allra, enda bar
hún af peim eins og sól af stjörnum.
Höllin, sem hún bjó i, var bygð úr lindi-
trjám, er mynduðu þakið úr laufskrúði. Alls
konar yndisleg blóm vöfðu sig upp mcð
slofninum, svo að hvergi sá í börkinn. Ilmur-
inn fylti höllina, og alls konar fuglar sungu
yndislega í laufinu. — Hásæti drotningar-
innar var úr rósatrjám, sem báru ilmandi
blómkolla. Sjálf var hún í kufli, ofnum úr
fegurstu blómablöðum og um hálsinn bar
hún festi úr blómhnöppum, sem lá niður á
brjóstið, er hóf sig yndislega undir pessari
fögru byrði. Hárið féll i gullnum lokkum
niður á bakið og var alt blómum prýtt.
Blómkrónu hafði hún á höfði. Augun voru
töfrandi fögur og blá eins og »gleym-mér-ci«,
Ilörundið var hvitt eins og blöð á baldurs-
brá og fegursti rósaroði var i kinnum. Var-
irnar voru eins og nýútsprunginn rósbikar.
Hún hreyfði sig til í sætinu og kallaði á
nokkrar blómadísir. Röddin hljómaði yndis-
lega eins og englasöngur. Nokkrar indælar
blómadísir komu svífandi. Pær höfðu blóm-
sveiga um höfuðið og voru í blómkyrtTúm.
Einkennismerki höfðu pær: rósir, liljur og
fjólur o. s. frv., sem sýndu stöðu þeirra. Pær
hneigðu sig tígulega fyrir drotningunni, skip-
uðu sér kringum hásætið og biðu hljóðar
eftir skipunum hennar.
»Heyrið pið, góðar dísir, pað sem ég ætla
að segja ykkur. Langt norður í Atlandshafi
liggur eyja. Hún er hulin í snjó á hverjum
vetri og sumrin eru fremur stutt; en pó par
sé oft kalt, er par samt oft blítt og hlýtt. Fag-
urt er par víða og tignarlegt. Pangað hafa
farið fyrir þúsundum ára mörg af systkinum
vorum og blómgast par. Nú langar mig til
að hefja för mína og heimsækja þessi systkini
vor og kynnast þeim og högum þeirra. —
Nú er par hásumar og alt stendur par í
blóma. Á morgun skulum við fara pangað.
Ég kveð til fararinnar þær hraustustu af
ykkur, sem bezt polið að mæta svölum vindi
og regnia. — »Viö polum nú allar dálítið«,
svöruðu disirnar, »og við viljum allar fara,
ef drotningin vill vera svo góð«.
Flóra brosti og rendi augunum yfir hóp-
inn. Pær voru allar hraustar að sjá og ynd-
islegar voru pær. Flóra elskaði pær innilega
og hún gat aldrei neitað peim um neitt.
»Jæja, verið pið pá tilbúnar um sólarupp-
komu á morgun. Takið piö með ykkur ýms-
ar jurtir, sem vel þola kulda, til pess að
gróðursetja þar«.
Dísirnar klæddu sig í græna mötla og
tóku mikiö af hraustum og fallegum blóm-
jurtum með sér. Flóra fór í glitofinn rósa-
möttul.
Pegar sólin steig úr hafsæng sinni, svifu
dísirnar af stað. Leið peirra lá yfir blóm-
skrýdd lönd, og bárótt höf og spegilslétl
vötn, og seinast Atlanshafið með ótal bárum,
og um hádegi voru pær komnar til fslands.
Pær héldu fyrsl áfram, pangað til pær komu
á stórt tún, er stóð i blóma, alpakið fiflum,
sóleyjum og vallhumli.
»Hvað heitir pú, dóttir góð?« spurði Flóra
eitt blómið.
»Brennisóley heiti ég, — og cr drotning hcr
á túninu. Systir mín, Hófsóleyjan, vex með-
fram lækjum og á mýrlendum túnum og
drotnar par«.
»Pví heitir pú Sóley?«
»Ég er gul að lit og að pví leyti lík sól-
unni; ég pyki vera illgresi, blöð mín eru
eitruð og menn segja að ég spilli töðunni«.
»Vertu sæl, Sóley«, sagði Flóra og héll
til fífilsins.
»Hvað heitir þú, sonur sæll?« spurði Flóra.
»Fífill eða Túnfífill; ég er konungur hér
og drotning mín er sóleyjan«.
»Hvernig hagar pú pér?«
»Fyrst er ég eins og grænn hnappur, en
svo spring ég út einhvern morgun, er sólin
vekur mig með kossi; svo vaki ég á meðan
hún er á lofti, en pegar hún kveður mig á
kvöldin, þá sofna ég og sef þangað til hún
vekur mig aftur. Pegar ég eldist, verð ég
gráhærður eins og fleiri góðir konungar, en
pá kallast ég biða eða bifukolla. Pá hætti
ég að sofa, en hár mín verða lík fjöður og
bera fræ á endanum, sem niður snýr. Peg-
ar golan kemur, feykir hún fræjunum út um
túnið og par verða þau að fiflum næsta vor.
Leggir mínir eru holir og börn búa til fest-
ar úr þeim«.
»Vel segir pú; vertu sæll«, sagði Flóra og
hélt lengra.
»Hvað heitir pú?« spurði hún stóra jurt
með hvítum blómkolli,
»Ég heiti Vallhumall; ég er bæði í rækt-
aðri og óræktaðri jörð, og stuudum 1 sandi.