Æskan - 01.06.1924, Blaðsíða 4

44
Æ S K A N
»Þorir þú að koma fyrir augu mér?«
æpti Steinn. »Alt er það þér að kenna!«
Og svo réðst hann eins og illdýri á
Ketil og ætlaði sér að slá hann til jarð-
ar með einu höggi. Gn Ketill hopaði
hvergi og þagði. Pví næst jarðvarpaði
hann risa þessum og barði hann svo,
að hann lá loks eftir sem dauður væri.
Ketill gekk inn í stofuna á Ingstöð-
um og sagði: »Nú er ég búinn að merkja
morðingjann!« Hann tók sér ekki sæti,
heldur stökk hann burt og inn í skóginn.
Steinn var borinn heim. Hann var
allur lamaður, og dróst smám saman
upp. Staulaðist hann áfram við tvær
hækjur þau fáu ár, sem hann átti ólifuð.
Ketill var kyrlátur. Sorgin dofnaði
smám saman. En alt frá þessu var hann
einrænn og talaði ekki orð. Aldrei fæst
orð úr honum, nema undir fjögur augu.
Hann bygði sér þá þennan bæ í Hóm-
landsskóginum. I*ar býr hann einn sins
liðs, lifir á því að skjóta veiðidýr og
fugla og ieggja snörur fyrir þá og smiða
úr tré og járni.
Ekki verður honum mikið að verki,
því hann er hvílrækur og fjarska sein-
virkur, að því er menn segja. En eng-
inn smíðar jafnhaglega og trausta gripi
i sveitinni eins og hann. Hann selur
dýrt, en enginn þráttar við hann um
verðið; hann fær það, sem hann setur
upp. Og menn koma að langar leiðir
til að biðja hann að smíða úr járni og
skera út úr tré«.
»Veslingurinn«, sagði Knútur ósjálf-
rátt. »Hann er svo góður i sér og gæfur«.
»Já, það má með sönnu segja«, sagði
Ásta, »hann er tryggur og þrautreyndur«.
»Er hann mjög hniginn að aldri?«
spurði Knútur.
»Já, hann er áreiðanlega kominn yfir
sjötugt. En hann er víst fjörugur og
hraustur; hann hefir aldrei ként sér
nokkurs meins, svo að ég hafi heyrt«.
»Á£hann nokkra ættingja hér i sveit-
inni?«
»Ónei, ekki sem teljandi séu. Hann
átti bróður, Gunnar að nafni. Hann fór
vestur um fjöll til Stafangurs, að mér
er sagt, þegar hann var orðinn ferða-
fær að aldri. Enginn hefir séð né heyrt
neitt til hans, svo hann er vist dáinn
fyrir löngu«. —
Nú voru þeir Ketill og Knútur sam-
an öllum dögum. Pað voru ógleyman-
legar stundir.
Ketill gat verið léttur og fyndinn í
orðum. Hann sagði frá því, sem við
hafði borið í fyrndinni. Hann kunni
Heimskringlu og Biblíuna því sem næst
utan að. Og þau undur sem hann kunni
af þjóðsögum og æfintýrum!
Þetta voru beztu og sælustu dagarnir,
sem Knútur hafði lifað. Hann var stál-
minnugur og alt, sem hann heyrði, toldi
í honum. Hann fann, að gamli maður-
inn undarlegi dró hann að sér; hann
gat eigi annað en sýnt honum kærleika
og lotningu.
Aldrei hafði hann verið jafnhróðug-
ur i huga og glaður eins og þegar Ket-
ill sagði einu sinni við hann: »Þessi
tína þín er ágætlega gerð. Fjörið og
gleðin skín út úr þessum rósum á lok-
inu; þarna hefir hnífurinn þinn gert
djarfa og trausta drætti. Þú hefir sóma
af þessari vinnu. Mundu ávalt eftir því,
að vinnan og maðurinn eru náskyld
hvort öðru; góð vinna göfgar manninn
og göfugur maður vinnur gott verk«.
Haustið var komið og Knútur er heima
í Álmvik. Hann safnar viði til eldsneytis
að vetrinum, hleður stóra skiðahlaða.
Skólagangan gengur nokkuð skrykkjótt;
hann verður að afrækja skólann við og
við, af því að móðir hans þarf hans
við heima. En ekkert var rekist í því,
hvorki af eftirlitsmanni né kennara, því
að Knútur vanrækir ekki leksíurnar
sínar, hann lærir þær eftir sem áður og
er einn af duglegustu drengjunum í
skólanum.
(Framh.).