Æskan - 01.06.1924, Blaðsíða 7

Æ S K A N
47
Eg er ágætt fóðurgras og góður er ég í te.
Fallegur má ég heita, einkum þegar fjólu-
blæ eða roða slær á blómin«.
»Hver ert þú?« spurði Flóra stóra jurt
með gulan koll og hvíta randkrónu.
»Baldursbrá heiti ég. Mikið hélt Baldur
Óðinsson upp á mig og heiti ég eftir hon-
um. Fagureygur var hann. Illgresi þyki ég
samt og menn vilja uppræta mig úr túnum.
En fögur er ég«.
»Sitt er hvað, fegurð og gæði«, sagði Flóra.
Dísirnar héldu áfram út i túnfótinn.
»Hvað heitir þú?« spurði flóra dálitla jurt
með hvítum blómum.
»Hrafnaklukka heiti ég. Systur mínar eru
sumar með ljós- eða rauðbláum krónublöð-
um. Stundum spyrja börnin, hvort ég sé
klukkan hans krumma«.
Dísirnar héldu áfram. I*ær staðnæmdust í
víðivaxinni hlíð. »Hver ert þú?« spurði Flóra
stóra jurt með bláum blómum.
nBlágresi heiti ég; sumir kalla mig Blá-
stroku eða Strokublágresi. Lík eru blóm mín
Sóleyju að lögun; stundum eru þau blá eða
nærri hvít, stundum fjólublá eða rósrauð.
Drotning er ég hér í hlíðinni. Fögur er ég, —
ein hin fegursta blómjurt hér á landi«.
»Hver ert þú?« spurði Flóra dálitla jurt
með fjólulitum blómstöngli.
»Brönugras heiti ég. Indæll er ilmur minn.
Einkennileg er rót mín. Hún er i tvennu
lagi. í haust verður önnur visin og ég sjálf,
en upp af hinni rótinni vex ný jurt og önn-
ur rót. Rótin geymir næringu handa næstu
jurt og svona koll af kolli«.
»Hver ert þú?« spurði Flóra lyngið.
»KrækiberjaIyng heiti ég. Góð þykja börn-
unum berin mín. Ég er grænt árið um kring.
A vetrum kallast ber mín krummaber, en á
meðan þau eru óþroskuð, kallasl þau vísar
eða grænjaxlar. Bláberin eru betri en ber-
in min«.
»Fleiri ber mættu vaxa hér í hliðinnk,
sagði Flóra og tók upp svolitla jurt úr tösku
sinni og gróðursetti. »Aðalbláberjalyng skaltu
heita og ber þín verða betri en bláber til átu«.
»Hver ert þú?« spurði Flóra skógviðinn.
»Björk heiti ég og er helzla skógarjurtin
hér á landi«.
wFélaga skaltu eignast«, sagði Flóra og
setti niður dálitla jurt. aReyniviður heitir
þú, og hár getur þú orðið. Falleg eru blóm
þín og míkil prýði verður að þér, þar sem
þú nærð að þroskast vel«.
Dísirnar héldu áfram ferðinni.
»Æ, ég gleymdi dálitlu«, sagði Flóra. »Fjóla
mín! Farðu með þessa jurt upp i hliðina
og settu hana þar. Jarðarber lieitir hún.
Stærst og bezt verða ber hennar af berjum,
er vaxa hér á landi. Við bíðum hér á meln-
um á meðan«. Fjóla fór.
»Hver ert þú?« spurði Flóra dálitla jurt,
ekki ólika lyngi.
»Vetrarblóm heiti ég. Fögur eru blóm mín,
þó eigi beri ég þau nú. Ég blómstra fyrst á
vorin og prýði melakollana, er standa upp
úr snjónum. Sumir kalla mig Lambablóm,
en það er misskilningur. Blóm mín eru ekki
ósvipuð Lambablómi«.
Dísirnar héldu áfram, þangað til þær komu
að á. »Fegurðarsnauðar þykja mér þessar
eyrar vera«, sagði Flóra og setti niður litla
jurt með rósrauðu, ljómandi fögru blómi.
»Eyrarrós skaltu heita og vera staðnum
til stórprýði«.
Dísirnar héldu áfram upp með ánni.
(Niðurl).
Minnismerki Columbusar,
(Sjá myndina á 1. siðu).
Hinn alkunni finnandi Ameríku, Kristo-
fer Columbus, sem fært hafði ættlandi
sinu, Spáni, mikil auðæfi, andaðist í
Valladolid. 21. maí 1506. Síðustu æfiár
sin lifði hann við mjög bág kjör, hædd-
ur og smáður, og í ónáð konungs. Lik
hans var flutt til San Domingo á Haili
og þar var það jarðsett. 250 árum síð-
ar var það flutt til Havanna á Kúba,
en eftir spansk-ameríska stríðið 1898,
þegar Spánn misti síðustu leifar heims-
veldis sins, var minnismerki Columbus-
ar flutt til Sevilla á Spáni og stendur
nú i dómkirkjunni þar. Minnismerkið
er einkar skrautlegt. Fótstallurinn er úr
marmara, en mannlikönin, sem bera
kistuna uppi, eru úr litaðri málmblöndu.
Nú hefir bituryrt ámæli út af »fráfalli
hinnar vanþakklátu Ameríku frá móð-
urlandinu, Spáni«, veriö innritað á
minnismerkið.