Æskan - 01.05.1926, Qupperneq 3

Æ S K A N
35
Níels kyrðist þá aftur, setti á sig
gleiðgosasvip og lét hringla í fáeinum
lausum silfurskildingum í vasa sínum.
En það dugði ekki neitt. Drengirnir létu
hann ekki hafa sig að leiksoppum.
Níels hafði þá aldrei á sínu bandi eins
og áður, eftir ryskingar þeirra Egils um
kvöldið.
»Já, það er merkilegt þeltc! Ó, hve
þetta er haglega gert 1« sögðu drengirnir
hver ofan í annan. —
Þá glaðnaði yfir Agli og augu hans
tindruðu; honum fanst hann verða
maður að meiri. — — — —
»Ég var byrjaður á kúnni og hafrin-
um heima, en þí hafði ég svo slæman
hníf. þá smíðaði Gunnar föðurbróðir
minn mér tvo hnífa, annan lítinn, en
hinn stóran. Pað eru nú hnifar sem
bíta, það skal ég segja ykkur. Sko, hérna
eru þeir!«
»Og hann hefir bjálpað þér?«
»Nei, en honum þykja dýrin mín
falleg. En það þykir pabba ekki. Hann
gerir gys að þeim, og sér á þeim ótal
galla, og einu sinni tók hann þrjú eða
fjögur af þeim og fieygði í eldinn —«.
»Ó, hafurinn sá arna! Hann er alveg
makalaus!«
»Gunnari þykir hann líka beztur«,
sagði Egill fjörlega. »Ég var lengi með
hann, því ég kunni ekki á honum tök-
in. Tók svo Gunnar hann eitt kvöldið
og gerði nokkra hnífskurði hér og þar.
Ég var orðinn hræddur um, að hann
ætlaði að kljúfa hann allan í spón fyr-
ir mér, en það gerði hann nú ekki.
»Hana nú!« sagði hann og fékk mér
hann aftur, »haltu nú áfram eins og ég
hefi markað fyrir, og þá verður gott
lag á hafrinum þínum«. Ég geröi það og
þá fór að koma líf í »blámanninn««.
Drengirnir horfðu og hlustuðu á Egil
af mikilli forvitni, enda var liann nú
næsta fjörugur í bragði og ræðinn.
Níels einn var í illu skapi; nú skifti
enginn sér af honum lengur, að því er
sýndist; nú var það »larfinn«, sem hann
svo kallaði, sem dró að sér hugi allra
drengjanna.
»Ég segi það enn, sem áður, að ég
held, að þú sért að skrökva að okkur«,
sagði Níels, »en hafir þú i raun og
veru skorið út þessi dýr, þá er það
engin undur, þótt þú kunnir illa leksí-
urnar þínar«.
»Dýrin þarna hafa alls ekki truflað
mig við leksíurnar; þau hafa þvert á
móti hjálpað mér«.
Þeir litu á hann forviða. Hvað skyldi
hann eiga við?
Níels hló háðslega og mælli: »Já,
auðvitað ætlar þú líklega að gefa prest-
inum kúna. t*að verður ekki mögur
steik! Láttu svo kennarann fá hafurinn
og ríddu svo til prófs á jálkinum þln-
um. í>á sleppurðu við ákúrur og færð
hálfsex i aðaleinkunnk
Nú þóttist Níels hafa laglega komið
fyrir sig orði. En enginn drengjanna
hló að fyndni hans í þetta skiftið.
»Ég held nú næstum því að hann
segi þetta satt«, sagði Ólafur frá Ási.
»Og víst er um það, að hvorki Níels
né nokkur okkar hinna getur leikið
þetta eftir«.
»Putt, putt! Hvaða gagn er að þessu
ósmíði. Vilji ég sjá einhverja skepnu, þá
get ég farið út í fjósið og hesthúsið
eða geitakofann. Þar er fult af þeim og
þar eru þær betur gerðar, hugsa ég,
því að þar eru þær lifandi. Setlu nú
þelta skran upp á hilluna aftur. Göng-
um út og hlaupum rösklegt skiðahlaup
þangað til Gunnar kemur«, sagði Níels.
Og þetta var gert.
»Ætlar þú ekki að vera með okkur
og hlaupa meistarahlaup fyrir okkur?«
spurði Níels í háði.
Egill þagði við því. En hinir flýttu
sér út að skíðunum. (Framh.),