Æskan - 01.04.1927, Síða 6

30
ÆSK AN
að gainla jómfrúin, sem hafði yfir-
umsjónina með Alex litla, væri um-
hyggjusöm fyrir honum á sinn hátt.
Hún gætti heilsu hans með stakri ár-
vekni og sá um að hann skorti hvorki
fæðu né klæði o. s. frv., en Amalia
vissi, að það var ástúð og hlíða, sem
hann skorli niest, og það gat jómfrúin
ekki látið honum í té.
Þegar Alex litli var háttaður um
kveldið, lá hann lengi vakandi og
hugsaði um það, sem Amalía hafði
sagt, og af því að hann skildi svo lítið
í lífinu, þá komst hann að þeirri niður-
stöðu, að hann yrði sjálfur að útvega
sér mömmu. Og hann ásetti sér að
velja reglulega fallega konu, og þegar
hún væri fundin, þá ætlaði hann sér
að fara til hennar og spyrja hana, hvort
hún vildi eklci vera inóðir hans.
Litli drengurinn veitti nú nákvæma
athygli öllum konum, sem urðu á vegi
hans í skemtigarðinum á hverjuin degi,
og loks sá hann eina, sem honum féll
Jjómandi vel í geð. Hún var ung og hló
svo glaðlega um leið og hún gekk fram
hjá með einhverri vinkonu sinni. Alex
fanst hlátur hennar láta svo yndislega
í eyrum. Næsta dag mætti hann henni
aftur, en þá var hún ein. Þegar hún
mætti aðdáunaraugum drengsins, þá
brosti hún til hans, og þegar hann
sneri sér við til þess að horfa á eftir
henni, þá leit hún líka við og veifaði
hendinni til hans. Þannig mættust þau
hvað eftir annað og loks fanst þeim,
hvoru fyrir sig, að þau væru orðin ná-
kunnug.
Svo bar það til einn dag, að jómfrú-
in hitti vinkonu sína og Alex var svo
heppinn, að hún gleyindi honum í bili.
Hann notaði þá líka tækifærið og
hljóp sem fætur toguðu þangað, sem
hann var vanur að mæta stúlkunni.
Hún var þar lika og aldurhnigin kona
með henni. Alex nam staðar og þá
gerði hún það líka.
„Góðan daginn, litli, fallegi aðdá-
andinn minn“, sagði hún hlæjandi.
„Hvar er hún núna gamla nornin, sem
gætir þin?“
Alex var nú ekki viss um, hvort liún
ætti við jómfrúna eða ekki með þess-
ari spurningu, en hælti þó á að svara:
„Jómfrúin hitti vinkonu sína og þá
liljóp ég hingað til að sjá þig“.
„Elsku barnið mitt, til að sjá mig!
Komdu þá og við skulum setjast hérna
á bekkinn og svo verður þú að segja
mér eitthvað um sjálfan þig. Viltu
gera það?“
Þau sátu svo hrátt öll saman í
mestu makindum á hekknum og Alex
sat hjá „stúlkunni sinni“.
„Hvað heitir þú?“
„Alex“.
„Alex — og hvað meira?“
„Ég held ég heiti ekkert meira“.
„En hvað ert þú kallaður af heim-
ilisfólkinu ?“
„Ýmist „ungi herrann“ eða Alex“.
Eldri konan hló.
„Það er bara jómfrúin og Amalía,
sem kalla mig Alex“, hélt hann áfram,
„og Amalia gerir það ekki nema þeg-
ar enginn heyrir til, en mér þykir ekk-
ert gaman að því að vera kallaður
„ungi herrann“, og þegar ég er búinn
að finna mér mömmu, þá á hún að
kalla mig Hans, því Hans, það er að
segja Hans hepni, var alt af svo á-
nægður og glaður, eins og þú veizt“.
„Ertu þá að leita þér að mömmu?“
spurði stúlkan undrandi.
„Já“, sagði Alex alvörugefinn, „því
ef maður á mömmu, þá er maður alt
af glaður og ánægður. Það segir hún
Ainalía og hún hlýtur að vita það, þvi
hún er iniklu eldri en ég“.
„Er pabbi þinn lifandi?"
„Ó já, en þegar hann er heiina, þá á
hann svo annríkt, segir jómfrúin, að
hann má hvorki vera að því að tala