Æskan - 01.08.1927, Blaðsíða 3

ÆSK AN
59
að þér verðið að auðmýkja yður fyrir.
honum og trúa á hann“.
,,Þú ert góður hirðir, Kristján", sagði
greifinn, þegar ungi presturinn lauk
frásögn sinni. „Þú ert sannur þjónn
Drottins og ég get aldrei endurgoldið
þér það, sem þú hefir gert fyrir mig
og barnið mitt. En sá Guð, sem nú er
minn Guð og ég tilheyri með lífi og
sál frá þessum degi, hann mun endur-
gjalda þér. Hann er máttugur Guð og
tryggur faðir“.
En þegar svo Kristján spurði, hvort
greifinn vildi taka á móti syni sínum,
þá svaraði hann því ákveðið neitandi.
Og hvernig sem ungi presturinn reyndi
að telja um fyrir honum og sýna hon-
um fram á sorg og iðrun sonar hans,
þá kom það fyrir ekki. Theódór varð
að dvelja á prestsetrinu í margar vik-
ur og sá ekki föður sinn nema í kirkj-
unni á sunnudögum. Stúdentinn vildi i
fyrstu reyna að ná fundi föður síns
með valdi, en Kristján sýndi honum
fram á að bezt væri að hlíta Guðs
vilja og handleiðslu i þessu sem öðru.
Ungi stúdentinn lét sér segjast og
friður Guðs, sem ríkti á heimili prests-
ins, gerði hann kyrlátan og auðmýkti
hjarta hans, svo að hann gat sagt:
„Verði Guðs vilji“. Hann skrifaði föð-
ur sínum alvarlegt iðrunarbréf, en
svarið, sem hann fékk, var aðeins:
„Sá einn er sonur minn, sem ekki
svívirðir nafn mitt“.
Þetta svar olli Theódór margra sárra
sorgarstunda, en hann lærði að flýja
til frelsara síns og Drottins með sorg-
ir sínar og þessi tími staðfesti hann í
heilögum kærleika til Jesú Krists.
Svo lcorn 13. sunnudagur eftir þrenn-
ingarhátíð, þegar prédikað var út af
guðspjallinu um hinn miskunnsama
Samverja.
Ungi presturinn vitnaði með heilög-
um krafti um ltærleika þann, sem elsk-
ar af því að hann getur ekki annað,
sem lætur sér ekki nægja að gera ná-
unga sínum einstaka greiða, heldur
fer með hann til næsta gestgjafahúss
og lætur hjúkra honum, svo að hann
verði alheill; kærleikann, sem ekki spyr
um eiginn hagnað eða verðleika. Sem
hreina andstæðu slíks kærleika benti
presturinn á eigingirnina, sem gleymir
l'Ijótt að elska alt annað en sjáifa sig.
Greifanum, sfem nú lét sig sjaldan
vanta í kirkju, fanst þetta eins og til
sín talað og varð snortinn af sam-
vizkubiti.
„Þú ert faríseinn, sem ekki getur
fórnað svo miklu sem stærilæti þinu
fyrir ástina til barnsins þíns“, ómaði
í hjarta hans og hann flýtti sér á fund
prestsins jafnskjótt og guðsþjónustunni
var lokið.
„Þú ert miskunnsami Samverjinn,
Kristján", sagði greifinn, „en nú vil ég
taka við hjúkruninni. Hvar er barnið
mitt?“
Kristján vísaði honum upp á loft og
þar lá stúdentinn á bæn í litlu kvist-
herbergi.
„Sonur minn! Sonur minn!“ sagði
greifinn og viknaði, en Theódór stóð
upp og fleygði sér að fótum hans og
mælti:
„Ég er ekki verður að heita sonur
þinn. Ég hefi syndgað á móti þér, fað-
ir, fyrirgefðu mér! Guð hefir verið mér
náðugur, vertu þú nú einnig miskunn-
samur við mig“.
Faðirinn reisti son sinn upp, tók
hann í faðm sinn og mælti:
„Hið gamla er afmáð, sjá, alt er orð-
ið nýtt; vér skulum þá einnig ganga
fram í nýju lífi“.
Hálfri stundu síðar stóðu faðir og
sonur frammi fyrir prestinum. Greif-
inn tók þétt í hönd hans og mælti:
„Ég hefi þegar orðið að þakka þér
lífgjöf sonar míns einu sinni áður; en
þegar ég nú tek á móti honum sem
frelsuðum manni af þinni hendi, get ég