Æskan - 01.08.1927, Blaðsíða 4

ÆSK AN
60
ekki annað sagt en þetta: Um alla ei-
lífð verð ég þér skuldbundinn, Krist-
ján. En ég vil liiðja hann, sem er faðir
allra þeirra, sem teljast Guðs börn, að
endurgjalda þér í tíma og eilífð það,
sem þú hefir gert fyrir mig og barnið
mitt“.
Theódór féll um háls Kristjáni og
sagði:
„Ég get ekki þakkað þér, aðeins lof-
að Drottinn og staðfest það, sem ég
hefi daglega sagt síðustu dagana:
Drotni vil ég tilheyra með lífi og sál“.
Ungi presturinn þrýsti hendi þeirra
og mælti:
„Já, það skulum við láta standa, að
við heyrum honum til og lifum hon-
um. Hann er þess vel verður“.
„Já, hann cr þess vcl verður“, svar-
aði greifinn.
foHo3fo1Eo3£o3to5£ojEo3£oj'ojÉ.ojíoj£o3{aje.oJ
Dýrmætasta perlan.
SL?J i?J SL?, j ft?J
(Niðurlng).
í þorpi nokkru langt frá ríki Dið-
reks konungs bjó ekkja ein fátæk ineð
syni sínum; hún hafði mist mann sinn,
þá er sveinninn var í æsku, en síðan
reynt að hafa ofan af fyrir sér og hon-
um með vinnu sinni. Hún elskaði son
sinn eins mikið og nokkur móðir get-
ur gert; hann var augasteinninn
hennar og hún vildi leggja alt í söl-
urnar fyrir hann, enda varð hún að
leggja mikið á sig til þcss að hann
skorti hvorki i'æði né klæði, en fegin
hefði hún viljað menta hann, en það
var henni ofvaxið. En bún ól hann upp
í trú á Jesú Krist og kendi honum að
breyta eftir kenninguin hans í lífinu.
Sveinninn var hvers manns hugljúfi;
hann mátti ekkert aumt sjá og hann
gaf sinn síðasta eyri til þeirra, sem
bágt áttu, hann elskaði öreigana, en
vildi ekki þýðast kúgunaranda rikis-
fólksins. Þegar hann var um tvítugt,
tók móðir hans, sem þá var orðin mjög
öldruð, ákai'a veiki, sem hún átti í i
marga mánuði og varð að lolcum bani
hennar. í veikindunum sat sonur he'nn-
ar hjá henni milli þess, sem hann
reyndi að leita sér atvinnu. Hann
reyndi að Ijetta byrði hennar í veik-
indunum, eftir því sem hann bezt gat,
huggáði hajia og hughreysti, en var þó
hryggur sjálfur. En samt gleymdi hann
ekki þeim, sem voru enn þá aumari
en hann. Einu sinni, er hann kom heim
frá að sækja lyf handa móður sinni, var
hann berfættur. Móðir hans tók strax
eftir því og spurði hann, hví hann
gcngi berlætlur, jafn kalt og væri úti.
„Mamma", svaraði hann, „á leiðinni
mætti ég manni; hann var berfættur
og illa til fara og leit út fyrir að vera
kalt; ég gaf honum skóna mína og
sokkana, og ég hefi aldrei orðið jafn-
glaður við nokkurt verk. Hvilík gleði
og þakklæti, sem skein úr augum hans;
hann vildi helzt fá að falla til fóla
minna og kyssa þá, eins og ég væri
guðdómleg vera“. Gamla konan komst
við, heit tár streymdu niður eftir kinn-
um hennar ofan á koddann, hún tók
inögru liendina undan sænginni, rétti
að syni sinum og sagði: „Guð blessi
þig fyrir þetta, sonur minn“.
Dagar og vikur liðu, veikindi gömlu
konunnar versnuðu dag frá degi, og
að lokum gaf hún upp öndina.
Sonur liennar syrgði hana með mikl-
um trega og hafðist oftast nær við á
daginn úti á leiði hennar. Einu sinni,
er hann hafði lengi setið þar, sofnaði
bann út af og dreymdi þá, að móðir
hans kremi lil hans og segði: „Sonur
minn, Guð hefir ákvcðið að launa þér
fyrir, hvc þú varst mér góður og ást-