Æskan - 01.08.1927, Blaðsíða 6

62
Æ S Ií A N
ríkur sonur, og einnig þau góðverk,
sem þú hefir gert öðrum. Syrgðu mig
ekki lengur. Ég er í heimi eilífðarinn-
ar ásamt föður þínum; okkur líður
vel. Tak þú þig upp og far þú til kon-
ungs þess, sem Diðrekur nefnist, og
beiddu hinnar góðu og fríðu konungs-
dóttur; hún er þér ætluð sem eigin-
kona“. í þessu vaknaði hann og þótti
það undarlegt, sem hann hafði dreymt.
„Hvað á ég nú að gera?“ spurði hann
sjálfan sig. Móðir mín vill mér ekki
annað en það sem mér er fyrir beztu.
Ég fer til konungsins, því að ég vil
vita, við hvað draumur minn hefir að
styðjast. Daginn eftir hélt ungi maður-
inn á stað út i liina ókunnu veröld
og yfirgaf þorpið sitt að.fullu og öllu.
Eftir margar vikur nálgaðist hann
borgina, sem konungurinn átti heima í.
Hann fékk fregnir um að konungurinn
heimtaði, að hver sem vildi fá dóttur
sin fyrir konu, skyldi færa sér hina dýr-
mætustu perlu sem heimurinn ætti til,
en engum hafði enn þá tekist að færa
honum hana. Við frétt þessa varð hann
mjög daufur. Um nóttina dreymdi hann
móður sína; honum þótti hún koma
lil sín og segja: „Vertu hughraustur,
sonur minn. Á morgun skaltu fara til
hallarinnar, ganga ófeiminn fyrir kon-
ung og segja honum, að þú sért kom-
inn til að biðja dóttur hans“. Um morg-
uninn, er hann vaknaði, bjó hann sig
eins vel og hann gat, geklc til hallar-
innar og bað um að mega fá að tala
við konung. Hann var þá leiddur inn
i sal einn mikinn og skrautlegan; hann
gekk fyrir konung og mælti einarðlega:
„Herra Diðrekur konungur! Afsakið
dirfsku mína. Ég er hingað kominn
eftir tilsögn æðri veru til að biðja yð-
ur um dóttur yðar mér til handa sem
eiginkonu. Ég hefi heyrt um perlu þá,
sem þér náðugi konungur, hafið skip-
að þeim að færa yður, sem vildu fá
dóttir yðar og engum hefir enn tekist.
Að vísu er ég ekki annað en fátækt
ungmenni, eins og þér sjáið, en samt
segir mér svo hugur, að ég hafi ekki
farið ferð þessa til ónýtis með öllu“.
Allir, sem við voru, undruðust ein-
urð og dirfsku þessa unga manns. Þeir
bjuggust við að konungurinn mundi
verða reiður og reka hann á dyr, en
hann varð það alls ekki. Honum geðj-
aðist vel að unga manninum og fram-
komu hans. Hann fór ofan í brjóstvasa
sinn og dró þaðan upp gleiaugun, sem
dvergurinn hafði gefið honum. Þegar
hann hafði hagrætt þeim á sér, horfði
hann stranglega á biðilinn. Dauðakyrð
ríkti í salnum, allir biðu með el'tir-
væntingu eftir að fá að vita, hvað kon-
ungur segði. Eftir litla stund tók hann
gleraugun af sér, reis upp í liásætinu
og mælti:
„Nú í dag hefir mér loksins tekist að
finna hinn rétta mann handa dóttur
minni, svo hún megi sæl vera alla æfi,
og réttlátan konung handa þegnum
inínum. Þessi ungi maður, sem nú hef-
ir heðið dóttur minnar, hefir fært mér
hina dýrmætustu perlu, sem til er;
þess vegna skal hann verða eiginmað-
ur dóttur minnar og taka við ríkis-
stjórn af mér“.
Allir hirðmennirnir, sem við voru
staddir, urðu agndofa af undrun og
einn þeirra gekk til konungs og mælti:
„Herra, við skiljum yður ekki; við höf-
um enga perlu séð hann færa yður;
það hafa þó flestir þeirra gert, sem
á undan honum hafa komið og þó
fengið nei. Konungasynir og synir hinna
mestu og ríkustu höfðingja hafa orðið
frá að hverfa, en mj ætlar yðar há-
tign að gifta dóttur yðar fátækum al-
þýðumanni; hirðin og þjóðin öll verður
að fá skýringu á þessu“. Konungur
stóð upp og mælti: „Ef þið skiljið ekki
það, sem ég hefi nú gert, þá skal ég
endurtaka það, að þessi ungi maður
hefir nú fært mér hina dýrmætustu