Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1897, Síða 26

—18—
aft fara að sofa, þá voru þau vön aS segja:
„GuS blessi stjörnuna!"
En svo kom það fyrir, aS litlu stúlk-
urni varS illt;ogsstaS þess aS batna aptur,
för lienni einlægt sináhnignandi og seinast
þoldi hún ekki lengur aí' standa út við
gluggnnn á k.völdin. þá horfði drengurinn
hnugginn. og einsainall út, og þegar stjarn-
an kom í Ijös, snöri hann sjer að föla og
þyðlega andlitinu á koddanum og sagði:
„•Jeg sje stjörnuna!" þá kom ætíð bros á
litla andlitið stúlkunnar, og hún svaraði
ineð veikum rðmi: „GuS blessi bröður
minn, og stjörnuna!“
En innan skamms kom að því, aS
drengurinn varð að horfa út aleinn; ■ kkert
lítið höfuð kúrði lengur á koddanuin, en
úti í kirk jugarðinum var ný gröf, sem ekki
hafði verið þar á^ur; og út frá stjörnunni
—þar beiut upp yfir—lágu langar ljósrákir
ofan til drengsins, sem horfði á hana með
tárin í augunum.
þessar geislarákir voru svo bjartar
og sýndust mynda svo skínandi vc g frá
jörðu til himins, og þegar drengurinn fór
að sofa—einn út nt' fyrir sig—, þá dreymdi
hann stjörnuna. Honum þótti hann liggja
þarna sem hann lá í rúminu sínu, og sjá