Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1897, Page 28

—20—
En hann kvað nei við.
Engan skugga bar þó á hið skínandi
andlit, þótt hún fengi þetta svar, heldur
snöri hún sjer við til að fara. þá rjetti
drengurinn út hendurnar og hrópaði: ,,Ó,
systir mín, jeg er hjerna, taktu mig með
þjerl“ En hún leit að eins til hans með
þessu skíhandi augnatilliti, og við það
vaknaði hann. það var nótt; stjarnan
tindraði í sama stað og áður, og það staf-
aði löngum Ijósrákum útfrá henni, eða það
sýndist svo, þegar hann horfði á hana, með
augun full af tárum.
Upp frá þessu hugsaði drengurinn sjer
stjörnuna sem stað þann, er hann myndi
fara til þegar hann dæi, og þá fann hann
svo greinilega, að hann heyrði ekki einung-
is jörðunni til, heldur líka stjörnunni, því
þar var nú andi systur hans.
Nokkrum Líma seinna eignaðist hann
bróður. En snemma á æfinni — áður en
hann kunni að tala nokkurt orð—var litla
líkamanum varpað á sóttarsængina, og
hann dó.
þá dreymdi drenginn í annað sinn, að
hann sæi stjörnuna opna, líka englafylk-
ingarnar og fólksþyrpinguna; og liann sá,