Afturelding - 01.09.1940, Page 10

Á F T U R E L D I N U
ég skyldi fá að vera með. Mig langar svo mikið
að sjá Tómas«.
»Hefir frú Maxwell lofað því, þá mun hún bíða
með veizluna til morguns«, sagði herra Edward
í blíðari tón. »Vertu nú skynsöm, litla stúlka og
bíddu róleg, þar til tíminn er kominn. Foreldrarn-
ir vilja sennilega vera ein með honum þetta fyrsta
kvöld. Farðu nú, því ég vil vera í næði«.
Vesalings litla Millí læddist út úr herberginu.
Dálítið seinna lá hún á gólfinu í herberginu sínu
og hélt um hálsinn á hundinum og talaði við hann
og reyndi að gera sér í. hugarlund heimkomu Tóm-
asar. Hugur hennar var svoi fylltur af þessu efni,
að það leið langur tími, áður en hún sofnaði. Henn-
ar síðustu orð voru: »Hver á að sjá um hljóðfærar
sláttinn?«
Undir eins og Millí var búin að borða morgun-
verð daginn eftir, fékk hún leyfi til að fara til
Maxwells. Sara, barnfóstran, fór með henni. Um
miðdegisleytið kom fyrirspurn frá Maxwells, hvort
hún mætti vera kyrr og borða miðdegisverð. Og
hún kom ekki heim fyrr en klukkan fjögur. Húr:
var svo áköf að segja frá því, sem gerst hafði, að
fóstran sagð'i að lokum: »Komdu nú, vina mín, og
vertu ekki alltaf að tala. Lávarðurinn sagði, að
ég skyldi senda þig upp til hans litla stund, þeg-
ar þu kæmir aftur, og ég verð að greiða þér fyrst«.
Það var farið að rökkva, þegar Millí kom inn
í skrifstofuna, en i birtunni frá eldinum sá hún
frænda sinn sitja í djúpum hugsunum í hæginda-
stólnum.
»Jæja, kemur þú nú. Hefir þú verið hjá Max-
wells allan daginn?«
»Já«, svaraði Millí hægt og settist í stólinn og
horfði upp til hans. »Má ég segja frá öllu?«
»Já, það máttu«, sagði hann.
»Ég fór þangað snemma í morgun. Ég hljóp eins
hart og ég gat, og Sara hljóp á eftir. Þegar frú
Maxwell sá mig, þá hljóp hún til dyranna. Ég var
alveg lafmóð, en hún klappaði mér og kyssti mig
og grét ofurlítið, því ég sá tár í augum hennar.
Síðan fór hún með mig inn til Tómasar, sem var
að borða í eldhúsinu. Hann var í yfirfrakka Max-
wells. Hann stóð upp og heilsaði mér, þegar ég
kom inn. Hann er stór og góður maður, frændi,
en ég held, að hann þurfi að láta klippa sig. Ég
sagði honum, að ég væri búinn að bíða svo lengi.
Iiann var dálítið feiminn fyrst, en þegar hann var
búinn að borða, b.öföum við skemmtilegar samræð-
ur. Frú Maxwell var í óða önn að búa til miðdegis-
58
verð. Tómas sagði frá öllu um sig, en ég hefi gleymt
ýmsu. Hann gætti alls ekki svína, en hann gætti
sauða í staðinn; hann fór alla leið til Ameríku og
hafði það starf á hendi. Síðan varð hann járn-
brantarmaður, en þá fékk hann hitasótt og svo
komst hann í shnman félagsskap. Að lokum komst
hann til Lundúna og þar varð hann bílstjóri og
svo ökumaður, en svo drakk hann of mikið, og
allir peningar hans íiugu burt, cg hann skamm-
aðist sín fyrir sjálfan sig. Svo drakk hann of mik-
ið aftur og braut vagninn á ljósastaur«.
»Þú þarft ekki að segja meira. um þennan vonda
lifnað hans«, sagði herra Edward.
»En hann varð að verða vondur fyrst, til þess að
geta orðið góður, af því að hann var týndur son-
ur. En þá iðraðist hann og ákvað, að hann skyldi
fara heim, þegar hann væri orðinn góður maður.
Og einu sinni hlustaði hann á mann, sem prédik-
aði á útisamkomu, og þá varð hann svo órólegur.
Á eftir samkomunni talaði maður við hann, og get-
ur þú gizkað á, hver það var?«
Herra Edward gat, það ekki, svo Millí varð að
halda áfram: »Þaö var einmitt hann Jakob minn,
og hann fór að segja honum frá því, að hann hefði
verið alveg eins og hann; en nú hefði Drottinn frels-
að sig, og nú gengi allt svo vel. Nú væri hann að
leita að manni, sem héti Tómas Maxwell. Hugsaðu
þér, að það var einmitt Tómas, sem hann var að
tala við. Tómas sagði, að hann hefði ekki djörf-
ung til að fara heim, fyrr en hann væri orðinn
góður. En Jakob sagði honum, að hann skyldi ekki
bíða deginum lengur, því foreldrar hans biðu eftir
honum. En þó beið hann enn í tvær vikur, áður en
hann gæti fengið sig til að fara. Finnst þér það
ekki heimskulegt, frændi?«
»Jú, mjög heimskulegt«.
»Bg get ekki skilið það, en fóstra mín segir, að
margir bíði og' vilji reyna að bæta líf sitt í stað
þess að flýta sér heim. Hún segir, að sumir af hin-
um týndu sonum Guðs geri það líka. Er það,
frændi?«
»Það er víst«.
»Tómas sagöi, að þó hann feginn hefði viljað sjá
heimilið sitt aftur, þá hefði hann verið í mikilli
baráttu, áður en hann fór. Eg vissi ekki, að týnd-
ir synir ættu svo erfitt með að fara heim. Það átti
ekki týndi sonurinn í Biblí.unni, að minnsta kosti
ekki eftir það er liann var búinn að ákveða sig.
Tómas kom með járnbrautarlest, frændi Jakobs