Afturelding - 01.12.1942, Blaðsíða 15

AFTURELDING
75

©i
EFSTA YALID
Suður af Ankaia sandurinn rýkur,
suður á merkur fer riddarasveit.
Sérhver knapinn er sínum líkur,
sérkenni Tyrkjans glöggt þar leit.
A undan sér reka þeir alblóðga fanga
orka og megin er þrotið senn.
Sífellt á berum þeim svipurnar ganga,
samt eru þetta lifándi mennlv
Svona er brennandi sandurinn troðinn
sólsterkju heita dagana þrjá.
Frelsið er glatað, framundan voðinn,
fjötur um miðja tvo og tvo lá.
Hungrið og þorstinn, sem hitasótt mæddi,
»Hundtyrkinn« átti ei miskunn til.
úr þrútnuðum undum blæddi og blæddi,
en brotist var áfram um hæðir og gil.
öekt þeirra var sú einasta eina
að afneita Kristi þeir vildu ei.
Lífsins brauð fyrir lyginnar steina
láta þeir kváðúst aldrei, nei!
Guös Syni höfðu þeir gefið jáið,
guldu sín loforð hetjur þær.
Múhameð var eigi meira en stráið
molnað og þurrt, sem fauk 1 gær.
Loks staðar var numið. Peir strjúka frá enni
storkið húrið af blóði og leir.
Þrjú hundruð glæsileg göfugmenni,
goðbornir synir virtust þeir!
Armeniu var ættarmótið. ,
Arfurinn sami: trúin á Krist.
Ég lýt ykkur, bræður, sem lán það hljótið,
að láta allt fyrir Jesú misst!
Tign var á hvarmi, æska í augum,
Óskirnar kyntu vonaglóð,
vilji þeim svall I vöðva og taugum,
vigja sig ætluðu feðranna slóð.
Stúdentar flestir, með stærra próf aðrir,
stórhugur ofinn i menntun og þor.
En þá komu böðlar og bundu þær fjaðrir,
er bera þá skyldi’ inn i framtiðar vor!
SANNUR ATBURÐUR FRÁ TYRKLANDi
ÚR SlDUSTU HEIMSSTYR3ÖLD 1914-18.
er dáðinni frýjar hel og gröf.
Ungbornu hetjur, þið Armeníu synir,
orðstýrinn fer yfir lönd, yfir höf!
i
:
Enn býður Tyrkinn þeim efsta valið:
Aðhyllast Múhameð, svikja Krist?
En hvernig, sem á því var ymprað og alið,
enginn lét böðulsins sprota kysst.
Blóðþyrstir fjendur þeim benda á sandinn,
blandaðist engum hvað framundan var,
en enda þótt sizt yrði umflúinn vandinn,
öruggir gáfu þeir neitandi svar.
f>á böðlarnir gripa til graftóla sinná,
glamrar I rekum við sand og möl.
Þeir sverja við guð sinn og særingar tvinna,
að sjöföld skyldi þeim búin kvöl.
Par var loks komið að þrjú hundruð grafir
1 þurrum sandinum blöstu við.
Þá var ei meira um þras eða tafir:
Prjú hundruð kviksettir. — Svikin öll grið!
Svo settu þeir hervörð um hljóða valinn
þvi hreyfing var ljós á hverri gröf.
Og daprari miklu var deiglan talin,
sem dauðinn væri með lengri töf!
Böðlarnir gerá sér brigzl til tafa
og bruðla girugt úr skróppum mals.
Og kalla til hfnna kristnu grafa,
að Kristi þeir hafi stjakað til falls!
Sex næstu dægur sandurinn bærist.
Sveitarforinginn glúpnar þá við.
Siðasta kvöldið hann örvinglast, ærist,
æpir: »ó, sleppið þeim — veitið þeim griðlc
En hinir, sem gjallinu harðari voru,
handtóku foringjann, bundu hann þeir.
En bjarga þeim orpnu ei böðlarnir fóru
enda bærðist nú sandurinn eigi rneir.

0
• .
•o
o:
:
:
Andvarinn kyrrðist i auðninnar veldi,
englafjöld lltur um himingeim.
Frá þrengingu svifu á þessu kveldi
þrjú hundruð sálir til Guðs sins heim.
:
Stokknir i blðði þar standa þeir allir.
Stærri I læging ég séð hef ei menn!
Myrkvast glæstustu marmara-hallir
hjá manngildi þvl — og Guðs trúnni I senn!
I deiglunni prófast bezt Drottins vinir,
En hershöfðinginn af hugsýki tærist,
I hjartanu minningin stöðugt felst.
Við sjónum hans alstaðar sandurinn bærist,
samvizkan logar, stiknar og kvelst!
A. E.
U
\Q>
di
4