Afturelding - 01.01.1946, Qupperneq 10

AFTURELDING
▲ RAMOT
Þótt árið sem leið hafi orðið hið margumrædda
friðarár Jiafa ótrúlega margar skuggaldiðar fylgt því.
Einkum eru það liinir mörgu og miskunnarlausu
<lómar, sem feldir eru yfir liinum ógæfusömu mönn-
um um lieim allan. Manni verður ósjálfrátt að minn-
ast orða Krists: „vegna þess að Jögmálsbrotin magn-
ast, mun kærleikur alls J)orra manna kólna“. Það
verður ljósara með hverjum mánuði — við segjum
ekki með hverju ári — sein líður, að endurkoma
Krists er eina von heimsins. — Gyðingamálin, með
tilliti til Palestínu, sem nú eru rædd mjög og virð-
ast ætla að fá betri endi en nokkru sinni áður, er
efalaust roðinn á hnjúkunum, sem boðar að réttlæt-
issólin — koma Drottins — sé að renna upp yfir
liinn blóðidrifna og grátna lieim.
Það er með miklum vonalétti, sem trúaðir menn
minnast nú orða Krists: „Þannig skulið þér vita, að
Jiegar þér sjáið Jietta fram koma, er Guðs ríki í nánd“.
Já, liegar við lítum okkur nær, Jiá verð-
Lílum okk- ur starf Drottins í víngarðsrein okkar
ur nœr. fyrst fyrir. Tilfinnanlegt var Jiað fyr-
ir hvítasunnustarfið, að verða að sjá á
bak jafn mörgum verkamönnum á árinu sem leið,
eins og raun bar vitni. Það voru útlendu trúboðarn-
ir, sem fóru heim til lands síns eftir vel unnin stiirf.
Sterk von er samt til þess, að sumir Jieirra komi
Haustið 1943 var ég á biblíuskólanum í Málmey.
Þar skírði Drottinn mig í sínum blessaða Heilaga
Anda. Lof og dýrð sé honum. Mér fannst ég elska
Krist mikið áður, en nú var þó eins og bættist nýr
aflstraumur í kærleika minn til hans. Svona reynslu
er ómögulegt að lýsa, en sá sem öðlast hana, veit það
bezt sjálfur hvað hann hefir iiðlazt. Ég talaði um
leið ójiekktum tungum, eins og stendur í Post. 2, 4.
Nú er ég bráðum búinn að lifa 3 ár með Kristi og
mér hefir fundizt það vera unaðslegra með hverj-
um degi sem liðið liefir. Það er auðvitað ómögulegt
að endurgjalda elsku Guðs, en nú þegar ég er kom-
inn heim til ættlands míns, eftir mörg fjarvistarár, Jiá
er það löngun mín, að mega sýna Frelsara mínum
örlítinn þakklætisvott með Jiví að vitna um hann
í föðurlandi mínu eftir Jieirri náð, sem hann gefur
mér til þess.
Þórarinn Magnússon.
aftur á næsta sumri. En jafnhliða ber að geta hins,
að nýtt vitni af íslenzkum stofni hefir Guð gefiö
fyrir þetta starf. Er það Þórarinn Magnússon, sem
verið hefir í Svíjijóð nokkur undanfarin ár. Á síð-
astliðnu sumri kvongaöist hann sænskri stúlku, sem
búin er að taka Jiátt í útbreiðslustarfi Jiar í landi í
nokkur ár. Hún kom með manni sínum hiíigað tii
lands, nú fyrir nokkrum dögum, og kveðst vilja ganga
heils liugar inn í Jiað verk ineð manni sínum hér
á landi, að vinna mennina fyrir himininn. Hjónin
starfa í Vestmannaeyjum í vetur.
Þegar um er spurt, hvað unnizt liafi
Hvaó hefir á árinu, sem leið, verður maður undir
unnizt? flestum kringumstæðum að líta í trú
til Herra uppskerunnar, sem vöxlinn
gefur. Sýnilegur árangur er Jió sá, að yfir 20 manns
liefir gengið inn í hvítasunnusöfnuðina á árinu. Er
Jiað nokkru meiri vöxtur en á árinu Jiar á undan.
Flest af Jiessu fólki hefir frelsazt á Jiví tíinabili, en
nokkrir voru áður komnir til trúar og gengu inn
til Hvítasuiinumanna, af Jiví að kenningin kom alveg
heim við þann skilning er Jieir liöfðu á Guðs Orði.
Stundum liefir Jiað verið fundið að okk-
Fyrir opn- ur Hvítasunnumönnum, að við værum
um tjöld- um of beroröir í kenningunni. Ilyggi-
um. legra væri, að tala aðeins um afturhvarf-
ið og frelsið frá ræðustólnum, hafa sum-
ir sagt. Hitt allt, sem margflestir telja Jió svo mikiö
„aukaatriði“ — svo sem skírn í valni, skírn í Heilög- (
um Anda og safnaðarfyrirkomulag, — ætti helzt aldr-
ei að tala frá ræðustóli. En væri ekki hægt að koin-
azt alveg hjá að minnast á Jiað, ætli að gera Jiað í
einhvers konar leyniherbergi. í fyrsta lagi mælir
Orð Guðs á móti þessu. Það sýnir meðal annars ræða
Péturs postula á hvítasunnudag. Þar leggur hann alla
kenninguna fyrir áheyrendurna í l'yrstu ræðu sinni
eftir að Andinn gafst. Hann leggur áherzlu á aftur-
hvarfið, Jiá vatnsskírnina og gjöf Heilags Anda. Post.
2, 38. Það sem Guð sá að var heppilegust aðferð í
hoðun fagnaðarerindisins um leið og Andinn var
gefinn í Jienna heim, verður svo til daganna enda.
Heilbrigð skynsemi, studd af reynslunni, leggst á sömu
sveif. Mál þau, sem leggja öll gögn á borÖið’ í fyrsta
rétti og eiga síðan engar leyndir eftir Jiað, fá far-
sælasta gengi og beztu málalok. Það er vel kunnugt
og einkar eftirtektarvert dæmið af liinum göfuglynda
Rómverja, Cato, sem Árni Þórarinsson tekur upp í
10