Afturelding - 01.06.1949, Blaðsíða 2

AFTURELDING
}>annig frá skiptingu landsins, að þetta svæði félli í hlut
Gyðinga.
En Bernadotte hafði ekki fyrr skráð þetta, sem tillögu
sína í skýrsluna til Sþ., en hann lá dauður í því Jandi,
er hann var sendur til, sem bjargvættur. Hefði Berna-
dotte gert eins og Allenby hershöfðingi gerði, er liann
tók Jerúsalem úr höndum Tyrkja, í fyrri Iieimsstyrjöld-
inni, spurt Heilaga ritningu ráða, áður en hann gekk
til framkvæmda, þá hefði hann séð, að Guð hafði ákvarð-
að Gyðingum eyðimörkina. Þetta stóð í Biblíunni og
það er hægt að finna það í sama kapítula, sem sagt er
frá, að Davíð skuli höfðinginn heita, er fari með mál
Gyðinga, er þeir streyma heim í landið Það stendur
svo um þetta: „Þeir skulu óhultir búa mega í eyðimörk-
inni og sofa í skóginum.“ Esek. 34,25. Allenby hershöfð-
ingja varð það til heimsfrægðar að spyrja Heilaga ritn-
ingu ráða gagnvart Jerúsalem, en Bernadotte varð það
til dauða(?) að gera það ekki í máli er við korn land-
svæði í sama landi.
Hvers vegna hélt Guð svo fast á rétti Gyðinga í þessu
eyðimerkur-máli? Vegna þess, að þegar Sameinuðu þjóð-
irnar höfðu samþykkt að skipta Palestínu, var ekkert
hyggilegt land eftir í Landinu helga, sem var nægilega
stórt til þess að taka við ^ieim fjölda Gyðinga, er vildu
fara heim, þegar klukka Guðs sló. Hann þurfti því á
eyðimörkinni að halda fyrir þjóð sína, af því að henni
var meinað um hið byggilega land. Það er líkt því, og
þegar Guð þurfti á jötunni að halda fyrir son sinn ein-
getinn, þegar hann fékk ekki rúm í gistihúsinu fyrii hann.
1 höndum Gyðinga ætlar Guð eyðimörkinni að verða
það byggilega land, sem þeim var synjað um í þeirra
eigin landi. IJann hefur sagt: „Eyðimörkin og hið þurra
landið skal gleðjast, öræfin skulu fagna og blómgast
sem lilja.“ Jesaja 35,1. Með lauslegri áætlun eru Gyð-
ingar nú þegar búnir að athuga að miklum hluta Negev
— eyðimerkurinnar geta þeir komið í þessa blómlegu rækt,
sem Blblían heitir þeim. Þeir hafa gert áætlun um mikla
vatnsveitu frá Norður-Palestínu til eyðimerkursvæðisins.
Um leið verður fyrirheitið að áþreifanleika: „Vegsemd
Líbanons skal veitast þeim“ (Öræfum eyðimerkurinnar).
Það var fyrir þann útveg, til lausnar þjóð sinni, þegar
allt sýndist tapað fyrir augum hennar, sem Guð leyfði
það ekki að Negev yrði tekin af Gyðingum. Það var fyrir
þann möguleika, þegar hinir voru tapaðir, sem Davíð
forsætisráðherra sagði þessi orð, gegn tillögu Bernadotte:
„Við höfum algeran, lagalegan rétt til Negev-eyðimerk-
urinnar, og ef nauðsyn krefur muiium við verja rétl
okkar með vopnum.“ En Guð tók það að sér að verja
þennan rétt fyrir þá undirokuðu. Hann virðist hafa tek-
Frámh. á bls. 44.
Hvílíkur umskapandi kraítur.
I bókinni „Pá sángarfárd genom livet“ segir Einar
Waermö frá eftirfarandi:
1 Saron-kirkjunni í Mexico — það er Hvítasunnukirkja
— er maður í hljómsveitinni, sem ég veitti mikla eftir-
tekt. Áður en hann frelsaðist, var hann foringi fyrir ræn-
ingjasveit, og hafði hann myrt margt manna. Svo kald-
ur og miskunnarlaus var hann í þessum verknaði sínum,
að stundum hafði hann tekið volg lík þeirra manna,
sem hann hafði rænt og myrt, og sofið á þeim um næt-
urnar til þess að þurfa ekki að liggja á kaldri jörðinni.
Eitt sinn gerði hann áhlaup með ræningjasveit sinni
á kaþólska kirkju, og hjó með blikandi sverði höfuðið
af einni dýrðlingastyttunni. Honum mjög á óvart hrundi
mergð peninga úr líkneskinu niður á gólfið. Ræningja-
sveitin var ekki lengi á sér að hirða þennan óvænta auð.
Þetta varð til þess, að þeir gengu á hverja dýrðlinga-
styttuna af annarri og hjuggu höfuðin af þeim, í þeirri
von að þær leyndu líka peningum. En það voru þó ekki
peningar í neinni nema þeirri fyrstu.
Eftir þetta helgidómsrán var mikið fé sett til höfuðs
honum. Jafnframt gerði stjórnin út hersveit til að hand-
sama þennan ræningjafyrirliða, sein einskis sveifst. Eftir
mikinn eltingaleik og fyrirhöfn var hann loks hand-
samaður, og dæmdur til hengingar.
Klukkan 5 næsta morgun átti að fullnægja dóminum.
En nokkru áður var hann spurður, hver síðasta ósk hans
væri í þessu lífi. Hann sagði að hún væri sú, að hann
mætti sjálfur velja tréð, sem hann yrði hengdur á. Þótt
ósk lians þætti undarleg nokkuð, þótti sjálfsagt að verða
við síðustu ósk hans. Með því að tíminn var orðinn
heldur naumur, þurfti að hafa hraðan á. Klukkan 6,
það er, klukkustund seinna en fullnægja átti dóminum,
kom hershöfðinginn inn, sem sjá átti um aftökuna, og
spurði hverju það sætti að hinn dauðadæmdi væri ekki
leiddur út. Honum var sagt frá ósk mannsins, og hversu
mörg tré, sem væru borin fyrir hann, líkaði honum
ekkert þeirra.
„Ja, þá verðið þið að hafa hraðan á,“ sagði hershöfð-
inginn.
Loksins var komið með tré eitt, sem ræninginn sagð-
ist vera ánægður með. Þegar hermennirnir athuguðu
nánar, hvernig tré þetta var, tóku þeir eftir því, að það
var ungt tré og vel sveigjanlegt, og í þriðja lagi varla
hærra en maðurinn sjálfur.
Þá gat hershöfðinginn ekki varizt því að fara að
hlægja: „Þér eruð sannarlega slægvitur karl,“ sagði
hann. „Ég er sannfærður um.“ bæiti hann við, „að ég
u