Afturelding - 01.06.1949, Síða 3

AFTURELDING
Yert athugunar
ÞEIR ERU FÆRRI, sem halda því fram í dag, að tungu-
tal eigi að fylgja skírn Andans. Bæði prestar og prédik-
arar tala um skírn Ileilags Anda. Hve margir hafa tungu-
talið með, eða geta gefið persónulegan vitnishurð í sam-
bandi við það?
Miklu fremur er prédikað um, að tungutalið hafi að-
eins fylgt postulunum og þá jafnframt takmarkast við
Hvítasunnudag. Lærðir menn hafa haldið og halda þessu
fram, þrátt fyrir að dæmi eru mörg og skýr í Nýja
testamentinu. Þau segja okkur frá, að menn skírðutt með
Heilögum Anda, töluðu tungum og spáðu, lesið Postula-
söguna og I. Korintubréf.
Hlutskipti alltof margra einlægra manna, hefur orðið
að byggja fremur á kennisetningum kirkjudeildna, út-
skýringum annarra manna og áliti sem ekki er byggt á
Biblíunni. Ritningin bendir manni á þann veg, að sækja
í bæn eftir gjöfum Guðs.
Ómetanlegt er það tjón, sem þetta hefur valdið í trú-
arlífi einstaklinga, fyrr og síðar. Þar sem menn hafa einn-
ig verið varaðir við þessari gjöf Guðs, eins og hér væri
um verknað Satans að ræða, — og hann ber auðvitað að
forðast.
Það er sárt, þegar slíkt hendir einlæga kristna menn,
presta og trúboða, sem eiga að vera leiðsögn annarra
Stundum taka þeir sér sama hlutverk, er kemur fram í
„Blekking og þekking“, bls. 215. Þar segir: „Trúarbrjál
æðið gekk í öldum og tók á sig hinar fáránlegustu mynd
hef brýnni þörf fyrir yður í herdeildina mína, heldur en
að hengja yður.“ Á sömu stundu var liann leystur undan
dauðanum og tekinn sem hermaður í mexicanska herinn.
Alllöngu seinna var hann á ferð í Mexicoborg. Þá
komst hann undir svo sterk áhrif Guðs orðs og Anda,
að hann játaði syndir sínar fyrir Guði og mönnum, og
sneri sér af allri sálu til Krists. Nú lofar hann Frels-
ara sinn með náðarsystkinum sínum í Hvítasunnusöfn-
uðinum Saron. Þar stendur hann í hljómsveitinni á hverri
samkomu, sem lifandi tákn fyrir augum allra manna
um hjálpræðiskraft Jesú Krists.
„Því að ég fyrirverð mig ekki fyrir fagnaðarerindið,
því að það er kraftur Guðs til hjálpræðis hverjum þeim.
er trúir.“ Róm. 1, 16.
Einar
Jóh. Gíslason.
ir. Allt frá tungutali postuianna hefur alls konar brjál-
æðis gætt meira og minna í sambandi við trúarofsann.“
Bækur hafa verið prentaðar í þeim tilgangi að fræða
kristna menn um að tungutalið hafi horfið, er myrkur
vantrúar og annarra trúarkenninga skullu yfir heiminn.
skömmu eftir fyrstu kristni. Margir hafa og prédikað
þetta dyggilega. Sjálfur hef ég heyrt það hér á íslandi.
Síðan átti að birta með Jóhanni Hus, Marteini Lúter
og öðrum siðbótamönnum. Ljósið óx með Jóni Bunyan,
Jóni Wesley, Spurgeon og Moody, allt þekktir þjónar
Drottins. Síðan átti fyllingin að nást með úthellingu
Heilags Anda, er átti sér stað í Ameríku, laust eftir síð-
ustu aldamót. — Þessi kenning er mjög útbreidd meðal
margra trúaðra manna í dag. Víst er um það, að áður
nefndir menn unnu kristninni ómetanlegt gagn með lífi
sínu og boðskap.
Orð Drottins stenzt ekki sem sannleikur, ef „hlið helj-
ar verða söfnuði hans vfirsterkari.“ Heldur ekki, ef það
sem Jesús gaf hörnum sínum til uppbyggingar og bless-
unar, í lífi þeirra og Orðinu, ef j)að reynist sem mark-
laust tal af munni hans. Orð, sem ómögulegt er að
byggja á.
Mér barst nýlega í hendur bók, sem samin er af norsk-
um guðfræðingi, Fridtjof Valton að nafni. Bókin ber
nafnið „Kristendommens Verdenshistorie“. í jiessari ver-
aldarsögu kristindómsins er vikið mikið að tungutalinu
í ýmsum kirkjudeildum gegnum tímana. Mörg þekkt nöfn
kristninnar koma þar við sögu. Er því rétt að birta út-
drátt úr bókinni, þar sem um þetta er rætt. Byrja ég
á þeim tíma, er tekur við, eftir að poslularnir eru allir
dánir.
„.... Irenius biskup í Lyon og Vienne skrifaði um
árið 180 þýðingarmikið varnarrit fyrir kristindóminn.
Kemur þar greinilega í ljós, að hann var vel kunnugúr
35