Afturelding - 01.06.1949, Qupperneq 5

AFTURELDING
Gveinduv nærri geíur,
en reyndur veií þó betur
KÆRU VINIR! Það er mikil gleði fyrir mig að gela
sagt ykkur, að ég hef fundið Jesúm Krist, sem persónu-
legan frelsara minn. Ég hef fengið að reyna hans frels-
andi kraft og hina undursamlegu gleði, er hann gefur
þeim, sem taka á móti lionum.
Ég hef fengið að reyna þetta, sem stendur í Davíðs-
sálmi 40, 1—4.: „Eg hef vonað og vonað á Drottin, og
hann laut niður að mér og heyrði kvein mitt. Hann dró
mig upp úr glötunargröfinni, upp úr hinni botnlausu
leðju, og veitti mér fótfestu á kletti, gjörði mig slyrkan
í gangi. Hann lagði mér ný ljóð í munn, lofsöng um
Guð vorn.“
Ég hef féngið að heyra, að Jesús Kristur er hinn sami
frelsari enn í dag og hann var, er hann gekk um hér
á jörðu, fyrir rúmlega 1900 árum. Ég hef fengið að sjá
og reyna, að hann er enn í dag hinn sami, og er hann
bauð hinum lama mönnum að ganga, hinum líkþráu að
hreinsast, og ég veit, að enn í dag opnar hann augu
blindra og rekur út illa anda.
Ég er ákaflega glaður að gela sagt ykkur, að ég hef
kosið að fylgja Jesú Kristi, og ég er einnig mjög glaður
að mega segja ykkur, að í honum er hina sönnu gleði
og hamingju að finna.
Það er þannig með hvern og einn, sem finnur einhver
mikilvæg sannindi, að hann vill gera aðra hluttakendur
í því sama. Þetta gildir einnig um þann, er mikillar
gleði verður aðnjótandi. Honum finnst hann þurfa að
lirópa um gleði sína út til annars fólks. Þetta þekkið þið
úr daglega lífinu eins vel og ég. Að þessu athuguðu, mun
ykkur ekki þykja neitt einkennilegt við það, að mig lang-
ar að skrifa ykkur nokkrar línur, ef þær mættu benda
ykkur á liann, sem sagði: „Ég er vegurinn og sannleikur-
inn og lífið, enginn kemur til föðursins nema fyrir mig.“
Jóh. 14,6.
Þegar hingað er komið í vitnisburði mínum, segja
sum ykkar ef til vill: „Ja, nú þurfum við ekki að lesa
meira af þessu. Ég held það sé gott að hann hefur öðl-
azt hamingju, og að honum líður vel. en svo kemur þetta
okkur ekkert meira við.“
Tryggvi Eiríksson.
Er það nú víst? Er það ekki raunveruleiki, að þið
þurfið Jesúm Krist inn í líf ykkar, ekkert síður en ég?
Við skulum sjá hvað stendur í Jóh. 3,36. Þar stendur:
„Sá, sem trúir á soninn hefur eilíft líf, en sá, sem óhlýðn-
ast syninum, skal ekki sjá lífið, heldur varir reiði Guðs
yfir honum.“ Við skulum öll festa okkur þessi orð í
minni og við skulum prófa okkur sjálf í ljósi þeirra,
og í ljósi alls Guðs orðs, sem er alvarlegt og fer ekki
með fleipur.
Nokkur ykkar munu ef til vill spyrja: „Hvernig öðl-
aðizt þú þetta? Hvað var það, sem gerðist?“ Eg geri
ráð fyrir, að þið spyrjið í einlægni og þá vil ég svara
þessu að nokkru.
Ég trúði alltaf að Guð væri til, og hað hann stund-
um hjálpar, ef illa gekk fyrir mér, en gleymdi honum
svo á milli. Jesúm Krist lét ég liggja milli hluta og tók
helzt ekki afstöðu til hans. Ég byrjaði ungur leitina
að lífsgleði og hamingju, og brátt varð mér kunn flest
sú stundaránægja, sem veröldin veitir sínum. Það er
staðreynd, sem mér er nú orðin vel ljós, að því dýpra,
sem við köfum eftir gleði þessa heims, því meit' erum
við gleðivana, og því minni er lífshamingjan. Ég var ekki
undantekning frá þessari reglu og ég hélt lengra og
dýpra, unz mér varð ljóst, að „lctun syndarinnar er
dau&i.“ Róm. 6,23. En það stendur meira í þessu versi:
„en náðargjöf Guðs er eilíft líf fyrir samfélagið við
Krist Jesúm, Drottin vorn.“ Guð gaf mér þessa náðar-
gjöf, þegar ég, eftir að hafa lesið nokkuð í hans orði,
Biblíunni, viðurkenndi mig sem glataðan syndara, án
Jesú Krists.
í fyrsta hréfi Jóhannesar, 1,9, segir svo: „En ef vér
játum syndir vorar, þá er hann trúr og réttlátur, svo
að hann fyrirgefur oss syndirnar, og hreinsar oss af
öllu ranglæti.“ Þetta varð reynsla mín. Ég kom sem iðr-
andi syndari til Jesú, í trú á að hann hefði það, sem
37