Good-Templar - 01.07.1902, Blaðsíða 10

82
Aths. ritstj.
Lesenduv „6ood-Templars“ munu kannast við, að vér er-
um á nokkuð annari skoðun en br. E. G. En þar sem mál
þetta hefir verið allrækilega rætt hér í blaðinu áður frá voru
sjónarmiði, sjáum vér eigi ástæðu til að fara fleiri orðum um
það að þessu sinni. Síðar mun það verða tekið tii nýrrar og
rækilegrar meðferðar.
Smásaga úr Reykjavtkurlífínu.
[Framh.]
Jón lét sem hann sæi ekki þá miklu breytingu, sem orð-
in var á konu hans; hún, sem áður var ýmist gröm eða
grátandi, var nú sífelt ástúðleg og vonglöð, jafnvel þótt hann
kæmi stundum drukkinn heim. Annars var drykkjuskapur
hans heldur að minka, hvernig sem á því stóð.
Anna talaði ekki mikið um guð við mann sinn, en hún
talaði oft um manninn sinn við 'guð.
Jón var úti á kvöldin að gömlum vanda; en þegar Anna
var búin að koma börnunum í rúmið, þá kraup hún við rúm-
stokkinn og bað hátt fyrir þeim og manni sínum. Eitt kvöld
þegar Anna var að þessari kvöldbæn sinni, þá kom Jón alt í
einu inn, varpaði sér á kné við hlið hennar og sagði með
mikilli geðshræringu:
„Nú get eg ekki lengur spyrnt á rnóti bfoddunum. — Eg
ætlaði áðan að fara niður á „glötunarstaðinn“ og fá mór
„snaps", en þá var mér alveg eins og eg heyrði þig vera að
biðja fyrir mór, eg reyndi að reka þetta frá mér eins og ein-
hvern hugarburð, en mór var það ómögulegt. —Eg hefi annars
oft. heyrt bænir þínar á næturnar þegar þú hélzt eg svæfi, og
eg liefi engan frið haft fyrir þeim, þegar eg hefi verið að fá
mér vín, þótt það aldrei væri eins áþreifanlegt og núna.
Þegar eg kom hórna að húsinu, var eg að hugsa um að snúa
við aftur og reyndi til að hlæja að, hvað eg væri hjátrúarfull-
ur, en samt varð það úr, að eg læddist upp til að heyra hvort
þú værir að biðja. J’ú varst að byrja bænina, þegar eg kom,
en svo þegar eg heyrði hvað þú baðst innilega fyrir mór og
kallaðir mig vesalinginn elsku manninn þinn, þá gat ekki leng-
ur staðið kyr. Nú finn eg að bænir þínir hafa sigrað. Eg