Good-Templar - 01.07.1903, Page 3

67
um sóma og virðingar, rænt frá svo mörgum lífsgæfu og gleöi,
gengið af þeim flakandi í sárum, skilið þá ettir sem aumigja
mannræfla, dauðvona vesalinga. Móti þossum ræningja hefir
Regla vor sórstaklega sétt verið sem vökumaður til þéss - að
stómma stigu fyrir yfirgangi hans og likna þeim, er sæ'rðir
liggja af hans völdum. Hvað hður þá nóttinni, vökumaður,
þú' sem átt að gefa gætur að teiknum tímanna og þýða rúnir
hins upprennandi morgunbjarma? Hve langt er komið barátt-
unni við myrkrið? Það er göfugt hlutvei'k að hafa fengið
köilun til þess að berjast á móti þessum hræðilega og hættu-
lega óvini; hann hefir gert svo mikinn skaða og heft svo margar
framfarir. Og hann er hættulegur, því hann kann að smjaðra.
Hann keniur til æskumannsins og gerir sér upp vináttulæti,
þykist geta örfað iífsgleði hans og eytt sorgum hans. En þetta
er lygi; það hefir reynslan margsannað. En undarlega margir
verða til að trúa þessum fagurgala hans, og taka óvininn til
sín eins og væri hann vinur. Þeir verma ha'nn við brjóst sér,
svo bitur hann sem naðra. Hann er mjúkur á manni, en ©r
ræningi með stálkjafti; hann læðist áfram í myrkrinu og vefur
manninn í margflæktar snörur, hneppir þann í þrældöm, er
tekur við blíðskaparmálúm hans. Hann læðist inn á heimilin;
hamingjan visnar, hjónaástin deyr og heimilisfriðurinn flýr á
braut. HVei>' skyldi vita tölu þeirra heimila, sem hann hefir
eyðilagt? Mundi nokkur hafa mælt það lmf af tárum, er hann
hefir þrýst út af andvaka augum. Væri alt það táraflóð'sam-
an komið i einn stað, myndi það vera all-álitlégt stöðuvatn;
bylgjuniður þess er sem þungur grátekki,: óttaleg. stuná; etr eigi
sem vér lieyrum brimgnauð þess við grýtta hamraströnd? Eg
held vór yrðunr að steini, ef oss auðuaðist að líta eitt augna-
blik niður í hið hræðilega djúp af synd og kvöl, spiliing og
glæpum og nístandi neyð, sem hann hefir valdið; ef vér mætt-
um heyra í einu hinn margraddaða hjáróma þyt af ískrandi
veinum, öskrandi heift og ekkaþrungnum gráti, sem stígur upp
undan ofurfargi áfengisbölsins. Mér er sem eg sjái inn í hyl-
djúpa, kolsvarta hörmunganótt, ægilegt myrkur, og i myrkrinu
reika ölvaða unglinga, fulla feður og gerspilt gamaimenni. Hann
hlífir engum aldri, þessi óttalegi morðvargur, ekki unaðarblóma
æskunnar, né manndáð fullorðinsáranna né hinum virðulegu
hærum öldunganna. Mér er som eg heyri i uóttinni dauða-