Muninn - 01.11.1949, Blaðsíða 3

M U N I N N
3
hvert sem betur mátti. Ég liafði aldrei
farið til grasa áður, og þótti mér þetta
liin mesta skemmtun og ævintýri.
Grösin uxu þarna í stórum breið-
um, og það hækkaði óðum í hvítu lér-
eftspokunum okkar. Mest gaman var
áð tína, þar sem grösin voru stórgerð-
ust og þéttust. Þá var hægt að taka
hverja lófafyllina af annari án
minnstu fyrirhafnar og stinga þeim í
pokann.
Dalurinn var svo friðsæll og fagur,
ekkert rauf kyrrðina annað en lækja-
niðurinn og glaðlegt tal samferðafólks-
ins. Ég hlustaði á samtalið og falrn til
þess með ánægju, hve það fór fram á
allt annan hátt en niðri í byggðinni.
Hér var eins og öllum áhyggjum og
ásökunum hefði verið sópað burt og
þær væru ekki lengur til, en i þessum
kyrra dal gæti ekkert þrifizt nema gleði
og eining.
Hér í dalnum höfðu áður verið sel,
eins og nafnið bendir til. Mér varð
hugsað til selstúlknanna og óskaði af
öllu hjarta, að ég væri í þeirra sporum.
Það hlaut að liafa verið dásamlegt að
verja sumrinu hér efra langt frá ysi og
þysi hins venjulega lífs. Stúlkurnar
höfðu mjólkað kýr og kindur og búið
til osta og smjör. Þær ltöfðu gert verk,
sem þeim hefir ef til vill fundizt dauð-
leiðinleg og hlakkað til að vera sem
fyrst lausar við. En þessi sömu verk
eru í augum mínunr svo dásamleg, því
að tíminn hefir máð af þeim ójöfnur
hversdagslífsins, og sögur og kvæði
liafa sveipað þau ævintýraljóma.
Ég var í þungum þönkum og veitti
því ekki athygli, að ég var komin tölu-
vert ft á hinu fólkinu og sá það hvorki
né heyrði.
En mér féll einveran vel, og hugur-
inn reikaði svo víða. Mér komu í hug
Ásta og Haraldur í „Skugga-Sveini“.
Þessa stundina fannst mér, að það
rnundi einungis gaman að vera úti-
legumaður. Þó að hann væri ófrjáls í
byggðinni, var hann þó svo frjáls með-
al fjallanna. Mér flugu ekki í hug allir
þeir erfiðleikar og þær hörmungar,
sem útilegumenn áttu við að búa, og
ég óskaði, að ég væri í sporum Ástu.
Þei, þei! Ég heyrði allt í einu ltófa-
dyn og sá mann koma þeysandi á hvít-
um hesti sunnan dalinn. Útilegumað-
ur, laust niður í huga mínum. Hjart-
að í mér stöðvaðist augnablik, en fór
svo aftur að slá með miklum liraða, og
ég fann hvernig roðinn hljóp fram í
kinnar mínar. Mér fannst í svipinn
draumar mínir vera orðnir veruleiki.
En þegar „útilegumaðurinn" kom
nær, sá ég, að þetta var Ásgeir. Ásgeir
í blárri skyrtu, fráhnepptri í hálsinn,
og með ljósa liárið allt í óreiðu fram
yfir hlæjandi augun.
Hann stöðvaði hestinn, stökk af
baki og fleygði sér niður í lyngið, þar
sem ég kraup.
Ég starði á hann með opinn munn
og heit í vöngum, því að ég var naum-
ast búin að átta mig á því, að hann
væri ekki útilegumaður.
Þá fór Ásgeir að hlæja. „Þú ert svo
skrýtin á svipinn, Þóra,“ sagði hann.
„Þú gerðir mér svo bilt við. Ég hélt,
að þú værir útilegumaður,“ sagði ég
glettnislega.
„Gerði ég þér bilt við?“ spurði hann
blíðlega og tók annarri hendinni um
herðar mér.
Og þá varð ég svo undarlega mátt-
laus. Ég vissi ekki, fyrr en ég hafði
hneigt höfuðið niður á öxl Iians. En
hann sneri andliti mínu að sér og
kyssti mig.
„Ó, Ásgeir, það gæti einhver séð til
okkar," sagði ég, þegar ég rankaði við
mér. Hann sleppti mér samstundis
þegjandi, steig á bak hestinum, brosti
í kveðjuskyni og þeysti í burtu.
En enginn sá okkur til allrar ltanr-
ingju. Enginn, sem gæti saurgað þetta
dásamlega augnablik með ljótum orð-
um og alls konar ímyndunum.
Þetta var fyrsti og síðasti kossinn
okkar Ásgeirs. Við höfum ekki sézt
síðan þetta sumar og því ekki notið
meiri sælu saman né heldur varpað
skugga á þennan atburð nreð nánari
kynnum.
Þessi stutta sælustund í fjalladaln-
um er því grópuð í hjarta mitt eins og
skínandi og skuggalaus perla, sem aldr-
ei mun glata Ijóma sínum vegna þess,
að ekkert skeði síðar, sem flekkað gæti
hana.
Þessi minning er eins og tært og
soralaust vín, sem ég mun bergja á síð-
ar mér til lniggunar í andstreymi og
Ijótleika lífsins.
Minning um sumar og sól, þrár og
drauma, sem var krýnd með hlýjum
vinarkossi. R ÚNA.
Skákþáttur
Taflfélag M. A. var endurreist 20.
okt. í stjórn voru kosnir eftirtaldir
menn: Sigurður Helgason, iörmaður;
Þorsteinn Jónsson, Hrólfur Ásvalds-
son og Ottó Jónsson meðstjórnendur.
I félagið hafa nú gengið í kringum
60 manns. Mætti sú tala gjarnan vera
hærri, og er rétt að benda mönnum á,
að kunnátta á undirstöðuatriðum
skáklistarinnar er ekki skilyrði fyrir
inngöngu í félagið. Stjórnin mun sjá
um að leiðbeina þeim, sem þess óska, í
byrjunaratriðum skáklistarinnar. —
Félagið á nú 15—18 töfl, en það er of
lítið. Varð því að afla fjár til kaupa á
nýjum _töflum, og valdi stjórnin þá
leið að gera meðlimum félagsins skylt
að greiða kr. 3,00 í ársgjald. Ennþá
hefir ekki verið tekin nein ákvörðun
um tilhögun starfseminnar í vetur, en
reynt verður að koma á föstum skák-
fundum einu sinni til tvisvar í viku.
Stjórnin hefir einnig í hyggju að efna
til keppni sem oftast, bæði innan skól-
ans og við lelög eða einstaklinga utan
hans. Má geta þess, að rneðan félagið
stóð í hvað mestum blóma, á árunum
1930—40, háði það nokkrum sinnum
símskákkeppni við ýmis skákfélög úti
á landi og stóð sig yfirleitt vel, auk
þess sem fjölskákir við merka rnenn
fóru fram næstum hvern vetur. Ætti
það að geta orðið mönnum nokkur
hvatning til að sækja nú taflfundi vel
í vetur, ef unnt verður að koma á slík-
um kappmótum.
Eins og mönnunr er kunnugt, liafa
íslenzkir skákmenn staðið sig mjög vel
í viðureign við skákmenn annarra
þjóða, og hefir frammistaða þeirra
slegið á strengi þjóðarstolts í hjörtum
allra sannra íslendinga. Og því sæmir
æðstu menntastofnun norðanlands
ekki annað en leggja rækt við þessa
göfugu íjrrótt. Að vísu er Jrað svo, að
skák er bæði erfið og tímafrek, ef góð-
ur árangur á að nást. En hún er líka
þroskandi. Góður skákmaður })arf
ekki aðeins að kunna skil helztu sókn-
ar- og varnarleika og hafa gliiggt auga
fyrir stöðu sinna manna, heldur verð-
ur Iiann að vera sálfræðingur á sinn
hátt. Góð Jrekking á skapgerð and-
stæðingsins er þeim skákmanni mikils
virði, sem kann að færa sér hana í nyt.