Muninn - 01.12.1951, Blaðsíða 4

10
MUNINN
elskur oss syndara takmarkalaust og
skilur oss i öllu og megnar að bceta úr
allri pörf vorri, frelsa oss til fulls.
En veizt pú pað? Er par orðið pér
fagnaðarboðskapur? Hversu stórkost-
legur og háleitur sem fagnaðarboð-
skapur jólamia er, gélur hann pví að-
eins vakið hjá oss innilegan fögnuð
yfir, að orðið varð hold, yfir fæðingu
frelsarans, að vér veit.um honum mót-
töku i trúnni, að hjörtu vor verði
snortin af sannleika og auðlegð pessa
fagnaðarboðskapar. Það tjáir ekki að
sýna blindurn manni birtu sólarinnar
eða fegurð náttúrunnar; hann sér pað
ekki og getur jwi ekki glaðzt af jwi,
eins getur ekki sá, sem vantar trúna,
glaðzt af fæðingu frelsarans, pvi að
trúin er auga sálarinnar, og vanti
trúna, getur ekki Ijós Guðs orðs skinið
inn i sál vora. Trúna sjálfa getur að-
eins höfundur og fullkomnari trúar-
l>að var snemma í marz. Útgarðs-
ferðirnar voru að hefjast. Við busarnir
riðum á vaðið og fórum upp eftir. Við
gistum í Útgarði og héldum heim
daginn eltir.
Veðurútlitið liafði ekki verið sem
bezt. En hamingjan var okkur hlið-
holl. Fyrri daginn var gott veður.
Reyndar var ekkert sólskin. En það
rofaði til seinni hluta dagsins, svo að
glaðatungísskin var um kvcildið og
sólskin daginn eltir. I’að var Iiæði hlýtt
og kyrrt seinni daginn. Ég lá í snjó-
skafli fyrir utan Útgarð. Eg var dálítið
þreyttur. Við höfðum verið á skíðum
allan morguninn.
Um hádegið datt Hermanni sú firra
i liug að hafa brunkeppni eftir mat-
inn. Nú var liann að undirbúa liana
með nokkrum strákum í bekknum.
Markstengur voru reistar, og úrin
sett rétt. Það var rætt fram og aftur
um rásröðina og leiðina. ,,Við látum
fara framan í hólnum, þar er troðið,“
lieyrði ég Hermann segja.
Mér leizt ekki á blikuna. Það var
einhver geigur í mér, því að ég hafði
aldrei tekið þátt í skíðakeppni. Mig
langaði mest til að komast hjá þessu,
innar, Jesús Kristur, vakið. 'J'il hans
verðurn vér pvi að snúa hjörtum vor-
urn og biðja hann að auka trú vora.
Hann heyrir bænir hins nakta.
Vér skulum pvi öll leggja leið vora
að jötu hans á pessum jólum. Með
flekkuðum höndum og óhreinum
vörum nálgumst við hann. En heilög
höndin, sern rnætir oss, er bróður-
hönd. Og raddir himneskra hersveita,
sem lúta honurn, boða oss, að hann sé
Endurlausnarinn, ogað dórnurinn yfir
oss sé lagður i hans hönd: Verið ó-
hræddir. Eg boða yður mikinn fögn-
uð. I^essi fögnuður verður pinn, er pú
veitir Orðinu, sem varð hold, viðtöku,
pvi að pað veitir fyrirgefning allra
pinna synda og frið við Guð, líf með
honum um eilifð. Þá munt pú lifa
fagnaðarrík jól.
Guð gefi pér slik gleðileg jól i Jesú
nafni.
en það var ekki hægt. Ég gat heldur
ekkert á skíðum. Ég var samt ekki
gamall, þegar ég eignaðist fyrstu skíð-
in. Ég þurfti enn að standa á stól til að
ná upp á búrhilluna, þegar mig lang-
aði í aukaköku. Skíðin voru nú reynd-
ar ekki merkileg, heimasmíðuð furu-
skíði. Pabbi er nefnilega smiður. En
kröfurnar voru ekki miklar í þá daga.
()g víst voru þetta skíði. Við bræðurn-
ir fórum saman á skíði í fyrsta sinn og
vorum báðir á nýjum skíðum. \;ið vor-
um hinir roggnustu og gegnum eftir
götunni fyrir lraman húsið. Hún er
alveg lárétt, en það er nú hvað bezt
fyrir byrjendur. Að lokum renndum
\ ið okkkur l'ram af stallinum á lóðinni
heima. Við duttum báðir. Fár er smið-
ur í fyrsta sinn.
Næst fór ég einn út á túnið við
Brekkugötu. Þar renndu stóru strák-
arnir sér. Ég datt strax elst í brekk-
unni, og bæði skíðin runnu niður á
jafnsléttu. Bindingarnir voru bara tá-
bönd.
Enginn skyldi ætla byrjendum of
trausta bindinga. Þá geta þeir bara
tognað við bylturnar.
Ég datt víst oftast efst í brekkunum,
því að bráðlega leiddust mér þessi
stöðugu hlaup eltir skíðunum. Eg varð
að fá hælbönd á bindingana. En eitt-
hvað varð undan að láta. Þegar bind-
ingarnir gáfu ekki lengur eftir, brotn-
uðu skíðin.
Fyrstu harmar skíðakappans gerðu
vart við sig. Bróðir minn fékk mess-
ingspöng á sín skíði, en ég fékk bara
blikkspöng á mín. Ég lékk messing-
spöng næst, en þriðja brotið var ekki
hægt að spengja. Ég var skíðalaus. Ég
ráfaði um og lét mig dreyma um ný
skíði með gormabindingum og stál-
köntum.
Á jólunum fékk ég ný skíði. Lof sé
Kristi lyrir allar jólagjafirnar! Þetta
voru heimagerð eikarskíði. Pabbi er
því miður smiður. Gömlu binding-
arnir voru lestir á þau aftur, en engir
stálkantar.
F.g fór sjaldnar á skíði en áður.
Á næstu jólum fékk ég svo þessa
langþráðu bindinga. Þeir voru festir
á skíðin milli jóla og nýjárs.
Eg fékk nýjan áliuga á skíðaíþrótt-
inni og fór daglega á skíði allan janú-
armánuð. Nú langaði mig mest lil að
eignast skíðahúfu og skíðabuxur. —
Gömlu bambusstafirnir, sem bróðir
minn átti, iirðu að duga fyrst um sinn.
Við vornm alveg liættir að fara saman
á skíði.
Skíðahúfuna fékk ég frá mömmu og
pabba á næstu jólum. Skíðabuxur liefi
ég enn ekki átt. Eg gekk alltaf í svörtu
pokabuxunum með brúnu bótinni ú
rassinum. Bróðir minn hafði gengið
í þeim, á meðan hann gat, en þegar
hann sprengdi úr þeim botninn, kom
bótin. Og þá fékk ég þær.
Ég átti nú skíði með gormabinding-
um, gamlar pokabuxur og skíðahúfu
og hafði gamla bambusstafi í láni. Eg
fór oft á skíði, en árangurinn var sorg-
lega lítill. Ég var alltaf sami klaufinn.
jafnaldrar mínir stukku svo metrum
skipti. Ég Iiafði að vísu reynt það, en
hætti því fljótt. Eg kom aldrei stand-
andi niður. Elestir félagar mínir lögðu
stund á svig. Ég var enn ekki kominn
svo langt.
Ég fór meira að segja að trúa jiví
sjálfur, að ég hefði ekki ýkja rnikla
hælileika á þessu sviði. Það rak nú
smiðshöggið á allt saman. Úr |>\ í fór
mér ekkert fram.
Á SKÍÐUM