Muninn - 01.03.1961, Blaðsíða 8

KONGULLOIN
1 horninu við fataskápinn stóð köngulló.
Ég segi stóð, því að það var nákvæmlega
það, senr hún gerði; hún skreið ekki eða
sat, eins og við hefði mátt búast af slíkri
veru, hún stóð á löngum köngullóarfótum
grafkyrr og virtist lilusta. Ég sá hana alla
leið úr rúminu, hún var á stærð við barns-
hönd, og ég gat virt hana mjög nákvæmlega
fyrir mér í skímu náttlampans, sem ég
aldrei slökkti á. Ekkert á henni hreyfðist
hið minnsta; hún stóð á Ijósmáluðu gólf-
inu, næstum eins og krakki lrefði krassað
þarna að gamni sínu. Hún gat verið eitruð,
ég þekkti ekki skordýr í Afríku og gat því
ekki varazt þau, en hataði þau af öllu
hjarta.
Fyrir utan netvarinn gluggann kváðu
stöðugt við hin mörgu hljóð hitabeltisnæt-
urinnar. Það, senr ég hafði haldið fyrstu
nóttina, að væri ljónsöskur og því legið titr-
andi af hræðslu heila eilífð, hafði reynzt
vera froskasöngur frá nálægri tjörn, senr
aldrei þagnaði alla nóttina, frenrur en ískur-
suð flugnanna í runnunum við svalirnar,
auk þess mjúkt fótatak svörtu þjónanna á
stéttinni utan við dyrnar, fiðrildi, senr köst-
uðu sér á netið fyrir glugganum, alls konar
hvískur og skrjáf, sem heyrðist, þegar eðl-
urnar skutust gegnum grasið. Nú orðið
þekkti ég flest þessi næturlrljóð og óttaðist
þau ekki lengur. Fyrsta nótt mín í Afríku
lrafði verið barátta við óstjórnlega hræðslu,
endalaus röð klukkustunda, sem snigluðust
áfram, meðan ég sat í lrnipri í miðju rúnr-
inu í ofsaheitu herberginu, stöðugt viðbú-
inn að verjast þeim endalausa straunr sporð-
dreka og snáka, sem ínryndun nrín kallaði
franr, eftir að ég lrafði séð litla, gráa eðlu
skríða á veggnum og feitan frosk hoppa yfir
fótinn á mér rétt við dyrnar. Að lokunr
lrafði ég svarið Afríku ævarandi lratur, eins
og maður hatar það eitt, sem ekki er hægt
að verja sig fyrir. Þannig orka fyrstu kynnin
við þessa dularfullu heimsálfu á flesta
Evrópubúa, það er ekki fyrr en seinna, sem
kemur í ljós, að Afríka lrefur hertekið þig,
að þú átt ekki afturkvæmt. Nú var ég ann-
ars orðin svo hugrökk, að ég var hætt að
hrista öll rúmfötin á kvöldin í leit að sporð-
drekum, þótt ég færi enn mjög varlega í
skóna á morgnana.
Ég lá grafkyrr og starði á köngullóna. Á
náttborðinu nrínu stóð sprauta með skor-
dýraeitri, en ég áræddi ekki að nota hana,
ég hafði þá hjákátlegu tilfinningu, að köng-
ullóin myndi ráðast á mig, ef ég hreyfði
mig. Mér fannst illgirnin streyma út frá
lienni, grimmdin og drápgirnin, sem fylltu
þetta litla kvikindi, hana langaði í blóð.
Frammi á ganginum voru tveir þjónar að
tala lágt saman.
Köngullóin byrjaði að skríða. Fyrst að-
eins tvo, þrjá þumlunga, stanzaði og virtist
hlusta að nýju. Ég hef aldrei trúað því, að
köngullær geti heyrt nokkurn skapaðan
hlut, og því tortryggt söguna um köngulló
Beethovens, sem alltaf kom til að hlusta á
hann leika á píanóið, þegar hann var dreng-
ur. En þessi köngulló hafði allan svip þess,
sem hefur numið staðar, til þess að hlusta,
bíður ákveðins hljóðs, eða reynir að glöggva
sig á þeim, sem þegar berast.
Svo skreið hún áfram. Nær rúminu.
Furðulegt, hvað maður getur stundum þráð
mannlegan félagsskap. Ég hefði aðeins
þurft að kalla, til þess að einhver þjónanna
kæmi, en ég hafði einu sinni beðið einn
þeirra að ná eðlu undan skrifborðinu mínu
og á eftir heyrt hann segja hlæjandi við
annan þjón: „Það var sú frá Grænlandi eða
Noregi, hún má ekki sjá neitt skríða." Og
ég hafði líka séð, hvernig hann kom eðl-
unni út nreð sóp, hvernig hún skauzt, krain-
in og limlest, út í myrkrið til að deyja. Ég
hataði dráp og líkamlegan sársauka. Senni-
lega þó sársaukann meira en nokkuð annað.
60 MUKINN