Muninn - 01.01.1969, Blaðsíða 18

Hann er núna að skrifa um íslenzkar mat-
jurtir.
Skarl: Það ætti að leggja niður lögregl-
una. He. Eg ætla að taka eiturlyf og vera
spámaður í hvítri skykkju, he, standa á
einhverju götuhorni á kassa og spá. Þá
kemur allt fólkið hlaupandi til mín, öll
vistin, líka þessi svarta, lie. Ég verð með
körfu undir hendinni með fimm marhnúta
og tvö rúnstykki og metta allan mannfjöld-
ann, líka þessa svörtu. Spá, spá, he, spá.
Ummi: Hvað með stúlkurnar i skólan-
um?
Skarl: Þær eru allt of ásalegar.
Ummi (veit ekki hvaðan veðrið stendur
á sigj: Hvað er nú það?
Skarl: Svona, eins og kálfur með eyrun
fram, og stór augu og óskaplega glaðlegur,
he, he. Eða eins og doggarnir á Egilsstöð-
um. You are the most expensive dog Eve
ever seen my dear dog.
Germ: Þær eru allt of heimskar. Þær
geta kannski lært dönsku og náttúrufræði
en . . . .
Skarl (grípur framí): Hún er nú gáfuð
þessi stóra í vinnubuxunum með stóru gler-
augun.
Germ: Láttu ástina ekki blinda þig,
Stebbi minn.
Skarl: Uss, þær verða allar eins. Gleiðar
og feitar kellingar með ilsig og rauðar og
þrútnar hendur, brenndar af gufu upp úr
grautarpottum.
Stefán steypir sér kollhnís og hlær brjál-
æðislega.
Germ:Bráðum stingur hann höfðinu of-
an í ruslakörfuna. Hann byrjar venjulega
svona.
Ummi: Ég hefi sannfrétt að þú hafir
skrifað smásögu í samkeppnina en ekki
sent hana. Er það satt, Stefán?
Skarl: He.
UM HEILDSALANN HÁLFDÁN.
Eitt sinn var lítill heildsali. sem var svo
lítill að hann var eiginlega bara smásali.
Og hann söng er hann hélt úr landi. Svo
leið og beið.
Hann hafði alltaf með sér tóbaksflösku
og rotaði fólk með henni, þegar hann var
reiður. Þessi smásali var sælkeri mikill og
át sykurleðju á morgnana. Konan hans var
tvær álnir danskar á hæð og fjögnr ferfet.
Ég sá sykurleðju sæta,
tra, la, la
og svipur minn varð liýr,
tra, la, la.
Hún á útlit mitt að bæta,
tra, la, la,
svo ei ég verði rýr.
Lag: Áfram kristmenn krossmenn.
Smásalinn gekk alltaf á uppreimuðum
hnöllum með skaflaskeifu neðan á og
spændi npp stofugólfið. Hann sat á þingi
fyrir íhaldið. Mundi Fribbó hét hann og
bjó í sex hæða blokk og átti hana alla.
Uppi á lofti bjó gamall maður. Þangað
var enginn stigi, bara lúga.
Mundi kastaði alltaf beinurn upp á loft
til hans.
ÞAÐAN.
Ummi (sér að klukkan er langt gengin í
þrjú): Eigum við ekki að slá botn í þetta?
Germ: ]ú, jú sko, slá botn í þetta. Allt
í lagi, allt í lagi.
Úti er byrjað að rigna. Húsin sofa allt í
kringum okkur. Kirkjuklukkan slær hálf
þrjú og Ummi skríður heim á leið með
stenógrömmin, kompurnar og hljóðritin.
Sig.
Enska hjá 4.—C.
Jón ísleifsson: „Take your elbows of
your table.“
Ragnar: „Þarna á að vera off en ekki of.“
Jón: „Það hlýtur að vera vegna þess að
þú ert offíseri."
62 MUNINN