Muninn - 01.01.1969, Blaðsíða 19

Arnfinnur gengur eftir rykugum vegin-
um. Þessi fjandans hiti ætlar allt að drepa.
Arnfinnur er búinn að ganga lengi í dag.
Hann ákveður að staldra örlítið við og
hvíla sig bak við tré, sem stendur þarna við
veginn. Hann hallar sér upp að trénu, og
brátt er hann steinsofnaður.
Þegar hann vaknar aftur, sér hann þá
félaga, Mikka mús og selinn Snorra, standa
álengdar og pískra eitthvað saman. Mikki
mús er með dökk hippagleraugu.
„Eigum við að sálgreina hann, eins og ég
gerði við negrana í Ameríku“? tístir músin.
„Æi nei, ég nenni því ekki“, svarar sel-
urinn og geispar letilega. „Eigum við ekki
heldur að láta hann beygja einhverja
latneska sögn“?
„Jú, á Amerísku", tístir rnúsin.
Þeir ganga nú til Arnfinns.
„Æi viltu nú ekki taka þennan tyggi-
gúmmíóþverra út tir þér góði og reyna frek-
ar að beygja þetta fyrir mig?“ segir selurinn
letilega og réttir honurn sögnina.
„Þetta get ég aldrei beygt", svarar Arn-
finnur.
„Maðurinn er geðbilaður", tístir músin.
„Æi hver fjárinn, nú er hann Andrés
Önd að koma“, segir selurinn og bendir á
rykmökk, sem nálgast þá óðfluga.
Út úr rykmekkinum kemur gul Skóda-
bifreið, sem stanzar á fleygiferð með hundr-
aðogtíumetra bremsuförum á sekúndu.
„Jáh, hvað, hvað gengur eiginlega á
]iérna“? segir öndin, og lioppar út ttr bif-
reiðinni.
„Æi, við vorum nú bara að láta hann
beygja latneska sögn“, geispar selurinn.
„Já, og það meira að segja á Amerísku",
bætir músin við.
„Já, hvað á svona lagað eiginlega að
þýða“? spyr öndin reiðilega og hvessir aug-
un á músina. „Það er ekki nema með
margra ára períóðu, að maður rekst á svona
rustíkúsa eins og ykkur. Og þú, sjálfur sel-
urinn Snorri kemur með svona gerviafsak-
BIRK JONES:
Arnfinnur
r
I
Undralandi
anir. Við skulum koma og tala við kóng-
inn“.
Þeir stíga nú inn í bifreiðina, og öndin
ekur í loftköstum, unz þeir staðnæmast hjá
stórri hvítri höll með mörgum turnum.
Þarna útifyrir húka nokkrir reykjandi kett-
ir og mjálma ámátlega.
„Hllss, hefur nú helvítið hann Sveinn frá
Egilsstöðum verið að skvetta vatni á kattar-
skammirnar“? segir öndin og brosir útundir
bæði eyru.
Arnfinnur snýtir sér í skeggið, og þeir
ganga inn um ímyndaðar dyr á höllinni.
Þeir ganga nú gegnum alls konar rangala
og völundarhús, unz þeir koma að stórum
sal, þar sem allt er hálfdimmt af reyk.
„Er kviknað í hérna“? spyr Arnfinnur.
„Hllss, nei, nei, kóngurinn er bara í
vondu skapi“, svarar öndin.
Þarna inni eru margir samankomnir,
þarna er skeggjuð kráka með gleraugu, og
þarna eru hérin, refurinn, dvergurinn
Rauðgrani, úlfurinn og fíllinn Júmbó. Fíll-
in hlýtur að vera kóngurinn, því að hann
situr í hásæti og er með kórónu á höfðinu.
„Herra Júmbó; selurinn og músin voru
MUNINN 63