Muninn - 01.04.1993, Síða 16

steinvegginn.
Námsbækurnar standa yfir honum.
Það er fundur. Eftir stutt en árangursrík
fundahöld er ákveðið að veita
letingjanum eftirminnilega ráðningu.
Námsbækurnar sem vel þekkja til í
bókahillunni fá hana til að ganga í
uppreisnarherinn. Bókahillan fær svo
mestan hluta húsgagnanna til þess að
ganga í þennan einstaka her. Það eru
aðeins tölvan og víðómsgræjurnar sem
standa hlutlausar. Enda hafa þessir
hlutir hlotið langbestu meðferðina
sökum þess hve dýrir þeir voru.
Þegar ungi maðurinn opnar augirn
sér hann að hann er umkringdur
námsbókum. Nefmæltri röddu er sagt:
„Þú verður að læra meira." Því næst
hefja allar bækurnar upp raust sína á
sama tíma: „Rektor Sveinbjörn Egilsson,
PEREAT. Fabrizius konnte den hellen
Morgenhimmel nicht mehr sehen.
Whatever goes upon two legs is an
enemy. Veit-a hinn, er vætki veit." Allar
þessar raddir og fleiri til blandast saman
í einn hrærigraut sem er hreint óþolandi.
Hann finnur og sér að hann er bundinn
bæði á höndum . og fótum með
millistykkjum. Eftir smástund hefur
hann fengið meira en nóg af öllum
þessum röddum. Honum finnst hausinn
á sér vera að springa. Með
erfiðismunum tekst honum að rísa á
fætur. Hann bítur í handfangið á
hurðinni og dregur það niður. Síðan
dregur hann það að sér en ekkert gerist.
Hurðin er læst. Hann öskrar af öllum
lífs- og sálarkröftum á hjálp. Um
fimmtán mínútum seinna hættir hann
ekki aðeins vegna þess að hann hefur
misst röddina heldur líka vegna þess að
nú man hann að hann er einn heima.
Bækurnar sem enn höfðu ekki
þagnað hættu nú ein af annarri en fóru
þess í stað að hlæja eins og þær áttuðu
sig á því að sigur þeirra yrði algjör.
Hann sér að sögubókin er að hvísla
einhverju að þýskubókinni. Hann lítur í
átt að þakglugganum. „Auðvitað!"
hrópar hann og hoppar af stað.
Þýskubókin rennir sér fagmannlega fyrir
lappir hans og hann fellur fram fyrir sig.
An þess að geta neitt aðhafst sér hann
rúmgaflinn nálgast óðfluga. Gagrtaugað
lendir á köldu stáhnu. Þar sem hann
liggur hálfmeðvitundarlaus og dofinn
heyrir hann sem í fjarska þegar
sögubókin spyr þýskubókina hvort ekki
hefði verið gaman að fella hann. Aftur
rís hann á fætur þó að nú sé það mun
erfiðara. Hann reynir að opna
þakgluggann með tönnunum en allt sem
hann hefur upp úr því er að brjóta tvær
framtennur. Hann beygir sig í hnjánum
og hoppar af alefli upp á móti rúðunni.
Hann skellur með hvirfihnn í miðja
rúðuna og hún lætur undan. Illa skorinn
á höfði lætur hann sig faha aftur á bak í
rúmið. Hann getur ekki meira, hann
þarfnast hvíldar.
✓
I svefnrofunum heyrir hann óþolandi
suð. Hann opnar augað, suðið berst frá
matarleifunum í ruslakörfunni. Upp úr
ruslakörfunni kemur stærðar fluga. Hún
flýgur að honum og sest á andht hans.
Með hendurnar bundnar getur hann
ekkert gert. „Hvaðan kemur þessi
helvítis fluga um miðjan vetur?" Bölvar
hann og hristir höfuðið af veikum mætti.
Bækumar og húsgögnin fylgjast spennt
með. Flugan skríður að skaddaða
auganu. Hann hristir höfuðið en getur
með engu móti losnað við hana. Aðeins
eitt kemst að í huga hans, hann verður að
losna við fluguna áður en hún verpir í
augntóftina. Með því að beita síðustu
kröftum sínum tekst honum að losa
hendur sínar. Hann finnur fluguna ofan
í augntóftinni, kremur hana og fleygir
líkinu út um brotinn gluggann. Með
skelfingarsvip horfir hann á
norðanvindinn sveifla stóm glerbroti
16
MUNINN