Dýravinurinn - 01.01.1891, Side 6

6
var ágætlega vel uppalinn, enda er hann bæði vitskepna og tnannelskur, en fjör
hans og þrek er nú miklu minna enn áður enn hann veiktist.
priðji góðhestur minn hjet Jarpur; jeg fjekk hann gamlan hjá Tómasi
lækni Hallgrímssyni. Hann var úr Landeyjum, eins og hinn fyrnefndi, og var
allra hrossa vakrastur, ramur að afli og frægur sundhestur. Einu sinni kom jeg
að sunnan um vetur og heimti ferju frá Laugardælum. f>ótti ferjumönnum áin
ófær sökum vaxtar og jakaferðar. Jeg bað þá fara með hesta mína upp að há-
holti því, sem er kyppkorn upp með ánni og reka þá þar út í. J>eir báðu mig
ábyrgjast og gjörðu semi jeg sagði. J>ótti mjer þá sviplegt að horfa á sundfarir
þeirra Jarps og Eyja-Grána. AUs voru hestarnir 4, en þeir tveir fóru fyrir og
völdu veginn. Bárust þeir brátt fram á ferju-miðið, og það eins fljótt og hvöt-
ustu fuglar, og þegar þar niður fyrir; en þá nálguðust þeir háfaða þá, sem þar
taka við og eru langt yíir ófæru. Leizt mjer þá ekki á blikuna; og þá snúa
þeir allir við og stefna til baka. Varð mjer nú illa við og taldi hesta mfna
alla af. En í þeim svifum snýr Jarpur aptur stefnunni þverbeint austur yfir og
syndir ákaflega, en Gráni þegar eptir, og þar næst hinir spölkorn aptar. Komast
hinir fremri vel af, en hina aptari bar á jaðar háfaðanna, en það barg þeim, að
þeir tóku niðri og óðu í land. Haustið eptir bað jeg vin minn, Bjarna sál.
Thorarensen, að skjóta Jarp og hjelt í taum hans á meðan. J>að var fyrir framan
hólana í Odda. J>egar jeg kom heim samdi jeg þessar erfivísur cptir Jarp:
Verbur ertu víst ab fá
vísu, gamli Jarpur,
aldrei hefur fallið frá
frækilegri garpur.
Æskan — hán er örvar-skeib,
Eyrarbakka - sljetta;
Ellin — hún cr löng og leib
leiö um hraun og kletta.
Margan fórstu frægbar sprett
fákurinn ítur-slingi,
því er skylt ab skarpt og sljett
skáldin um þig syngi.
IJvorki getur lyf nje list
læknab hestum elli;
sendur varstu í súra vist
subur á Rangárvelli.
Harmar látinn lífhest sinn
læknir Tómás prúbi,
fyrstur hann á frækleik þinn
og fagra kosti trúbi.
Hugbi máske herra þinn
hjer sje kraptatungan
sú er geti gúbhest sinn
gjört. ab nýjn ungan!
Hversu marga fremdarför
fórstu, kempan rakka,
þegar skauzt sem ástar-ör
út á fagran Bakka!
Nei nei, kostaklárinn minn,
krapt minn spottar elli,
klár og skáld sú kerlingin
keyrir jafnt ab velli.
þá var taba, þá var skjól,
þá var fjör og yndi,
þá var æska, þá var sól,
þá var glatt í lyndi.
En þó löngu libib vor
og lífs þíns glebi væri
bar mig aldrei blakkur spor
betur en þú, minn kæri.