Dýravinurinn - 01.01.1891, Blaðsíða 7
7
„nú áttu’ eptir þína |>raut, —
þarna liggur Jarptir! “ —
Sorg í minni sálu bjó,
svip þinn nam jeg skoba,
horfbir |>ú ineb lmgar-ró
heljar móti voba.
Skyttan stób og studdi hlaup
stillt vib )>ína krúnu,
af |>jer hvorki datt nje draup,
dýrinu hreysti búnu.
Hvaí) þjer bjá í hyggju rann
heitt mig vita fýsti,
eitt jeg sá, af> samvizkan
sýknu þinni lýsti.
Endar þannig œfiraun —
innti jeg í hljúbi —
Eru þetta lífs þíns laun,
listaklárinn gúbi!
SkotiÖ small, en gaus upp glúft,
greip þig daubinn bleikur;
búlgib hræ á heljar slúb
hjúpabi kaldur reykur. —
Iljelt jeg gneypur heim á braut,
hvíslaBi vindur skarpur:
Örlög mín og efstu þraut
ei skal hjer um klifa,
en á minni minnisbraut,
máttu, Jarpur, lifa.
Hvorugum okkur ódaubleik
annan gefa má jeg,
eins og lán er vonin veik,
vissu daubans á jeg.
Hvíldu, Jarpur, hægt og rótt,
hver veit nema’ um síbir
endi loks hin langa nótt
lengi þútt þú bíbir.
Og á baki Edenlunds
oss |>ú berb sem ábnr.
(Milli manns og hests og hunds
hangir leyni-þrábur).
Kondu þar á blúmsturblett
hak vib lieljar vábir;
á þjer skeiba skarpt og Ijett
skulum vib Tómas bábir!
Mattli Joch
1*