Dýravinurinn - 01.01.1891, Page 12

12
manninn til að koma þar nærri, sem sö brúna hefur verið; hann er hræddur um
líf sitt fyrir henni, og er þó alvanur að hirða hross.
í>að getur varla leikið nokkur efi á þvf, að þessi vonska skepnunnar við
þennan eina mann, stendur f sambandi við það, sem hann gjörði hjer um bil
heilu ári áður, því að hún hefur aldrei annars lagt til nokkurs manns, þó að
ókunnugir hafi komið inn í húsið til hennar, og aldrei fyr amast við þessum manni.
J. þ.
reiðhestur síra Pjeturs Jónssonar á Valþjófsstað.
Nú er þinn gófti Fífill fallinn,
íimlega stje hann sjerhvert spor,
jeg hugsa þd saknir hans vi& stallinn,
úr högunum þegar keinur vor;
sumar og vetur samreib í
saknar þú hans, jeg veit af því.
Eins og grösum á grænum haga
glúir bjartara fífillin,
eins bar í samreiö alla daga
af öllum hestum Fífill þinn.
Hver sem ei fegurb Fífils sá
at) fífli varb hann sjálfur þá.
En faríiu ekki a& syrgja hann fíflalega,
því fíflin geta a& því hæ&st,
einn fífil skyldi enginn trega,
einn fífill getur manni bæzt.
Sinn fífil missa sjerhver á
svo rnundir þú ei komast hjá.
Páll Ólafsson.