Dýravinurinn - 01.01.1891, Blaðsíða 23

23
Við börn var Glói mjög meinlaus; jeg átti dreng á óvita aldri og ljek
hann sjer opt við seppa, togaði i eyrun á honum, fór upp í hann með hendinni,
kleip í tunguna á honurn, potaði fingrunum í augun o. s. frv. Seppi fitjaði upp á,
en beit hann þó aldrei.
Heimili mitt var iengi á Heiðarseli í Tungu, austanvert við Heiðarenda;
þar heitir Lágheiði fyrir utan og neðan. Frá Heiðarseli er langt til allra bæja
og má því kalla talsvert, landrými á Lágheiði. pegar hart var á vetrum upp til
jökla, bar það opt við, að hreindýr runnu út alla Fljótsdalsheiði og út af Heið-
arenda og ofan um Lágheiði; þá streymdu þangað menn úr öllum nærliggjandi
sveitum, sumir með hunda, en sumir með byssur, til þess að reyna til þess að
ná sjer dýri. Einstöku skyttur höfðu talsvert úr bítum, en fæstir, sem hunda
brúkuðu. En með því hundur minn var bæði grimmur við stórgripi, þrekmikill
og einhver sá fljótasti sem jeg hef sjeð hlaupa, þá fór jeg að freista hamingjunnar
og tókst það svo, að hann hafði dýr þegar á fyrsta spretti. Sú varð löngum
reyndin á, þegar margir voru á veiðum, að hver spillti íyrir öðrum. f»að bar
líka stundum við að einhver nágranni minn var þar nær staddur, sem seppi var
búinn að ná dýri; nágranninn fer þangað og hugsar gott til veiði, en þegar Glói
sjer að maðurinn er ókunnugur, yfirgefur hann dýrið og labbar burt; þó hinn
fari að siga, lætur seppi sem iiann heyri það ekki, en dýrið hleypur þá burtu
leiðar sinnar; granni minn hefur ekkert og jeg tapa lfka af hans völdum þennan
daginn, þvf jeg hafði komizt að því, að ávinningslaust var að ætla hundinum
meira enn einn sprett á dag. þessvegna tók jeg upp á því, með því jeg var
2*