Dýravinurinn - 01.01.1891, Qupperneq 40

með hevi í, í eldhúshorninu og gekk að því vísu, að móðirin mundi vifja þeirra
þangað, en hún kom hvorki um nóttina nje næsta morguninn eptir; þegar leið fram
á daginn fóru ketlingarnir að ýlfra og bera sig illa, var því farið að leita að kisu;
fannst hún þá dauð í veggholu þeirri, er hún áður hafði haldizt við í.
Hjer liggur næst að halda, að kisa hafi fundið á sjer, að dauðinn nálg-
aðist; hefur hún trúað konunni fyrir ketlingunum, og viljað biðja hana að annast þá,
þegar hún sjálf gat ekki lengur sjeð um þá.
Saga þessi er áreiðanleg og sönn, en tilgangurinn með því að segja hana
er sá, að vekja athygli manna á einum viðburði af mörgum, sem eru fallegir og
óskiljanlegir hjá dýrunum.
Vinátta milli hunds og hests.
Trðrofessor Schutzenberger hefur ritað eptirfylgjandi sögu í frakkneskt rit eitt;
hún er sönnun fyrir hyggindum hjá dýrum.
Maður nokkur átti matjurtagarð; í garðinum stóð karfa með gulrófum
í, og tók hann eptir því, að farið var að hverfa úr körfunni. Hann sagði um-
sjónarmanni garðsins frá þessu, en umsjónarmaðurinn skildi eigi í hvernig þessu
veik við og lofaði að gæta betur að. Eptir litla stund, sá hann að hundur nokkur
gekk að körfunni, tók eina gulrófu og bar hana inn í hesthús. f>etta þótti honum
kynlegt, því að hundar jeta eigi gulrófur. Kom það þá í ljós, að vinátta inikil
var rnilli hundsins og hests sern var í hesthúsinu; hundurinn lá þar á nóttunni.
Seppi færði hestinum stolnu rófuna með ýmsum vinalátum og tók hesturinn fegin-
samlega við henni; ekki sást það, að hann iðraðist gjörða sinna. Umsjónarmað-
urinn ætlaði að berja hundinn en húsbóndinn bannaði honurn það, og bað hann
að halda áfram að líta eptir hundinuin. En svo fór að lokum að allar gulrófurnar
hurfu úr körfunni.
f>að leit svo út, sem að hundinum væri sjerstaklega vel viö þennan
eina hest, því að hinir hestarnir, sem voru í sama húsinu, fengu ekkert af gulrófunum.