Heimilisblaðið - 01.07.1922, Blaðsíða 13

HEIMILISBLAÐIÐ
93
»Ef þér viljið vísa mér til ungu hefðar-
stúlkunnar«, mælti hann, »þá skal eg fá
henni kjörgrip sinn aftur«.
»Nei, það gæti mér aldrei komið til hug-
ar<f, sagði ungi maðurinn hvatlega, »fáðu
roér hann«.
»Nei, það vil eg ekki«, sagðí Brian stilli-
lega, »og þér getið ekki náð honum af
mér«, sagði hann ennfremur með hátignarró.
»Komið þér bara með hann hingað.
t)arnleigh«, sagði einhver í hópnum, »það
getur ekkert sakað«.
Brian gekk nú heim að húsinu og allur
hópurinn með honum; en þegar hann kom
undir götuljósið, þá heyrðist einhver segja:
»Já, en þetta er ekki hinn rétti — það er
ekki þjófurínn«, en af því allir voru meira
eða minna æstir, þá tók enginn eftir því.
Vivien lafði hafði gengið aftur heim í hús-
ið, þar sem veizlan fór fram og Brian var
°ú leiddur inn i forsalinn, hálffullan af
körlum og konum, sem skröfuðu þar hver
°fan í annan. 1 miðjum hópnum stóð lafði
Vivien, sem rænd hafði verið djásninu dýr-
mæta; það var svo að sjá, sem hún bæri
þetta betur en allir hinir; hún beið eftir
arangri þjófeltingarinnar með léttu brosi,
°g lýsti það því, að hún tæki sér þelta þó
ekkí mjög nærri.
»Við höfum elt hann uppi og náð hon-
lafði«, sagði Darnleigh lávarður og gekk
lnn til hennar. Lafði Vivien varð þá litið
a þjófmn, sem menn hugðu vera. Brosið
^a þá þegar á vörum hennar, og hún horfði
afveg forviða á þennan ímyndaða þjóf.
Hann var sannlega alt annað en þjófslegur
°g þegar augu þeirra mættust, þá sá hún
ekki votta fyrir órósemi né ótta í augum
hans. Auðvitað var hann heldur illa til fara
°g var ekki á það að lítast; fátæktin veld-
ur oft misgrun, en þrátt fyrír það lýsti sér
sérstök tign í framgöngu hans og réð hún af
þvi, að hann væri ekki þjófur. Lafði Vivien
var ung, en hún var hvöss i skilningi og
fljót að átta sig á einu og öðru; hún sá
hðara, að sakborningurinn þessi var ekki
ems og menn alment gerast.
»Hann hefir demantinn«, sagði Darnleigh
lávarður. »en hann vill engum fá hann,
nema yður sjálfri; mér þykir leitt að eg
verð að gera yður ómak, en eg hugsaði að
það mundi vekja minni eftirtekt að fara
með hann hingað«.
Lafði Vivien svaraði engu heldur gekk
nokkrum fetum framar og rétti út hönd-
ina og Brian lagði gimsteininn í lófa hennar
þegjandi.
»Það er gott«, sagði Darnleigh, »en nú
skulum við bara ná i lögreglumann —«.
En þá lagði maðurinn, sem sagt hafði
áður úti fyrir, að hér væri um misgrip að
ræða, hönd sína á handlegg Darnleighs og
mælti:
»Þér skjátlast, Darnleigh, hér hefir verið
farið mannavilt; það er ekki rétti maður-
inn, sem þú hefir náð i; maðurinn, sem
stal demantinum var miklu minni vexti og
líka eldri og var alt öðruvísi yfirlitum«.
»Hvað ertu að segja?« spurði Darnleigh
og veik sér við. »Er þetta ekki rétti mað-
urinn? Eg sá hann auðvitað óglögt, því að
eg sneri við honum bakinu, þegar hann
hrifsaði demantinn«.
»En hann hafði þó demantinn«, sagði
einhver í hópnum.
»Það er nú sama, það er ekki hann«,
sagði sá, er tekið hafði eftir misgripunum,
»eg, sem sá hann elta þjófinn«.
»Jæja, það kemur nú í ljós á sinum
tíma«, svaraði Darnleigh hálf utan við sig,
»hann verður að minsta kosti kærður fyrir
þjófnaðinn«. Að svo mæltu sneri hann sér
að Brian og sagði: »Hafið þér nokkra vörn
fyrir yður að bera«.
»Vinur yðar hefir alveg rétt að mæla«.
sagði Brian svo rólega, eins og verið væri
að ræða um eitthvað í allri hæversku, sem
honum væri sjálfum óviðkomandi, »eg sá,
hvernig þjófnaðurinn var framinn og elli
manninn og náði honum —«.
»Og sleptir honum?« kallaði Darnleigh
upp, æstur og undrandi.
»Já«, svaraði Brian alvarlega, veslings
maðurinn var ógn hungurvofulegur og