Heimilisblaðið - 01.03.1923, Blaðsíða 5

HEIMILISBLAÐIÐ
37
Guð gerðist maður.
Með því eg hefi séð, bæði í innlendu og
udendu máli, að Kristi er afneitað sem föður,
langar mig til að biðja ykkur, góðir menn
°g bræður, að hlýða á orð mín. Ef eg neit-
að‘ að Heilagur andi, þriðja persóna guð-
dómsins, væri faðirinn, þá neitaði eg um leið
að hann væri andi Guðs (andi Krists) Róm.
9.—11. Og ef eg neitaði að Jesús Krislur,
°onur persóna guðdómsins, væri faðirinn, þá
neitaði eg um leið að hann væri sonur Guðs,
Eg vitna því að Jesús Kristur sje sonur
Gnðs, það er sjálfur Guð, sjálfur faðirinn og
saoia vitna eg um Heilagan anda (Jóh. 12,
44-46).
í barnalærdómskveri Helga Hálfdánarsonar
stendur:
»Þar eð vér vitum að Guðs sonur er sann-
Ur Guð, vitum vér að endurlausn vor er
frdlkomin og fullgild og þar eð vér vitum
að Heilagur andi er sannur Guð, vitum vér
°g að helgun vor og sálubjálp er möguleg«.
Það var Guð, sem á Golgata hrópaði:
'‘Faðir fyrirgef þeim, þvi þeir vita ekki hvað
þeir gera«. Það var hinn eilífi kærleikur, sem
Var að friðþægja oss auma syndara við sjálf-
an sig (2. Kor. 5, 18.).
Guð kallar sjálfan sig föður fyrir Jesúm
Krist og Heilagan anda. Það er því sann-
'eikur sem V. Br. segir í einum jólasálmin-
Uai;
Oss öllum mikinn fögnuð flytur
sá friðarengill skær:
Sá Guð, er hæst á hironi situr
er hér á jörð oss nær.
Sá Guð, er ræður hirani háum,
hann hvílir nú i dýrastalli lágum.
sá Guð, er öll á himins hnoss;
varð hold á jörð og býr raeð oss.
Guð gerðist maður. Það er gleðiboðskap-
Ur‘nn. það kostaði Guðs blóð að endurleysa
°Ss synduga menn (sjá Post. 20, 28.).
Kr. Á. Stefánsson.
Við gröfina hennar mömmu.
Það er komið að sólarlagi. Eg er staddur
i kirkjugarðinum á Höfðabrekku. Jörðin er
mjallhvít eftir nýuppstytta logndrífu. Himin-
hvolfið er heiðríkt og vesturloftið sólroðið.
»Hálsinn« skyggir á svo sólin sést ekki. Bár-
urnar syngja við sandinn, skreyttar aftan-
roða, syngja til þess að sefa og kæta, sefa
mannlegar vanstillingar- og viðkvæmnisöld-
ur; gleðja þá sem gráta og njóta, eins og
þær eru vanar. Gleðjast með glöðum . og
hryggjast með hryggum.
Það er eins og allri þoku heimsins sé
hlaðið í köst á Mýrdalssandi, nær sá köstur
svo langt sem augað eygir til austurs, en
yfir hann sést óraleið út í þrotlausan geim-
inn. Hjörleifshöfði tekur upp úr eins og lág
ey í ísþöktu hafi og nýtur kveðju kvöldsól-
arinnar.
Með mér eru nokkrir menn og nokkrar
konur, öll hljóð og alvörugefin. — — —
Það er búið að segja: »Að jörðu skaltu
aftur verða« og líkmennirnir standa i snjó-
ugri moldinni, með rekur í höndum.
Eg stend utan við hópinn með hugann
þrunginn endurminningum liðinna tíma, en
hvilan hennar mömmu er umkringd innan
við — opin gröfin.
Eg geng fram á grafarbarminn og horfi
um stund tárfullum augum ofan á rúmið
hennar mömmu, sem svo oft hafði breitt
ofan á mig og beðið fyrir mér. Mig langar
að kveðja hana í siðasta sinn og bjóða henni
góða nótt, áður en eg þarf að heyra hið
ömurlega hljóð, er fyrstu rekunum verður
kastað ofan á blessað rúmið hennar. — —
Og líkmennirnir sýna mér þá góðvild að
bíða. — — —
Hver getur varizt því að verða að barni
við gröfina hennar mömmu? Og hver vill
verjast því? Par — umfram alt, þar nýtur
sálin sársaukans. Og þar berum vér möður-
ástinni sýnilegan sannan vitnisburð.
Jesús frá Nazaret tók að sér tollheimtu-
menn og bersynduga, menn sem þjóðin fyrir-