Heimilisblaðið - 01.03.1923, Síða 7

HEIMILISBLAÐIÐ
39
Alllöngu eftir það, er nú var frá sagt,
stóð all heimilisfólkið í Lundagörðum úti í
aldingarðinum í dálitlum hóp, og í hátiða-
skapi og einblíndi á spánýja merkistöng,
sem stóð á grasflötinni.
Við og við skotraði það augum út í eitt
hornið á aldingarðinum; þar var sjónar-
hóll nokkur á bak við runnana. Á þeim
sjónarhól stóð nú óðalsbóndinn i Lunda-
görðum, hann Jens Hansen og vafði konu
Slaa armi og horfði út yfir hið flatlenda,
sumarbjarta hérað; það var einhver undar-
leg» broshýr þögn yfir því öllu, eins og
það væri að bíða eftir einhverju, sem verða
mundi, einhverju nýstárlegu. Alt í einu
^aug lævirki upp úr akrinum, hátt í loft
uPp. Skuggann af honum bar snöggvast
yfir grasið. Jens varð hugsi. Nú mintist
hann skuggans, sem brá yfir hann daginn
Þann, sem hann fór heim af háskólanum;
það var þýzki örninn svarti. Og nú rifjað-
lst upp fyrir honum, hvað af hverju, alt hið
^gilega, sem á eftir fylgdi; það var eins
°g örninn hefði verið fyrirboði þess. Nú
komu myndirnar fram í huga hans frá hin-
Um löngu styrjaldarárum, frá vigvöllunum,
Þar sem hann barðist, frá sjúkrahúsinu,
Þar sem hann kvaddi Karsten bróður sinn
1 siðasta skifti, og öllu, sem þar fór á eftir.
stóð' hann á sjónarhólnum við hliðina
a konu sinni, Katrínu Margréti, og var nú
eigandi heimkynnisins gamla i Lundagörð-
um.
^ar þetta ekki draumur alt saman? Hann
^aðmaði Kalrínu að sér og leit í andlit
henni. þá lék bros um varir hennar og
feginstár læddust fram í augu hennar. Jens
iók eftir því hvert hún horfði, og þá skildi
hann brosið og tárin. Á einum stað, á bak
Vlð iðgrænar merkur og trjárunna, í kring
Um bæina í nágrenninu, var Danfáninn
hafinn hægt og hægt á stangarhúni. Þau
horfðu augnablik frá sér numin á þessa
sjón. »Hefjum hann upp hérna — hérnak
sógðu þau. Jens tók samanbrotinn Danfána,
sem lá á bak við þau á bekknum og fékk
^iargréti sinni; síðan leiddi hann hana nið-
ur á grasflötina, þar sem fólkið beið þeirra.
Jens hnýtti strenginn og rétti að Margréti;
að því búnu gekk hann inn á meðal fólks-
ins; allir stóðu berhöfðaðir, meðan fáninn
var dreginn upp; en svo hófst söngurinn
ofurhægt, og enginn vissi hver byrjaði. Það
var nærri því eins og hann fengi vængi,
er bæru hann út yfir akra og girðingar.
Allir vissu, að á þessari sömu stundu var
Danfáninn dreginn upp í topp á bæjunum
i grendinni — um alla sóknina, á hverju
heimili í Norður-Slésvík. Og söngurinn
hjómaði írá hverjum búgarði og húsi. Sorg-
arfargi hálfrar aldar létti nú af brjósti Suð-
ur-Jóta; hálfkvíðandi von hálfrar aldar hóf
sig nú mót himni í tónum fagnaðarsöngs-
ins. Þeim Jens og Katrínu varð litið hvort
til annars — þau horfðust í augu. Þeim
rann i hug skilnaðardagurinn, þegar þau
kvöddust úti á vellinum. En núl Nú varð
sú hugsun að gleðibrosi og nú rendu þau
bæði augunum hærra upp yfir toppana á
trjánum í Lundagörðum; þar small í Dan-
fánanum nýsaumuðum i svalandi og hress-
andi júní-blænum.
Kvöld og morgun.
Blessuð sólin sigur rótt að svölum unni;
þökk fyrir guðdóms geisla þína,
gott væri að sjá þá lengur skina.
Sælt er að rísa úr rekkju og skoða rósir fjalla,
hliðar girtar, hnúka, tinda,
himins roða gullnum linda.
Ef sú fegurð aldrei hrifur einhvers hjarta,
gæti varla glatt hans sinni
geisladýrð í eilífðinni.
Lýsi blessað ljósið þitt að lífsins öldum,
þeim, sem á banakvisti köldum,
kveðja dag að sleptum völdum.
Ant. H. Sig.
----NsNN------