Heimilisblaðið - 01.07.1925, Blaðsíða 9

HEIMILISBLAÐIÐ
95
Ælfisag’a ömmu gömlu.
Eftir Jónínu Hermannsdóttur.
[Niðurl.]
Eftir [>aö að Sigríður kora, fanst mér ólíkt
léttara. Nú saumaði hún og gætti að litla
drengnum raínum. Pað var oft yndislegt i
rökkrunum pennan fyrsta vetur okkar í sjálfs-
öienskunni, pegar Sigríður lék á orgelið sitt,
°g eg lék mér að litla drengnum mínum. Eg
liafði ásett mér að láta skíra liana á jólun-
em, þá ætluðu fósturforeldrar mínir að koma
«1 kirkju, svo [iað var nú heldur undirbún-
íngur undir pað. En [iað varð nú minna úr
IJví hátíðahaldi, því veðráttan hamlaði p.eim
;ið koma. Samt lét eg gefa drengnum nafn,
°g kallaði hann Reynir.
Pannig leið veturinn, og næsta sumar, að
ekkert bar til tíðinda. En pá um haustið færð-
em við út kvíarnar, settum upp svolitla verzl-
lln til að geta fengið ódýrara efni til saum-
:iIJna, og ekki töpuðum við á pví, En af þessu
ieiðandi urðum við að taka 4 stúlkur til
sauma, sem líka borgaði sig vel. Mér féll eftir
Því betur við Sigríði sem við vorum lengur
sainan. Hún vildi hag minn í öllu og pótti
vænt um Reynir litla, og pað mát eg ekki
•ninna.
Eg hleyp nú yfir 13 ára tímabil — þangað
til Reynir minn var fermdur. Allan pann tíma
ðafði mér gengið flest að óskum, og höfðu
efni mín stórum aukist. En stærsta hamingja
niín var pað, hvað góður og vel gefinn dreng-
ni'inn minn var. ástsæll og hugljúfi hvers
nianns. En nú var hann kominn af barns-
aldrinum, svo eigi dugði að hætta við hálfn-
afi verk. Eg varð að láta hann halda áfram
nánii. En að láta hann fara frá mér gat eg
ekki hugsað til. Eg tók pá pað ráð að koma
konum fyrir hjá prestinum til lærdóms, —
Var hann pá nýkominn til brauðsins, maður
afarvel lærður og vel látinn. Hjá lionum var
^eynir 2 vetur við tungumála- og stærðfræðis-
uani. Hann var námfús og iðinn, enda fieygði
konum áfram, Að þeim tíma liðnum kom eg
konuiri fyrir hjá kaupmanninum í Yíkinni,
Sem að vísu var roskinn maður, en göfugur
og vandaður og vel látinn. Vildi eg láta hann
komast niður í verzlunarfræðinni, og afla sér
reynslu og þekkingar, svo hann með tíman-
um gæti sjálfur sett á stofn verzlun með
mínum tilstyrk.
Yið pennan starfa var Reynir í 4 ár, og
inátti segja að húsbóndi hans mætti ekki af
honum sjá; en lagði fleiri og fleiri ábyrgðar-
störf á herðar honum. Allan pennan tíma átti
hann heimili hjá mér, og borðaði hjá mér, og
þreyttist aldrei á, — sem skyldugt var — að
sýna mér ástúð og blíðu. En pað er sagt, að
móðuraugað sé glögt. Mig var farið að gruna,
að fleiri ættu ítök í hjarta lians en mamma
ein. Kaupmannshjónin áttu dóttur á líkum
aldri, fríða og ástúðlega, sem Unnur hét. Ó,
sú hamingja fyrir mig, ef svo skyldi reynast.
Eg pakkaði Guði af hrærðu lijarta handleiðslu
lians á mér, og alla pá blessun, er hann lét
falla niér í skaut. Og fagrar voru pær hallir,
sein eg bygði í huga mínum í tómstundum
mínum, um framtíð barnsins míns. Ekki svo
að skilja, að eg sæktist eftir auð og metorð-
um fyrir hann. Nei, efni liafði Reynir nóg,
eða réttara sagt eg —. sem eg taldi sama.
— En að hann nyti sinnar fyrstu ástar, pað
var mér hamingja. Ekki sízt þegar stúlkan
var góð og göfuglynd manneskja, og honum
að fullu samboðin.
Jólin nálguðust óðum, sem urðu önnur sæl-
ustu jól æfi minnar. Pá varð pað sein elsku
drengurinn minn opnaði hjarta sitt fyrir mér
og sagði mér frá trúlofun sinni og Unnar,
sem varð mér til óumræðilegrar gleði, og ekki
sízt, pegar liann sagði mér, pað væri með
góðu samþykki foreldra hennar. Eg liafði
sjálf reynt, hvað pað var sárt, þegar foreldr-
ar stóðu á móti fyrstu ást barna sinna. Og
hversu mikla óhamingju pað gat haft í för
með sér.
Eg liafði nefnilega frétt af Rúti, að hann
liefði flutt norður í land skömmu eftir gift-
ingu sína, til foreldra konu sinnar; en hjória-
bandið var mjög ófarsælt. Eg tregaði pað
sáran er eg frétti pað. Pví löngu liafði eg
í hjarta mínu fyrirgefið Rúti trygða- og eið-
rof við mig. En mér fanst ávalt að hið rétt-