Heimilisblaðið - 01.09.1926, Blaðsíða 9

HEIMILISBLAÐIÐ
101
eða vinna honiuti mein viljandi, [)ó að [>eir væíu nú
andvígir hvor öðrum.
En Javan skildi ekki [letta göfuglyndi Rúfusar,
heldur sneri sér við á flóttanuin og skaut að honum
spjóti af svo miklu aíli, að pað gekk í gegnum her-
klæði Rúfusar, og særðist hann lítið eitt á síðunni.
»lla!< hrópaði Rúfus, »nú hefi eg illa varið misk-
unnsemi minni, eg sé, að pú ert jafn grimmur og
ofsafullur og áður, Áfram, mínir hreystimenn, og sýn-
um honum, að [»að var ekki bleyðiskapur, sem aftr-
aði oss frá að elta hann uppi«.
Rómverjar geystust nú fram, og sló nii í bardaga
undir múrunum, áður en hliðið yrði opnað fyrir flótta-
mönnunum. Voru nú margir hermenn drepnir eða
særðir, og varð Javan illa særður á hægri handleggm-
um, svo að hann misti sverðið; stóð ltann nú uppi
varnarlaus fyrir mótstöð'umanni sínurn; brá hann
þegar sverði til að verja hann, en varð í sömu and-
ránni fyrir steinkasli ofan af múrnum og hneig niður.
Bá greip Javan aftur sverð sitt vinstri hendi og
lirópaði: »Drottinn berst fyrir lýð sinn«, og lagði
sverði sínu í síðu honum og snaraðist síðan með sína
menn inn um opið hliðið.
Svona fóru Ieikar aftur og aftur. Iléð pá Vespasían
af að sitja um borgina, pangað til borgaímenn yrðu
hungurmorða.
Vistir voru nægar í borginni, en pá skorli vatn,
Þyí að engin lind var innan múranna, og regnvatnið,
sem safnað var, nægði ekki handa setuliðinu og öll-
um borgarbúum.
Jósef gerði [>á Rómverjum grikk, og lét uokkra
af mönnum sínum dýfa fatnaði sínum í vatn og
hengjá pau síðan upp og láta vatnið drjúpa úr peim.
Pessi grikkur hreif. Vespasian póttist sjá, að ekki
væri skortur á vatni hjá þeim; skipaði hann pá liði
sínu til nýrrar atlögu, og fór pað að óskum Jósefs
pví að bæði hann og menn lians voru á einu mál!
um pað, að betra væri að falla með sverð í hendi
en að veslast upp á löngum tíma úr hungri og þorsta.
Rómverjar hóldu samt áfram umsátinni; en pá gat
Jósef haft samband við vini sína utan borgar eftir
mjóu og nær ófæru einstigi, og gátu sendimenn hans
náð msð peim hætti ýmsum nauðsynjum. En Róm-
verjar komust loks að pessu, og var pá öllum sund-
uin lokað.
Jósef fór nú að lítast iíla á blikuna, og ráðgaðist
við menn sína, hvort setuliðið ætti að freista undan-
öðli sett sér pær fyrir sjónir. Hún sá
alla sína vonardrauma rætast. Að svo
búnu leit hún á vinu sína, og sá að
augu hennar ljómuðu af algleymings-
fögnuði.
»Vertu sæl, elsku Beta mín«, sagði
hún að lokum. Eg vildi óska, að eg
hefði ekki þreytt pig um of. Pegar
Jean er orðinn lieill og hraustur, pá
höfum við pig með okkur, pegar við
öluim út«.
Elizabet lygndi aftur augunum.
»IIvenær?« spurði hún svo ógn
hóglega.
»Bráðum, eftir prjá eða fjóra daga«.
Að svo mæltu sveif Noretta út úr
herberginu undir hvítu hjúkrunarslæð-
unni og hvarf.
Pá er par næst til máls að taka,
að EÍizabet stóð úti við gluggann á
yndisfögrum lmustmorgni og studdi
olnbogunum á gluggasylluna og horfði
niður í klausturgarðinn fagra og rifj-
aði upp fyrir sér þá dýrðardaga, sem
hún hafði lifað pá fyrir skemstu.
A síðasta hálfum mánuði liafði
henni batnað svo að undrum sætti,
eins og oft á sér stað hjá peim, sem
brjóstveikir eru. Hún var eins og
rós, nýsprottin út eftir vetrarhryðj-
urnar. Og hún vissi pað, að hún var
fögur, að hún átti þessa gagntakandi
skammvinnu fegurð, sem hrífur hug-
ann langtum méira en nokkur önnur
kvenleg fegurð.
Eitthvað af pessu hafði henni tek-
ist að lesa út úr augunum á unnusta
Nórettu, er pau hittust á skemtigöngu-
stigunum og hæðunum fyrir ofan
borgina. Paðan var hið fegursta út-
sýni yflr landið, [>ar sem íljótið Signa
»liðast fram um vengi«.
Pegar pau hittust í fyrsta skifti,
pá hafði Nóretta að vandá skipað
sjúklingnum sínum til sætis og spurði
um leið: