Heimilisblaðið - 01.04.1928, Blaðsíða 9

HEIMILISBLAÐIÐ
47
sæll draumur, er eg verð eins og svo oft áður að
vísa á bug úr huga mínum“.
„Við skulum nú sjá, hvað setur, kæra Naómí. Eg
er nú vonbetri en þú“, svaraði Kládía glaðlega. „Mér
er svo gjarnt á það í dag að líta á björtu hliðina á
lífinu; framtíð mín sjálfrar er líka svo björt og
blíð. Þrír dagar eru ekki lengi að líða og Javan get-
ur varla gert oss mikið til miska á þeim tíifta. Og
væri ekki fyrir höndum skilnaðurinn við þig, þá
félli alt í ljúfa löð. Flýtum okkur nú heim í salinn
aftur, til þess að eigi verði tekið eftir langri fjar-
vist okkar. Mundu, að við eigum að fara af stað
fyrir afturelding; eg fæ kannske ekki færi á að tala
við þig eina áður“.
Þær stóðu upp af marmarabekknum, sem þær sátu
á; þá heyrðu þær þrusk í þétta kjarrinu, sem var i
kringum þær; Naómí lagði í skyndi hendina á hand-
legg Kládíu og hóf upp fingurinn til að benda henni
að þegja. Þær lituðust um báðar og' sáu greinilega
hvar maður fór, læddist sá burt í skyndi og hvarf í
gagnstæða átt við þá, er húsjð var í.
„Javan!“ hvíslaði Kládía, eins og á nálum, er mað-
urinn var horfinn.
„Guð forði því“, svaraði Naómí og stundi þungan,
„ef hann hefir setið um okkur, þá eru allar ráða-
gerðir okkar orðnar uppvísar og við öll svikin. Þeg-
ar við gengum eftir súlnaganginum, þá gekk Javan
út úr stóra salnum til viðtals við hinn ískyggilega
vin sinn, ísak ráðherra, og hann sá okkur áreiðan-
lega ekki. En hver sem svo hefir hlustað á samræð-
ur okkar, þá getur það haft alvarlegar afleiðingar.
Flýtum okkur nú aftur til foreldra minna. Vel get-
ur verið, að leynimaðurinn hafi ekki verið hérna
lengi og hafi, ef til vill, ekki einu sinni þekt okkur“.
En í sömu andránni heyrðu þær hróp og köll í
húsi Maríu; hörpur voru slegnar og bumbur barð-
ar; bárust þau hljóð með ljúfri kvöldgolunni að
eyrum stúlknanna; en sá hljóðfærasláttur þagnaði
brátt og heyrðust þá angistaróp og vein. Það sá
bregða fyrir ljósum hér eða þar; hópur kvenna
ruddist út úr súlnaganginum og flýði í miklu fáti
út í garðinn. Það var augljóst, að í eitthvert óefni
var komið og þær Naómí hröðuðu sér til að vita.
hvað í efni væri. Þær mættu Maríu Bethezob og
nokkrum þernum hennar; voru þær hlaðnar af silf-
urkerum og gullkerum og dýrindis húsmunum og
skunduðu þær út í garðinn þar sem hann var dimm-
» Já«.
Sir Francis setti einglyrnið upp og
horfði steinhissa á mig.
»Hamingjan góða, er það virkilegt.
Eigið þér við að liosemary hafi þeg-
ar . . .«
Jeg hló — einkennilegur hlýtur sá
hlátur að hafa verið — eg sagði svo
með ákafa:
»Já, Rosemary hefir þegar valið.
Iíún sagði mér það sjálf í dag, og
hún bað mig um að segja yður það.
Hún þorði það ekki sjálf, en hinn
útvaldi er víst dálítið feiminn og hafði
ekki treyst sér til þess. Síðan eg kom
heíi eg verið að hugsa um, hvern-
ig eg ætti að hefja þar til heppilegar
umræður, en svo gáfuð þér mér tæki-
færið. Það er næstum því kátlegt!«
Djúp þögn ríkti í nokkuv augna-
blik. Sir Francis liallaði sér aftur á
bak í stólnurn; þaö var eins og hann
hefði elzt um mörg ár á einu augna-
bliki.
»Jæja, svo Rosemary hefir valið«,
sagði hann blíðlega. »Það eru mér
eiginlega vonbrigði, Pétur. Eg lieíi
altaf vonað . . .« Hann hætti alt í
einu, rétti úr sér og horfði einbeitnis-
lega á mig. »Hver er það?« spurði
hann með rannsakandi rödd.
»Það veit eg ekki«, sagði eg. »Hún
vildi ekki geta nafns hans við mig,
en sagði að eg þekti hann, og hann
væri mjög elskulegur, en dálítið ó-
framfærinn. Það var alt, sem eg fékk
að vita«.
»Það var einkennilegt«, sagði Sir
Francis, »sagði hún ekkert nánar um
hann?«
Eg andvarpaði, því eg var orðinn
leiður á þessu samtali, og óskaði að-
eins að komast í burtu sem fyrst, til
að geta verið einn.
»Hún sagði«, svaraði eg, »að þér
hefðuð sagt fyrir nokkru, að það væri
sá eini maður, sem þér vilduð að hún