Heimilisblaðið - 01.01.1932, Blaðsíða 10

8
HEIMILISBLAÐIÐ

« ÖRLÖG RÁÐA Skáldsaga eftir H. ST. J. COOPER.
I>að scni skcð liefir hin^að til:
Gufuskipið Albertha hefir farist. Þremur af
skipshöfninni hefir heppnast að bjargja lifi sínu
og komist á eyðiey, Giles Effington enskur lá-
varður og heitmey hans Elsa, ennfremur mað-
ur, sem sakaður hafði verið um rnjög viðbjóðs-
legt morð heima á Englandi, en var nú á flótta,
Belmont að nafni. Á þessari eyju búa þau svo
vel um sig sem þau geta. Belmont sýnir strax
mikla fórnfýsi i þessu starfi, hann reynir að
hlúa sem best að Elsu o ghann færir að eldi-
við, útbýr þeim verustað, býr sér til boga og
örvar. Qiles lávarður hefst ólíkt að, hann gerir
ekkert, en reynir að láta líta svo út í aug-
um Elsu, að öll hugulsemi og aðhlynning, sem
hún fær, sé sér að þakka. Hann lítur Belmont
illu auga o ggerir tilraun til að myrða hann.
En smám saman sér þó Elsa það, að Belmont
verði hún að treysta, svo framarlega sem hún
á nokkrar hjálpar að vænta, er hættur bera að
á eyðistað þessum. En hana hryllir við því í
öðru að fela sig hans forsjá, því að hún veit
ekki annað en að hann sé morðingi, og Giles
sparar ekki að styrkja hana í þeirri trú. —
Pað þar til, að dag einn koma sjóræningjar að
landi og ganga upp á eyjuna, þar sem þessir
þrír eyjaskeggjar fela sig í klettagjótu. Enn
þarna uppi í þessari klettaþröng liefir þeim Giles
og Belmont sinnast mjög alvarlega. Og Belmont
sannfærist æ betur og betur um, að Giles sitji
um líf sitt. Enda vekur það enn meira hatui: hjá
Giles að hann finnur að Elsa trystir betur Bel-
mont en sér.
Þau g'engu meðfram læknum, sem var
nú orðinn mun breiðari og rann með glað-
legum klið niður klappirnar. Belmont
gekk niður lækjarfarveginn. Kalt vatnið
dró úr sársaukanum, er hann hafði í fót-
unum eftir meiðsli þau, er hann hafði orð-
ið fyrir undanfarna daga.
»Eg hefi verið ákaflega eigingjörn og-
hugsunarlaus,« sagði hún. »Nú hefi ég not-
að stígvélin yðar og látið yður ganga ber-
fættan. Þér verðið að taka við þeim og
setja þau upp, ég' þarfnast þeirra ekki
lengur.«
Hún settist niður og bjóst að leysa stiS'"
vélin af sér.
»Nei, nei,« mótmælti hann og hristi hóv
uðið. »Þér skuluð hafa þau. Ég get '
ar án þeirra verið en þér, ég er ekki sai'
fættur. Auk þess komum við brátt niðuí
eftir og þar er mýkra undir fót.« Gra?nn
villiviðurinn lá fram undan þeim og breicW1
út svalandi skugga sína, sem þau höfðu
dreymt um og þráð undanfarna skelfmí'
ardaga.
Belmont gekk á undan, hún á eftir.
En hvað var orðið af Giles? Hvar vU'.
hann? Það var engu líkara, en hann hem’
sokkið niður í jörðina. Belmont svipað’p,
eftir honum í allar áttir og reyndi að sJa
gegnum villiviðinn, ef hann væri þar, eU
alt í einu hrökk hann til baka og rak upl'
lágt hljóð. Greinarnar rétt fyrir framaU
hann beygðust til hliðar, og andlit kom 1
ljós milli laufsins — gult smetti — djofu '
legt ásýndum — sem starði á hann ska'
settum, litlum, ógeðslegum augum.
Þeir horfðust fáar sekúndur í augu, sm'
an reis mongólinn upp. Hann var voPua'
ur, og einn var hann ekki. Við hlið hauS
var annar. Blökkumaður með kolsvart auU'
lit. Mongólinn miðaði byssunni á Belmon •
Belmont stóð eins og höggdofa. HauU
hafði ekkert vopn — var algerlega varu
arlaus og alveg á valdi andstæðings siuS'
Það var ekki um sjálfan sig, sem hauU
hugsaði þá í augnablikinu, heldur um un£ .
stúlkuna. Hvað yrði um hana? Hann hom ,
á byssuhlaupið, sem miðað var á hofu
hans. Hann sá augað, sem sigtaði á hanu'
ógeðslega, gula andlitið, sem þegar lék s>8
urbros um. Þá heyrðist hvellur, skotblossa
brá við og' púðurreykur huldi útsýnið.
Mongólinn rak upp hljóð, veifaði örmuU
urn og féll í þykknið.
Belmont stóð augnablik eins og' utan VJL
sig. Hann skildi ekki hvað skeð hafði ""
augnabliki síðar varð hann þess vís.
Elsa var eins og steini lostin. Hmg'1
armi hélt hún enn útréttum og hélt faf,
utan um skammbyssuna. Hún hafði drepJíl