Heimilisblaðið - 01.01.1932, Side 11

HEIMILISBLAÐIÐ
9
andliti hennar mátti sjf
0g á
hr®ðslusvip.
hi'^°nkur a-ugnblik liðu, án þess að þau
br frðlnni greinar og kvisti braka og
Utn q3’ er. svertinginn fór um á flóttan-
0 ’.kvertinginn hélt, að hann væri eltur,
Þi up eins og Hfið ættl ieysa-
Uárfa rau^ um S1^lr Þógnina. Hún var
2j °g augu hennar óvenjulega starandi.
8’ hefi drepið hann — ég hefi drepið
e nn '— ég hefi orðið manni að bana —
s ,eS varö að gera það,« hvíslaði hún á-
hefv11^1 og atsaiíandi. »Að öðrum kosti
H.ðl hann skotið yður, hr. Belmont . .. .«
e Un horfði á hann og riðaði, »nú hefi ég
Va n S°'dið yður — er ekki svo?« Hún
1 . alt í einu örmagna og hné andvarp-
, ui niður. Skammbyssan féll úr hönd
i^nar, líkami hennar titraði af skelf-
og hún huldi andlitið í höndum sér.
eirnont stóð augnablik hreyfingarlaus,
næst kraup hann niður við hlið henn-
ir' Hann tók um hendur hennar fast og
nilega og beygði sig niður að andliti
aennar.
hafT^f eruc* hetja!« mælti Belmont. »Þér
a I ■10 bjargað lífi mínu! Það var sann-
a^e8a ójarfmannlega gert. Ég skil svo vel,
, Það hefir gengið nærri yður, að þér
ntuð manninn, en þér gátuð ekkert ann-
in^'ert- Það var annað hvort hans líf eða
Un i- Um 8era> og mitt líf var yðar líf
^.<tlr þessum kringumstæðum. Þér hafið
olar?að lífi okkar beggja, og það er, eins
8' þér segið, — við erum kvitt núna.«
eHún leit upp og augnráð hennar var
nþá eins og ruglað og óráðskent. Hann
stóð
enn og hélt fast í hendur henni. I
p.ttia vetfangi skrjáfaði í runnunum og
jj1 es kom hlaupandi öskugrár í andliti.
ann hafði orðið dauðskelkaður, er hann
,a,svertingjann koma þjótandi rétt fram-
s']a sér, og hann hafði heyrt skotið. Sjón
a ’ er nú bar fyrir augu hans, var á alt
0 nan veg, en hann hafði búist við. Hann
aarn staðar alt í einu og stóð kyr, más-
nc*i af mæði og glápti á þau tvö — Bel-
o °nt og Elsu — er héld.ust fast í hendur,
8 hún .horfði framan í liann á þann hátt,
Giles fékk sterkan skjálfta af heift-
arieði.
Hann gleymdi allra snöggvast ótta sín-
um við svertingjann og setti á að blóta.
Hann varð sótrauður af bræði og krepti
hnefana.
»Hva — hvað á þetta að þýða?« spurði
hann og skjögraði nær þeim og glápti á þau
bæði á víxl.
Belmont slepti höndum stúlkunnar og
snéri sér að Giles.
»Það á að þýða, að ennþá eru nokkrir
af þorpurunum hérna í eynni,« mælti
hann. »Við mættum tveimur þeirra, og
annar þeirra hefði skotið mig, ef ungfrú
Ventor hefði eigi orðið fyrri til og sent
honum sjálfum kúlu. Þetta alt hefir geng-
ið nokkuð nærri henni — eins og þér, ef
til vill, getið skilið.«
Giles stóð grafkyr og glápti á hana,
og Belmont gekk burt að dauða gulskinn-
anum. Hann sá þegar, að maðurinn var
steindauður. Skotið hafði hitt rækilega.
Það hlaut að vera forsjónin sjálf, er stjórn-
að hefði hendi hinnar ungu stúlku, því
skotið var nærri því meistaraskot. Ofur-
lítið blátt merki sást mitt á enninu á
hinu gula andliti. Litlu augun skásettu
voru galopin og gláptu upp á við, gler-
köld og gljáandi. Hægri hönd Mongólans
var krept fast utan um riffilinn.
Belmont varð að taka sig saman, til þess
að geta fengið sig til að lúta niður yfir
líkið, brjóta opna gulu krumluna og losa
byssuna.
Þetta var fjölskotariffill, fyrsta flokks
vopn af amerískri gerð. Hann var full-
hlaðinn, og er Belmont leitaði á líkinu,
fann hann þar heilan forða af skothylkj-
um. Hann stakk því öllu á sig. Nú hafði
hann þá loksins þessháttar vopn, er hann
lengi hafði óskað sér, og auk þess upp
undir fimtíu skothylki.
Belmont reif nú heilmikið af vefjujurt-
um og kvistum og breiddi yfir líkið. Hann
hugsaði sér, að koma aftur seinna, ef
tækifæri gæfist, og grafa líkið.
Elsa var staðin upp. Hún var ennþa
mjög föl og utan við sig af öllu því, er
fram hafði farið, og augnaráð hennar bar
framvegis vott um hræðslu. Hún flýtti
sér til Belmonts með auðsýndum ákafa,
svo að Giles tók að gretta sig á ný og
bíta sig í varirnar af bræði.
»Er hann ekki dauður — er hann það
ekki?« spurði hún.