Heimilisblaðið - 01.09.1932, Qupperneq 14

140
HEIMI LISBLAÐIÐ
»Við höfum g-ert með okkur samning.
og ég' hefi ekki hugsað mér að rjúfa hann,«
mælti hún kuldalega. »Eg býst við. að
{Dað sé það, sem þú átt við. Ég hefi heyrt
það á skipstjóra og skipverjum, Giles, að
þú sért mesta hetja.«
Hann kiknaði undir fyrirlitningunni og
iiáðinu í svip hennar.
»Ekki þekki ég neitt til þess —«
»Nei ekki ég heidur,« mælti hún bit-
urt. »En hugsaðu þér, Giles, ef sannleik-
nrinn kæmi allur í ljós —~«
»Æ, hættu nú þessu! Ég hefi sannarlega
ekki raupað neitt af sjálfum rríér. Ég hefi
sagt þeim skýrt og skorinort það, sem
skeði, og svo hafa þeir af því d.regið á-
lyktanir sínar. Og ef við annars eigum að
líta réttilega á málið, þá er það líklega
heldur ekki vert að Bel.., að Smith sé
liossað of hátt í þessu máli, um það get-
um við líklega verið á einu1 máli. Ég tel
því, að ég geri manninum bátt áfram
greiða með þessu.«
»Já, auðvitað,« sagði hún. »Þetta er
ákaflega hugulsamt af þér, Giles.« Hún leit
á hann og brosti kaldhæðnislega.
Giles vai'ð sú smásaman óður og æfur
af heift og gremju. Fyrirlitning hennar
sveið honum sárt ofan á'alt hólið og að-
dáunina úr öllum áttum undanfarna daga.
»Ég hefi gert minn hluta af þessu, og
meira er varla hægt að heimta af mér.
Hvernig sem á það er litið, þá hefi ég
að minsta kosti bjargað þér heilli á húfi
út úr þessu víti.«
»Þú! Ilefir þú bjargað mér? Er það
þér að þakka, að ég slapp frá þessu heil
á húfi?« mælti hún með ákafa. »Mér finst
pú, aó við tvö ættum ekki að vera að
því að leika þenna skrípaleik okkar á milli.
Þú manst þó líklega, að ég veit, hvernig
í öllu lig'g'ur, Giles. Ég veit allan sann-
leikann. Ég veit að þú hagaðir þér eins
og bleyða!«
»Nei, heyrðu nú til!« maldaði hann í
móinn og var loðmæltur. Eigum við nú
að fara að rífast, er það það, sem þú ætl-
ar þér?<<
»Nei, hví ættum við að vera að því?
það er hvort sem er tilgangslaust og'
breytir engu til batnaðar.«
»Þá vil ég líka helst vera laus við að
heyra fleira af þessu tagi,« sagði hann
gramur í geði. »Innan skamms ertu orðin
konan mín, og þá ....«
Unga stúlkan »ypti öxlum, eins og f1121'1
Ivrollur um hana.
»Já,« mælti hún, »það var einmitt það.
sem hrossakaupin voru gerð um.«
XXVIII.
Vertu sœll, Ralph!
Það var síðasta kvöld ferðarinnar. Dag-
inn eftir mundi skipið vera á .ferð upp eft"
ir Themsá og til við Tilbury (frb. Tilbörri)-
Það var þá síöasti kaflinn í ævintýrinu
hugsaði Elsa með sér, og henni var þyng^ra
niðri fyrir en nokkru sinni áður. Hún naö'
1 skipstjórann uppi á efsta þilfari og ta*"
aði við hann lengi og alvarlega.
»Auðvitað, ungfrú Ventor,« mælti skiP;
stjóri. »Ég skil það svo mæta vel. f*68?’
þessi Smith hefir svo að segja verið
yður góður vinur og félagi, og þér segw-
að hann hafi hætt lífi sínu yðar vegna-
Auðvitað var það hans hágöfgi hefð'
h:uvn ekki sýnt bæði hugrekki og snar-
ra.ði, mvndi eflaust hafa farið illa f.v1'11
yður.«
»Jú„ eðlilega, eðlilega,.« mælti Elsa. »En
ég verö nú að fá að tala við hr. Smith-
Ég vildi gjarnan eiga tal við hann í kvök
— síðasta sinn. Þér skiliið það eflaust,
skipstjóri. Maðurinn er fátækur. Það e]
hann eflaust, úr því hann fór á þríðja
farrými á v>AI,bertha<<-. Eftir alt það sem
hann hefir gert fyrir mig, vildi ég' gjarna
gera honum greiða ef hægt væri. Ég veit
annars ekki. Hann er mjög stoltur og mjýS
sómakær. En gæti ég fengið að tala vid
hann fáein orð undir fjögur augu
»Ég skil yður svo ósköp vel, ungfru
Ventor,« sagði skipstjóri með sannfæring'-
arkrafti. »Þessi Smith virðist að vísu haia
sína sérkennileika. Hann er mjög fáorður
og fremur einrænn. Hann hefir verið dug-
legur héi' á skipinu, að því er brytmn
segir, hann hefir blátt áfram unnið svo
vel, að mér hefir komið til hugar að greiða
'honum fullt kaup fyrir þann tíma, sem
hann hefir verið hér á skipinu.«
»Það væri mjög fallega gert af yður:
hr. skipstjóri,« mælti Elsa. »Það mynm
g'leðja mig, ef hann hefði innunnið ser
nokkrar krónur sér til stuðnings og styrkt-
ar framvegis. Ég vona því, að þér leyf10
mér að ná tali af honum hérna upP1 ■'
»Já, auðvitað. Ég skal sen’da eftir hon-
um undii' eins.«