Heimilisblaðið - 01.09.1932, Page 17

HEIMILISBLAÐIÐ
143
Atti hann að fara á fund skipstjórans og
Se&'ja honum blátt áfram, að maður sá,
ei’ kallaði sig Smith, væri Ralph Belmont
morðinginn, sem lýst var eftir? Pað
væri svo sem rétt og maklegt, að hann
^erði það, og þá væri maður laus við þann
náunga fyrir fult og alt. Giles sneri sér
snöggt við og ætlaði þegar að framkvæma
Petta áform sitt, en hikaði.
Ef harin gerði þetta, væri Elsa leyst
tj’á heiti sínu. Og hann vildi ekki sleppa
y'ísu. I hans augum var engin sú kona
1 víðri veröld, er jafnast gæti á við hana,
eS nú sauð og blossaði afbrýðin upp í
áonum, er hann þóttist þess fullviss og
Sannfærður um, að Ralph Belmont hefði
J^rinið hug og hjarta Elsu. En þrátt f.vrir
Prið, þótt Elsa ynni öðrum manni, skyldi
erin samt verða hans og einskis annars
jrianns. Því hét Giles fast og ákveðið í
ririga sínum.
Nei, það var alveg ófært, að segja til
Halph Bolmonts. Elsa mumdi leggja hat-
JJ1’ á hann fyrir þá sök, Hún myndi aldrei
Jyrirgefa honum það, og þá myndi hún
telja sig- leysta frá heiti sínu. Hann yrði
riVl að taka eitthvað annað til bragðs,
°S' reyna á einhvern annan hátt, að ná
Sei' niðri á þessum morðingja og losna við
riann fyrir fult og alt.
XXIX.
t Lundímnm.
Elsa reyndi að koma auga á Ralph i
Iroðningnum og gaurganginum við bryggj-
riria, þegar skipið hafði lagt að, en mann-
‘JÖldinn var svo feiknamikill, að hún gat
nvergi séð hann. Það voru einnig fleiri.
sem sátu um Belmont — blaðamennirnir,
Sem komnir voru til þess að spyrja skip-
rirotsmennina spjörumum úr. En þilfars-
trirþeginn Smiith var alveg horfinn.
^Elsa, elsku litla stúlkan mín, elsku
ritla Elsa mín!«
Sir John tók frænku sína í faðm sér.
Hann var alveg frá sér numinn af gleði
ri&' fögnuði yfir því, að sjá hana aftur.
I aui hjónin höfðu syrgt hana dauða. Og
riau höfðu fyrir löngu gefið upp alla von
jjrii að sjá hana aftur. Og nú var hún þó
riöriiin aftur til þeiri'a; nú höfðui þau end-
rifheimt hana heila á húfi.
»Kæri, hugrakki, hrausti Giles!« mælti
riann og þrýsti hön'd Effingtons lávarðar.
E&' hefi þegar heyrt nokkuð um hina glæsi-
leSUi framkomu yðar, hve hugrakkur og
fórnfús þér hafið verið. Það eru glæsileg
afreksverk, sem þér hafið afrekað. Guð
minn góður, ég vildi hafa gefið mikið til,
að hafa verið þar hjá ykkur!«
»Ekki skuluð I^ér ósk.a þess,« mælti Gil-
es, kátur í bragði. »Það var nú, eins og
kallað er, fjárans erfiði, það skal ég segja
yður. »Jæja, en það er ekki vert að fár-
ast um það. Aðalatrfiðið er, að Elsa er hér
komin, heil á húfi, og að við giftum okkur
að þrem vikum liðnum.«
»Þér hafið sannarlega umnið brúði yðar,
með heiðri og sóma, Giles,« mælti Sir
John.
Sir John tók hönd Elsu og stakk henni
undir handlegg- sér. Blaðamennirnir þyrpt-
ust utan um þau og tókui myndir af þeim
öllum, af öðrum aðal-aðfilja þessa ævin-
týralega skipbrots, umgfrú Ventor, sem
frændi hennar, sjálfur dómsmálaráðherr-
ann, leiddi, og svo af Giles •— Effington
greifa - hetjunni sjálfri. Blaðamennirnir
og ljósmyndarar stórblaðanna þyrptust
utan um landgamgsbrúna, eins og flugur
á sykurmolai, og þótt Sir John væri al-
vanur þessháttar gauragangi, átti hann
fult í fangi með að ryðja sér og frænku
sinni braut upp að járnbrautarvagni þeim,
sem þeim var ætlaður. Giles gaf sér aftur
á móti góðar stundir og var furðulega
stimamjúkur við blaðasnápana. Hann lét
þá spyrja sig spjörunum úr og taka mynd-
ir af sér frá öllum hliðum. Hann brosti
á báða bóg'a og fuillvissaði þá um það í
háum róm, að þetta. alt saman væri ekki
til að gera neitt veður af, en ef þeir endi-
lega vildu vita eitthvað, þá væri hann,
auðvitað, reiðubúinn að fræða þá frekar.
Loksins komust þaui þó öll þrjú inn í
járnbrautarvagninn. Elsa leit í síðasta sinn
vonlausum augum út ujm gluggann, ef ske
kynni, að hún yrði vör við Belmont, ein-
hversstaðar í mannfjöldanum. Svo hélt
lestin af stað.
Sir John sagði nú sína sögu eftir skips-
brunann. Hjá þeim hafði ekkert stórvægi-
legt drifið á dagana. Bátur sá, er hann
lenti í, hafði rekið um hafið í tvo daga.
Þau höfðu þjáðst all mjög af hita, en
gufuskip, er fór fram hjá, varð þeirra
vart og bjargaði þeim. Úr því hefði alt
gengið létt og liðugt. Sir John og hinir
skipbrotsmennirnir voru síðan settir yfir
i annað flutningaskip, sem var á leið til
Englands, og síðan hefði heimferðin geng-
ið tafarlaust.