Heimilisblaðið - 01.09.1932, Síða 15

HEIMILISBLAÐIÐ
141
Belmont kom að vörmu spori. Hann var
cUlítið hikandi og heilsaði Elsu.
»Það var sent eftir mér, ungfrú Ventor.
Vér skildist, að þér vilduð tala við mig'.«
»Já, ég' vildi gjarna tala fáein orð við
J'ður _ hr. Smith,« mælti Elsa þótta.lega.
morgun er ferðinni lokið, og í kvöld er
®einasta kvöldið, sem við erum sam-
Bu’ðamenn.«
Skipstjóri vék sér nú frá og skildi þau
ein eftir, og sagði um leið, að hr. Smith
*nætti vera þar eins lengi, og ungfrú Ven-
l°r óskaði.
Belmont hneigði sig' lítillega í þakkar-
skyni.
»Ralp.h!« hvíslaði hún. »Ralph!« hún
feygði fram' aðra henidina og tók í hend-
lr*a á honum. »Ég hefi beðið og beðið og
v°nast eftir þessari stundu. Ég varð að ía
að tala við þig, áður en við skiljumst,
í kvöld er síðasta kvöldið -- síðasta
Rvölclið.« Hún leit á hann með tárin í aug-
unum. »Giles hetjan er niðri í saln-
l'nr. f>ú ættir bara að sjá hann og hlusta
a hann! Þú myndir ekki þekkja hann aft-
1,r> ög allir farþegarnir flokkast utan um
nann til þess að heyra hann segja frá ....
,rá þrekvirkjum þ'mum! Þú gerir þér ekki
1 hu garlund, hve hug.ra.kkur og göfugur
nahh nú er oi-ðinn!« Hún rak upp dálít-
lnr> æsingshlátur og dró Belmont með sér
nt að öldustokknum, þar sem var nokkru
dimnira. »0g á meðan reikar þú hér •—
e>ns og þjónn, lítilsvirtur,, og án þess að
n°kkur gefi þér gaum. E-n hve örlögin geta
v_erið grimmúðug — grimmúðug og órétt-
ját, Ralph. Geturðu hugsað þér aðra eins
naldhæðni! Eða meiri grimd?«
_ »Gegn okkur,« mælti hann. »Þér hafið
l.'ett að mæla — gegn yður og mér hafa
orlögin reynst hræðilega grimm.« Hann
lejt beint í augu hennar.
»Eg elska þig,« sagði hún, án þess að
úta undan. »Ég. ætlaði aðeins að segja þér
P^ð í síðasta sinn. Ég vild.i, að ]iú skyldir
v’ta það, hvernig sem með okkur fer í
beirninum, þá mun ég samt- alt af elska
p>g. Ralph, óskarðu þess ekki stundum,
að við værum horfin aftur til litlu eyj-
arinnar afskektu? Þráirðu ekki þangað
pítur? Að hugsa sér ef við værum horf-
>>> þangað aftur —- við tvö alein hugs-
aðu: þér það Italph, væri það ekki Para-
dís?«
»Hvort ég óska þess — og þrái?« mælti
nann. »Mig dreymir um það sí og æ. bæði
í svefni og vöku. Það var okkar Paradís,
Elsa. En þar gátum við ekki fengið að
vera lengur. Nú eru Edensnlið lokuð okk-
rr að eilífu.«
»Á morgun,« mælti hún, »á rnorgun
komum við aftur til Lu.ndúna. Hvað ætl-
arðu þá að taka til bragðs? Hvert ferðu
þá?«
Hann hristi höfuðið.
»Eg hefi ekkert um það hugráð enn þá.«
»Hefirðu alls ekki tekið neinar ákvarð-
anir?<<
»Alls engar,« mælti hann. »f g býst við,
að ég láti reka á reiðanum, þangað til
ég . .« Hann þagnaði alt í einu,
»Skilurðu ekki, hvernig fara muni fyr-
ir mér?« mælti hún með áikafa. »Ég mun
verða í sífeldum ótta um, já, þú veizt
sjálfur um .hvað,t« mælti hún og- fór hroll-
ur um hana.
»Ég veit það. Hugsið ekkj um þad,«
mælti Belmont.
»En þú átt systuii’. Geturðu ekki farið
til hennar?«
»Nei,« mælti hann.
»Hvers vegna ekki? Hún er þó systir
þín. Það er skylda hennar að liðsinna þér.«
»Við María höfnm kvaðst og skilið fyrir
fult og alti,,« mælti hann stillilega.
Þau stóðu bæði þögul stundarkorn. Svo
tók Elsa miða upp úr vasa sínum og stakk
í lófa hans.
»Hvað er þetta?« spui'ði hann, og rödd
hans varð skyndilega hvöss og nöpur.
»Það eru — það eru ekki peningar,«
flýtti hún, sér að segja, »Þú heldur þó
ekki, að ég ætli að særa. þig?«
»Fvrirgefið,« mælti hann.
»Það er bréf,« mælti hún. »Þú verður að
gæta þess vel. Það er bréf, sem ég hefi
skrifað kunningja mínum •— gamalli vin-
konu og góðri. Ég'gæti trúað henni fyrir
lífi míriu og sálarheill, og ég get einnig
trúað henni fyrir lífi þínu. Ég verð að
hafa tal af þér aftur — ég verð að sjá
þig einu sinni enn. Ég get ekki afborið
þá hugsun, að við eigum að skilja, ég verð
að sjá þig' aftur, Ralph!« Rödtí hennar
titraði af innibyrgðum ákafa-æsingi, og'
hönd hennar hélt fast um handlegg hans.
»Já, en . . ..«
»Ég verð að giftast Giles, því hefi ég
ekki gleymt,« greip hún fram í. »Þegar ég
er orðin eiginkona hans, þá er öllu lokið,
þá getum við ekki hizt framar það veit
ég ósköp vel; en þangað til ræð ég mér