Heimilisblaðið - 01.01.1930, Qupperneq 12

10
H EIMILISBLAÐIÐ
stólinn dönsuðu litlir, guilnir sólblettir, sem
tekist hafði að brjótast gegnum laufið.
Skyndilega opnaði sjúklingurinn augun.
„C'ajus“, mælti hún, „er [iað satt að
heimsspekingur, sem læknar sjúka, hafi
komið fram hér í landi?“
„Iíér eru slíkir menn kailaðir spámenn“,
svaraði Cinna. „Ég heyrði talað urn hann
og ætlaði að sækja hann til pín, en hann
reyndist pá að vera falsspámaður. Ilann
hefir vanhelgað inusteri borgarinnar og
brotið landslögin. I’ess vogna hcíir land-
stjórinn dæmt hann til dauða og í dag á
einmitt að krossfesta hann“.
Antea draup höfði.
„Tírninn læknar pig“, mælti Cinna, er
hann sá sorgardrættina, sem liðu yíir and-
lit hennar.
„Tíminn er í [ijónustu dauðans, ekki lífs-
ins“, mælti hún seinlega.
Og aftur ríkti pögn. Hringinn í kringum
pau dönsuðu hinir gylltu sólblettir og út
úr klettaskorunum skriðu litlar uglur til
að leita sér að sólskini.
An alláts horfði Cinna á Anteu. 1 pús-
undasta skifti llaug sú örvæntingarhugsun
gegnum huga hans, að öll von væri úti,
ekki minnsti vottur af von væri eftir og
að pessi elskaða vera mundi brátt að eins
verða ósýnilegur skuggi og örlítil ögn af
ösku í keri. Einmitt núna líktist hún fram-
liðnum par sem hún lá parna með aftur
augun í hinum blóinuin prýdda burðarstól.
„Ég fylgi pér!“ hljómaði í sál Cinna.
Skyndilega nálgaðist fótatak. Andlit An-
teu varð hvítt sem snjór, hinar hálfopnu
varir hennar bærðust órólega og brjóst
hennar gekk upp og niður. Hún liélt að
pað væri Hekate og fylgdarlið hennar, sem
nálgaðist. En Cinna greip liönd hennar og
reyndi að friða hana.
„Antea, hræðstu ekki, ég heyri líka fóta-
tak“.
Augnabliki síðar bætti hann við:
„IJað er Pontíus Pílatus, sem kemur!“
Og í raun og veru kom landstjórinn nú
í Ijósrnál við bugðu á veginum og fylgdu
honum tveir prælar. Hann var miðaldra
maður, með kringluleitt, nauðrakað andlit,
sem lýsti íbyggni og borginmannlegu sjálfs-
áliti, en um leið angurblíðu og preytu.
„Ég heilsa pér, göfugi Cinna, og pér,
guðdómlega Antea“, mælti hann um lcið
og liann gekk inn undir greinar sedrus-
trésins. „Eftir svala nótt er dagurin orð-
inn ójiægilega heitur. Mætti pað færa ykk-
ur báðum gæfu og mætti heilbrigði Anteu
blómstra eins og bláklukkurnar og epla-
blómin, sem prýða burðarstól hennar“.
„Ileill og friður veri með pér“, svaraði
Cinna.
Landstjórinn, som tekið hafði sér sæti
á steini einum, horfði á Anteu, ypti öxlum
svo lítið bar á og hélt áfram:
„Einveran skapar punglyndi og angist,
en í fjölmenninu er ekkert tækifæri til
slíks. Eg ætla að gefa ykkur ráð. Pví mið-
ur er petta ekki Antiokkía eða Cesarea;
hér eru engir kappleikar eða veðreiðar og
væri hér byggt hringleikhús, mundu Oyð-
ingarnir gera áhlaup á pað næsta dag-
Ilér heyrir ínaður að eins orðið „lög“ og
allt er háð pessum „lögum“. Eg vildi lield-
ur vera í Skythien én hérna“.
„Um hvað talar pú, Pílatus‘?“
„í raun og veru komst ég frá efninu.
Ég sagði, að hjá fjölda fólks pekktist ekki
hræðsla. Og í dag getið pið fengið tæki-
færi til að sjá sjónleik. Maður verður að
láta sér nægja lítið hér í Jerúsalem og
um fram allt verður Antea að hafa margt
fólk í kringuin sig uin hádegisbilið. 1 dag
á að krossfesta prjá inenn; pað er pó allt
af skárra en ekkert. Par að auki er vegna
páskahelginnar kominn mikill mannfjöldi
hingað allstaðar að af landinu. Ég skal sjá
um, að pið fáið góðan stað í námunda við
krossana. Ég held að hinir dæmdu verði
vel við dauða sínum. Einn af peim, sern
krossfesta á, er einkennilegur maður. Ilann
kveðst vera son Guðs; hann er mildur eins
og dúfa og hefir í raun og veru ekki drýgt
neitt pað, sem hann verðskuldaði dauðann
fyrir“.