Heimilisblaðið - 01.11.1930, Qupperneq 5

HEIMILISBLAÐIÐ
139
ho
tveir
filal
»Hver mundi unna konu, án þess aö
)ra> að hún endurgyldi ást hans, ef hann
hess eigi fullviss? Réttið mér nú
. ei é yöar, takið vió teningnum og varp-
nilni> svo að við getum sameinast sem
réttir elskendur!« Svo þrýsti hún
leinsteningnum, er var orðinn heitur
a brjósti hennar, fast í hönd hans. Frá
llllminn rétti hann henni svo--ð sitt og
erðbönd, og varpaói óðara teningnum,
SYQ n J
c upp komu ellefu augu í einu kasti.
hj, eatrix Si’eip teninginn tafarlaust,
uiiei- hann fast í lófum sínum og sendi
ao-g i;>rennandi bænarandvarp til heil-
gs Guðs, og varpaði síðan teningnum, og
k°mu tólf augu. Hún hafði unnió.
g kef yður líf yðar aftur!« mælti
u n’ hneigði sig alvarlega fyrir barónin-
s ’ SVeiPaði að sér reiókjól sínum, stakk
j f1''11111 undir handlegg sér og gekk hratt
er v,ma ^eim n leið til borgarinnar. Öðar
e Un var komin úr augsýn barónsins,
vur alveg utan við sig af hrygð og
^'ekkJU' nam sia<">ar’ at iei<l>’
jja^. 1 ^ringum lundinn og fól sig þar að
er ] tr;lanna uóeins fimmtán skref þaðan,
ky .arnnninn stóó. Parna stóð hún graf-
L sólargeisli féll á gimstein er hún bar
Um hálsinn,
ígnUm iundinn,
vor. t>„ .
lejj.' . ar°nninn sá að vísu blik þetta og
i^nrT^ sem snöggvast annars hugar. En
Ua n ileii;> að það væri aðeins blikandi
ga“^ai ciroPi á laufblaði, og gaf því engan
°g. ,°tvS Var eins og barónninn áttaói sig,
fyj..eytl:i kann þá ákaft veiðihorn sitt. Er
a ^ans ^0111 Þeysancii> hijép hann
arbr /lesti sinum og hleypti á stað í far-
tjj ° 1 1 áttina á eftir flóttamanninum,
l’éinnin^ tlenni aftur- Að nokkurri stundu
hjggj.1 ^011™ riddararnir aftur og riðu
þes °s l)Ungbúnir gegnum lundinn, án
g aé nema staðar.
°g hig^!'1^ ilai?éi staðið kyr í fylgsni sínu
eiað eftir för þeirra, og óóar er hún
svo að blik hans leiftraói
án þess að hún yrði þess
sá leiðina frjálsa, skundaði hún á stað
heimleiðis og sparaói ekki skó sína!
Wonnebold riddara hafói lióið illa all-
an daginn; hann þjáðist af hrygó og
gremju, og auk þess skammaðist hann sín
fyrir að hafa fleygt frá sjer ástmey sinni
meó léttúð og kæruleysi, og nú varð hon-
um það fyrst ljóst, hve dýrmæt hún var
honum, og aó hann gat eigi án hennar
verið. Og er hún allt í einu og óvænt stóð
frammi fyrir honum, breiddi hann ósjálf-
rátt út faóminn, áður en hann gat látiö
undrun sína í ljósi, og hún fleygöi sér hik-
laust í faðm hans, án þess að barma sér
eóa ásaka hann. Hann hló dátt, er hún
sagói honum frá, hvernig hún hefði leik-
ið á baróninn, og hann komst mjög vió af
trygð hennar og trúfesti, því að barónn-
inn var þó glæsimenni og fríðleiks maður.
Til þess að girða fyrir áþekka viðburði
framvegis, gerói hann nú hina fögru Bea-
trix aó réttmætri eiginkonu sinni frammi
fyrir öllum stéttarbræórum sínum og
þegnurn, svo að upp frá því var hún ridd-
arafrú og jafnoki allra hinna á veióum
og í veizlum, á dansleikum, í hreysum
þegna sinna og í heiðurssæti kirkjunnar.
Árin liðu hvert af öðru, og á tólf frjó-
sömum árum ól hún eiginmanni sínum
átta sonu, er runnu upp eins og ungir
hirtir.
Þegar sá elsti var átján ára gamall,
reis hún upp eina haustnótt vió hlið
Wonnebolds, án þess aó hann yrði þess
var, lagði alt skraut sitt hægt og gæti-
lega niður í kistur þær og dragkistur, þar
sem þaó áður hafði verið geymt, lokaði
þeim og lagði lyklana vió hliðina á manni
sínum. Því næst gekk hún berfætt að
rúmum sona sinna og kyssti þá blítt hvern
af öðrum; loks gekk hún aftur aó rúmi
eiginmanns síns og kyssti hann líka, og
að því búnu klippti hún af sér hió fagra
hár sitt, færði sig aftur í nunnukuflinn,
er hún hafði geymt meó mestu nákvæmni
öll þessi ár, og læddist síðan hljóölega