Heimilisblaðið - 01.11.1930, Síða 12

146
HEIMILISBLAÐIÐ
Moðrudaisfjallgaróur; síóan JökuldalS-
íieiói, sem er mjög grasi vaxin, og skift-
ast þar á flóar og haróvellisflesjur. Nokkr-
ir bæir eru þar enn í heióinni, en þó all-
margir í eyói, sem fyrrum voru bygóir.
Vió áóum í Sænaustaseli, og drukkum þar
kaffi okkur til hressingar. Mýbit var þar
allmikió. Mjög hlýtur þarna að vera öm-
urlegt að búa á vetrum, svo langt frá
mannabygóum. En kjarngott land til beit-
ar og talsveróur heyskapur, en túnió á
Sænaustaseli sýndist mér varla ljába;rt.
Veóur var hió ákjósanlegasta, logn og
alheióur himinn, aó heita mátti. Alltaf
sama töfrandi öræfa-fjalladýróin, sem
aldrei getur máóst úr huga þess er litið
hefir.
Vió komum svo aó Eiríksstöðum seint
um kvöldió og áttum þar góóa nótt hjá
hinum gestrisnu húsbændum. Þar búa,
eins og áóur er að vikió, þeir bræóur, Jón
og Vilhjálmur, stjúpsynir Einars Eiríks-
sonar. Vilhjálmur er giftur Elínu Maack,
Pétursdóttur. Kona Jóns er Stefanía, dótt-
ir Karls Guómundssonar, sál. kaupmanns
á Stöóvarfir.ói. Frú Petra, ekkja Karls,
var nú einmitt stödd í heimsókn hjá dótt-
ur sinni. Mér var mikil gleði aó því, aó
hitta þarna þessa sannkölluóu merkis-
konu, því aó heimili Karls Guðmundsson-
ar og frú Petru var öllum Austfiróingum
svo innilega kært. Auk þess bar eg per-
sónulega hlýjan hug til þeirra hjóna fyrir
sérstaklega kærleiksríka framkomu vió
ýmsa þá, sem mér voru einkar kærir frá
mínum bernskuárum. Ekki all-löngu
eftir aó eg kom heim, frétti eg lát frú
Petru. Hún var tvímælalaust ein hin mesta
merkiskona Austurlands á sinni tíó.
Myndarleg bygging er á Eiríksstöóum,
og rausnarbragur á öllu. Og' eru þeir bræð-
ur skemtilegir heim aó sækja. Steinkirkja
stendur þar nióur á bakka Jökulsár.
Bygói Einar Eiríksson hana í sinni bú-
skapartíó; fann eg þaó á tali vió Vilhjálm,
að vænt þótti þeim um kirkjuna sína, og
syrgðu prestleysíó, því aó nú hefir urn
nokkur ár enginn prestur verió í Hofteigi*
Er slíkt ein af hinum viturlegu(!) ráóstöf-
unum kirkjustjórnarinnar í málum kirkj-
unnar.
Ljót er Jökulsá, þar sem hún brýst
fram í hinum ægilegu gljúfrum út Jökul-
dalinn, sem víðast hvar er krappur og
alveg undirlendislaus.
Um »Jöklu«, eins og hún oft er nefnd
í daglegu tali, kvaó Sig’fús Sigfússon, þ.jóó-
sagnaþulurinn mikli, þessar vísur:
Voða þrungnu veðri í
vestan af bungu heiðum,
beyri eg þungan Hemru* gný
hlakka á klungur leiðum.
Herðir rjá þars hamra í
heljar gjá er slitin,
Jökulsá með eirgu-gný,
öskugrá á litinn.
Undan freyðir frera vang
fra um heiða kynni,
hryður leið og herðir gang
hafs- oð breiðu mynni.
Þvitum ýtir, æðir, gýs,
ólgar, spýtir sandi.
Af sér brýtur björg og ís,
byltir grjóti að landi.
Jaka- er festist -hrönnin hörð
hækkar röstin kramin;
þá hún brestur bifast jörð
bylgjuköstum lamin.
Við þann ramma voða söng
velta fram hvar náir,
fsar glamra 1 gljúfraþröng,
gnötra hamrar bláir.
»Þegar eg kvað vísur þessar«, skrifar
Sigfús, »gekk eg meðfram »Jöklu« utan
af Eyjum og upp dalinn. Þótti mér hún
ganga nærri því aó mega teljast náttúru-
undur, því að hún var þá vel glöó. Hun
hefir grafió sér göng frá jökli til Trébru-
* Hemra er árheiti.